De Londense jeugdvrienden Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland hadden al in talloze groepen gespeeld, maar de bal ging pas echt aan het rollen toen ze besloten dat Jungle méér dan een muziekbandje moest worden. Nee, hun nieuwe project moest een waar keurmerk worden voor soulvolle dansmuziek, compleet met een eigen huisstijl en bijbehorende gestileerde video’s. En dat charmeoffensief wierp zijn vruchten af, want hitjes als “Busy Earnin’” katapulteerden het collectief – Lloyd-Watson en McFarland laten zich live bijstaan door vijf andere muzikanten – prompt tot de nieuwe elektronicalievelingen van Engeland. Al was Jungles titelloze debuutalbum af en toe nog iets te vrijblijvend om over de hele lijn te kunnen boeien, het nieuwe For Ever lijkt op het eerste gehoor een stap in de goede richting: de songs op hun tweede langspeler klinken dwingender en persoonlijker. Hoog tijd dus voor enola om op zoek te gaan naar de mensen achter al die muzikale weelde.
Enola: Ik denk dat we wel kunnen stellen dat het debuutalbum zelfs jullie stoutste dromen heeft overtroffen. Hoe gaan jullie daarmee om?
Tom: “Wij zijn daar over het algemeen erg nuchter in, en het. Het is ook allemaal moeilijk te bevatten wanneer je er middenin zit. Maar soms heb je zo van die momenten waarop het je ineens overvalt, zoals toen onze nieuwe single “Happy Man” op tv werd gedraaid, halverwege de eerste WK-match van Engeland. Wij zijn enorme voetbalfans, en het was enorm bevreemdend om naar jezelf te luisteren als soundtrack bij de goals van Harry Kane (Engelse spits, jv). Die ervaring was opeens zo… echt.”
Josh: “Geen verwachtingen hebben is enorm belangrijk voor ons. Als je eender welke situatie benadert met een vooringenomen idee van wat er gaat gebeuren, zal teleurstelling bijna altijd je deel zijn. Veel mensen proberen muziek te maken enkel en alleen omdat ze de roem willen die erbij hoort.”
Tom: “De reis is belangrijker dan de bestemming. Je moet het proces leuker vinden dan de uitkomst, en bij ons is dat zeker zo als we muziek maken. Door jezelf druk op te leggen en steeds weer doelen te stellen, gaat er een soort negatieve emotie op je wegen. Grappig genoeg wordt het een soort self-fulfilling prophecy. Als je jezelf daarvan bevrijdt, zullen meer mensen zich in je creaties kunnen vinden.”
“We hadden aanvankelijk bijvoorbeeld gezegd dat we het nieuwe album in onze thuisstudio in Londen wilden inblikken, maar dat was ook een vorm van vooringenomenheid: we waren al bezig met het eindresultaat in plaats van de tijd te nemen voor de tocht ernaartoe. Halverwege de opnames beseften we dat die aanpak niet zou werken en dus besloten we om erop uit te trekken, naar Amerika. Plus, ik was verliefd geworden op iemand die in Los Angeles woonde, dus ik moest mijn hart volgen (lacht). Het zijn die ervaringen die het album maken tot wat het is.”
Josh: “Met muziek maken is het net zoals in de liefde – als je ernaar op zoek bent, zal je het nooit vinden. Je moet je laten verrassen, want dan voelen mensen dat je op je gemak bent. Door je voeten op de grond te houden, bereid je je voor op een geweldige verrassing. Uiteraard gaat dat niet vanzelf – het is een voortdurende strijd. We zijn geen boeddhisten (lacht). Muziek maken is ook meer een job geworden voor ons nu, maar we proberen er toch zoveel mogelijk van te genieten. We weten dat dit misschien niet voor altijd is, dat de liefde van het publiek kan bekoelen. Maar dat doet er niet toe, we zijn gewoon ontzettend blij dat we dit album hebben kunnen maken.”
Enola: Het nummer “Casio” bevat zinnen als “When all your dreams are gone/But you’re still holding on.” Gaat dat over de hoge vlucht die jullie carrière heeft genomen en het moeilijke proces van jullie tweede album – al jullie dromen zijn uitgekomen, maar je blijft toch gewoon doen wat je graag doet?
Josh: “Voor mij gaat “Casio” over een meisje dat zich aan mij vastklampte, en ik die vasthield aan een relatie die eigenlijk geen toekomst meer had. Trouwens, het is niet zo dat we geen dromen meer hebben, hoor: er zijn nog veel dingen die we willen bereiken. Het kan altijd beter, hoe succesvol je ook bent.”
“Iemand als Warren Buffett heeft nog steeds geldzorgen, zij het dat die van een andere aard zijn dan bij iemand die op straat leeft. Maar te veel geld hebben kan ook problemen veroorzaken. Neem nu Jay-Z en Beyoncé: van buitenaf mag het dan wel lijken alsof ze het perfecte gezin zijn, ze hebben ongetwijfeld ook familiale problemen als gevolg van hun eigen succes.”
Tom: “Ik vind je interpretatie van “Casio” wel interessant, daar zit iets in. Dat is het mooie aan dit vak: onze songs evolueren voortdurend en we leren steeds nieuwe dingen van mensen. Soms wijst iemand je ergens op en denk je: “fuck, misschien gaat het nummer daarover”. Dit album is echt een proces van heling en genezing, het voelt echt als een catharsis.”
Josh: (knikt) “Muziek heeft altijd erg helend gewerkt voor mij – vroeger had ik het best moeilijk op school, maar in een bandje spelen gaf mij het gevoel dat ik ergens thuishoorde. Daar kon ik mezelf echt uitdrukken. Mensen beginnen meestal gewoon muziek te schrijven, omdat dat is wat ze graag doen. Tegen de tijd dat ze hun tweede album kunnen opnemen, moeten ze echter vaak terug weer op zoek naar die oorspronkelijke motivatie.”
“Sinds onze tienerjaren hebben we in talloze bands gezeten, en we zijn zo vaak op onze bek gegaan dat het leek alsof we compleet aan de grond zaten. Met deze groep zijn we er echter in geslaagd om alles opnieuw op te bouwen: dit project gaat echt over wat wij met ons tweeën kunnen verwezenlijken. Jungle is pure bravoure. Bij ons debuutalbum was het de bedoeling om de ego’s weg te cijferen: Jungle moest een concept worden, iets waarnaar mensen konden opkijken.”
Tom: “Op die manier krijg je meer vrijheid en creativiteit – we konden muziek maken zonder bang te zijn voor wat men van ons zou denken. Want het kan me niet schelen wat mensen van het project op zich vinden: ik ben Jungle niet. Jungle is onaantastbaar als het ware, het is iets abstracts dat niet echt bestaat.”
“Dat was dus de insteek van het eerste album, maar met For Ever konden we die aanpak niet nog eens hanteren – we moesten een precedent stellen voor verandering. Als we de deur naar iets nieuws konden openzetten, zou alles mogelijk zijn voor het derde album. Radiohead is ook zo’n groep die elke keer weer platen weet te maken die radicaal verschillen van de vorige releases. Al kan je het succes van Thom Yorke en co natuurlijk niet vergelijken met dat van Jungle, want de muziekindustrie is sterk veranderd sinds het begin van de jaren negentig. We zijn trouwens ook enorme fans van Gorrilaz. Damon Albarns maffe verhalen, over een bonte verzameling stripfiguren die hun weg proberen te vinden in onze wereld, zijn enorm inspirerend.”
Josh: “We hadden die band al gezien toen ze U2 vervingen als headliner op Glastonbury (in 2010, jv). Tijdens dat optreden stond Damon ergens achteraan, dus toen wist je niet goed naar wie je moest kijken.”
Tom: (vult aan) “Maar op BBK Live in Bilbao dit jaar was hij heer en meester van het podium. Hun shows zijn beter en beter geworden sinds Damon op de voorgrond is getreden en de schijnwerpers op zichzelf heeft gericht.”
Josh: “Voor For Ever hebben we dat aspect van storytelling in onze eigen muziek een beetje verkend. En het meest eerlijke en directe waarover we konden schrijven, waren onze persoonlijke ervaringen. We hadden over ons eigen succes kunnen schrijven, maar dat zou erg zelfgenoegzaam zijn: liedjes over geld en faam zijn meer iets voor Amerikaanse hiphop.”
Tom: “Er is een breed spectrum aan geluiden op het nieuwe album: we willen mensen zowel aan het dansen krijgen als… hen laten huilen. Cry Dance, dat zou een nieuw genre kunnen zijn (lacht). Het kan echter alleen maar werken als de emoties echt zijn, anders is het zoals slecht acteerwerk in een film. Ook als we de zang opnemen, is het belangrijk dat we echt geloven wat de ander zingt – we zijn niet altijd zeker waarnaar we precies op zoek zijn, maar je zal het wel weten wanneer je het hoort. Dat is waarom het zo lang heeft geduurd om deze plaat af te krijgen: we zochten naar een moment van eerlijkheid in elke track. Het zou immers jammer zijn om later terug te kijken en te beseffen dat dit een verzameling nummers is waarin we veel werk hebben gestoken, maar die toch niet tot het publiek spreken op de manier waarop we wilden.”
Josh: “Dat gold ook voor de teksten: deze plaat was moeilijk, omdat we een sterk verhaal wilden vertellen en we de mensen oprechte emoties wilden geven, een inkijk in onze levens van de afgelopen jaren. We moesten de juiste woordenschat vinden om die gevoelens te vertalen en over te brengen, zodat het publiek ze met ons kan delen. For Ever is, nog meer dan onze debuutplaat, een emotionele uitlaatklep voor ons.”
Enola: Nummers over hartzeer konden ook niet ontbreken.
Tom: “Tja, wat wil je?. Het is nu eenmaal typisch voor artiesten om pijn na te jagen. (dramatisch) Wee mij!”
Josh: (lacht) “Wij zijn niet bepaald zelfdestructief, maar we gaan in zekere zin toch op zoek naar dat soort gevoelens. Mijn vriendin had het vorige zomer uitgemaakt en dat gaf mij de inspiratie om een nummer als “Pray” te schrijven.”
Tom: “Ook ik kan mij in “Pray” vinden omdat het over iets universeels gaat – we hebben het allemaal wel eens meegemaakt. Er spreekt een sterke dualiteit uit het nummer.”
Josh: “Dat is het mooie van aan de manier waarop wij samenwerken: je wordt gedwongen je verhaal niet alleen vanuit je eigen perspectief te vertellen, maar ook vanuit de optiek van de ander. En we kunnen elkaar ook helpen: als een van ons het niet meer ziet zitten, kan de andere het werk even overnemen. Zoals een getrouwd koppel dat elkaars zinnen afmaakt (lacht).”
Tom: “Gedeelde smart is halve smart, zeker? Muziek kan je echt helpen je emoties te verwerken. Ik was daarstraks een b-kantje aan het herbeluisteren dat uiteindelijk enkel op de Japanse versie van onze plaat komt – het nummer paste niet echt in de rest van ons repertoire. Ik zat op de trein en moest de tekst uitschrijven, en ik kreeg zowaar tranen in mijn ogen (lacht).”
“Als je alleen bent, is het gemakkelijk om te verdrinken in je eigen negatieve gevoelens. Veel mensen creëren hun eigen beperkingen, omdat ze tegen zichzelf zeggen dat ze niet goed genoeg zijn en ze toch zullen falen. Er is niemand anders die hen probeert tegen te houden, alleen zijzelf. Dat is toch absurd? Je botst elke dag op je eigen grenzen, maar de vraag is hoe je daarmee omgaat. Wij zullen de eersten zijn om toe te geven dat we technisch gezien niet de sterkste muzikanten of zangers zijn, maar onze kracht is dat we daar altijd een weg omheen vinden. Passie en geloof in jezelf, geen “nee” willen aanvaarden: dát is wat telt. En datgene accepteren wat je niet kan veranderen, natuurlijk. Je kan niet altijd bepalen wat je overkomt, maar over de manier waarop je reageert – je gedachten en handelingen – heb je wel controle. Zoals ons nieuwe album: of mensen het nu goed of slecht vinden, dat is volledig aan hen. Ik ben er alvast tevreden over.”
Enola: Het klinkt alsof jullie behoorlijk bedreven zijn in de edele kunst der mindfulness.
Tom: “Je moet je altijd bewust zijn van je eigen gevoelens. Als we moe zijn, kunnen we wel eens de neiging hebben om tegen elkaar te beginnen roepen. Het is echter belangrijk om op zo’n moment te beseffen dat je beter je mond kunt houden.”
Josh: “Je moet ervoor proberen te zorgen dat je fysieke malaise geen rem vormt op je positieve energie. In “House in LA” zingen we “All my fears are only real life”. Iedereen ervaart angstgevoelens, maar de meeste mensen hebben precies dezelfde angsten. Je moet beseffen dat die emoties veroorzaakt worden door wat er rondom je gebeurt, door de externe druk om succesvol te zijn en liefde te vinden, een auto te hebben en een huis… Het systeem probeert je te dicteren hoe je gelukkig moet zijn, en dat is onzin natuurlijk.”
Tom: “Voor mij gaat “House in LA” over escapisme. Liefde is het allerbelangrijkste in mijn leven, maar relaties kunnen best angstwekkend zijn en ik betrap mijzelf erop dat ik ze soms probeer te ontvluchten – met Jungle hebben we de perfecte wereld voor onszelf gecreëerd, een wereld waarin ik mij volledig kan verliezen. Ik moet mezelf echter verplichten de banden met de echte wereld aan te halen en de confrontatie op te zoeken, eerder dan mij te verstoppen.”
Josh: “De song “Cosurmyne” gaat ook over dat idee: “Get out of bed and forget it man,” zingen we daar. Af en toe moet je uit je dagdromen ontwaken en naar buiten gaan, gewoon dag zeggen tegen iemand. Leef eens een beetje!”
Enola: Waardevol advies. Gaan we meteen doen!
Jungle speelt op 22 november 2018 in Muziekcentrum Trix.
