Het zou niet mogen zijn, maar met connecties gaat het allemaal wat vlotter in het leven. Dat geldt voor de werkzoekende die een zoveelste mail richting bedrijfswereld pleurt, en net zo goed voor uitgeweken Franse industriëlen die in Argentinië een vliegtuig geproduceerd willen zien. Combineer deze nepotistische aanpak met dromen van vliegtuigpioniers en je krijgt een – sorry voor de flauwe woordspeling – hoogvlieger van ’n strip.
Onder een loden hemel dropt de lezer in een wereld in beweging, waar het militair-industriële complex zijn eigen marktwaarde leerde kennen. Werd in 1945 de Tweede Wereldoorlog ten einde verklaard, dan ging de strijd immers lustig verder in Argentinië, waar verschillende industriëlen naar de steun van de overheid dongen om hun jetfighter-project verkocht te krijgen. De Fransman Jean Vatine is een van hen. Echt vlotten doen zijn pogingen om overheidsfiguren te overtuigen van de kwaliteiten van zijn jachtvliegtuig niet. Tot hij niemand minder dan Eva Perón leert kennen. Perón, beter bekend als Evita, is op dat moment first lady in wording en iemand die als bij toverslag deuren laat opengaan.
Dankzij die meevaller lonkt het succes voor Vatine. Dat betekent echter nog niet dat alles zomaar vanzelf gaat. Alsof een van de eerste straalvliegtuigen succesvol de lucht in krijgen nog niet moeilijk genoeg is, dienen zich de nodige intriges aan. Argentinië is immers een slangenkuil waar verschillende krachten aan het werk zijn die het moeilijk maken om enigszins normaal te leven. Daar komen nog wat amoureuze perikelen bovenop, want de mens heeft steevast de neiging om zichzelf stokken in de wielen te steken.
Tel daarbij nog een getroebleerde vader-zoonrelatie en alle ingrediënten zijn aanwezig om van een onderhoudend en intrigerend werkstuk te spreken. De roerige Zuid-Amerikaanse achtergrond geeft het geheel een exotisch tintje, terwijl de persoonlijke verhalen van de hoofdpersonages voor een klein feuilletonaspect zorgen, zonder dat het verhaal verzandt in soapachtige nonsens. Bovendien: wat is een spionage- dan wel (post)oorlogsverhaal zonder enkele diepmenselijke drama’s?
Op de meest meeslepende momenten doet Onder een loden hemel zelfs denken aan The Right Stuff, waarmee het vooral gemeen heeft dat vliegtuigen steeds hoger en sneller moeten. Laat dat echter de verwachtingen niet te astronomisch de hoogte injagen: hoewel zeer lezenswaardig, is dit geen Tom Wolfe. Kort gesteld: Onder een loden hemel kan gezien worden als een degelijke Le Carré, om in de literaire wereld te blijven. Daarmee is Onder een loden hemel een fraai werkstuk in twee delen dat door de keuze van de auteurs om stil te staan bij een episode van vlak ná de Tweede Wereldoorlog een onterecht onderbelicht aspect van de moderne geschiedenis weet te romantiseren.
