Bonnie Raitt :: 25 juli 2018, OLT Rivierenhof

De verzengende zomer van 2018 zal in de annalen staan als die van de levende legendes. Na Elvis Costello, Steve Earle en Southside Johnny is het nu de beurt aan de 68-jarige Bonnie Raitt om het Rivierenhof omver te blazen. Deze grande dame van de blues draait al 5 decennia mee, maar life on the road is ze bijlange nog niet beu. Het was ook al enkele jaren geleden dat Raitt in België te zien was, en dus mocht de organisatie het bordje ‘uitverkocht’ uithangen.

Spijtige zaak voor alle (amateur)fotografen ter plaatse: mevrouw Raitt wil niet dat er een horde fototoestellen of gsm’s voor haar neus zweven terwijl ze optreedt, en dus werd het publiek gevraagd de zakken dicht te houden. Een oproep die grotendeels opgevolgd werd. En dus bijgevolg ook geen foto’s van Jon Cleary, die het voorprogramma verzorgde. Cleary werd geboren in Kent, Engeland, maar verhuisde meer dan 20 jaar geleden naar New Orleans, om zich te verdiepen in de lokale muziekcultuur. Jon Cleary is gezegend met een fantastisch soulstrot, en is een meester op het pianoklavier. Zijn laatste album “Dyna-Mite” is alles wat de titel suggereert, Cleary laat er zich door een fantastische schare muzikanten omringen.

Jammer dus dat hij vandaag de klus alleen moest klaren. Enkel gewapend met zijn stem en zijn keyboard probeerde hij de mensen warm te maken voor Bonnie Raitt. Met iets te lang uitgerokken solo’s en boogiewoogies slaagt hij er niet altijd in, het publiek had meer interesse in afkoelen en relaxen. Enkel de uptempo nummers, zoals “Dyna-Mite” en “Frenchman Street Blues” sloegen aan. Ook al is het aangenaam vertoeven in het park, de echte swung zat er niet in, gelukkig mocht hij later die avond revanche nemen als toetsenist bij Bonnie Raitt.

Het was van de eerste seconde duidelijk dat Bonnie Raitt er zin in had. Ze begroette het publiek als waren het oude vrienden, en vertelde meermaals hoe leuk ze Antwerpen wel vond. Bovendien was ze blij om haar eigen nummers te spelen, ze had namelijk net een tournee met James Taylor achter de rug. Raitt’s laatste album “Dig in Deep” is ondertussen al 2 jaar oud, maar toch was de setlist grotendeels rond dat album opgebouwd.

Althans, dat was de theorie. Er werd nog wel begonnen met “Unintended Consequence of Love”, dat ze samen met Jon Cleary schreef. Of de bloemen die ze van een grote fan kreeg haar inspireerden om alles om te gooien, weten we niet, maar een vrouw met een geweldig gevoel voor humor is ze wel. Met een kwinkslag nam ze afscheid van het publiek, en bedankte de “Academy”. Om dan prompt een paar van haar eigen favorieten te spelen, zowel eigen nummers als covers. Zo klonk INXS’ “Need You Tonight” nog rauwer dan het origineel, en kreeg “Have a Heart” een reggae ondertoon.

Dat Bonnie Raitt op een podium kan beslissen om ineens haar volledige setlist om te gooien, kan alleen maar omdat ze zich met topmuzikanten omringt. Gitarist George Marinelli zorgde voor die extra gitaarpartijen, en drummer Ricky Fataar en bassist James Hutchinson opereerden dan wel iets meer in de schaduw, maar legden met hun groove ongetwijfeld de basis voor de bluesrock van de grande dame.

Ook al is Bonnie Raitt voornamelijk gekend voor haar stem, die ook nu nog steeds door merg en been gaat, en haar uitstekend slidespel, dan toch waren het de iets rustigere nummers die door merg en been gingen. Zo klonken Mose Allisons “Everybody’s Crying Mercy” en Skip James’ “Devil Got my Woman” nog nooit zo doordringend als in het Rivierenhof. Ondanks alle slide geweld wordt het pas muisstil als ze met de akoestische gitaar Skip James interpreteert. En hadden we al gezegd dat Bonnie Raitt humor heeft? Zo kondigt ze grote hit “Nick of Time” aan als “ a tune I wrote when I was afraid about turning 40, seems pretty funny now”. Om dan weer even naar de oorspronkelijke setlist terug te keren. Maar niet voor lang, want ook John Prime’s “Angel of Montgomery” moet gespeeld worden.

Op het podium van het Rivierenhof stond een dame die zich kostelijk amuseerde, en haar fans konden het wel smaken. Alleen mocht het wel iets meer rockin’ out zijn, zoals ze deed met “I believe I’m in Love”.

Release:
2018
Beeld:
C Eliott

aanraders

verwant

Dr. John :: Ske-Dat-De-Dat. The Spirit of Satch

New York, Chicago, Nashville, Detroit, Seattle. Er zijn veel...

Bonnie Raitt :: Slipstream

Bonnie Raitt: rode haren, grijze bles, vette gitaarsolo's, stem als...

The Soul of A Man

'The Blues' is een groots opgezette, zevendelige reeks documentaires over...

recent

Gaye su Akyol

24 april 2024De Roma, Borgerhout

The Jesus and Mary Chain

23 april 2024Ancienne Belgique, Brussel

Hoe moeilijk kan het zijn om een geluidsman eens...

James Brandon Lewis Quartet

23 april 2024Ancienne Belgique, Brussel

Back to Black

De titel van Sam Taylor-Johnsons jongste film verwijst naar...

Salem

De 'mean streets' van Marseille vormden al eerder het...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in