Via de toewijding die bij de breuklijnen van de passie hoort, profileert Jessie Ware zich sterker dan in het verleden als een van de hedendaagse bezielers van grote emoties. Op Glasshouse, album nummer drie, klinkt het geheel jammer genoeg minder oprecht dan wat de Britse enkele jaren geleden afleverde.
Als er muziekprijzen bestonden voor artiesten die keer op keer niets anders deden dan passie preken, dan zou Jessie Ware haar gelijke niet kennen. Net zoals op Devotion en Tough Love serveert Ware een waaier van bitterzoete tussendoortjes, al werd er deze keer net iets te kwistig met de suikerstroop omgegaan. De tristesse die niet al te lang geleden nog de boventoon in haar timbre voerde, lijkt ingeruild voor een hees geluid dat sterk doet denken aan popprinsesjes die dwangmatig hun bereik tentoon willen stellen. Een nummer als “Your Domino” klinkt zo al snel onbedoeld flets; een euvel dat je snel kan rechttrekken wanneer de bassen die de song vanaf het begin voorstuwen ondersteund zouden worden door het zwaardere en krachtige aspect van Ware’s stem.
“Alone” jaagt dat gevoel net iets meer achterna; richting brug en refrein voel je hoe Ware wil uitpakken met kilo’s soultalent, maar in dit geval zijn het alle nodeloze toevoegingen — van het achtergrondkoor tot de uitermate irritante vingerknipjes — die het resultaat afschilderen als een van die nummers waar zelfs Mariah Carey tegenwoordig voor past. Kan niet slechter, denk je dan? Dat is buiten “Selfish Love” gerekend; de melodieuze variant van een hijgtelefoontje dat maar niet eindigt. En toch. Beeld je hetzelfde nummer in zonder die gitaarloop en net een tikkeltje trager: elke producer die daarin het potentieel niet hoort, verdient het niet om met iemand als Ware te mogen samenwerken.
Sta je even stil bij de credits die bij het album horen, dan ben je al snel geneigd te geloven dat de batterij aan producers die bij Glasshouse een vinger in de pap te brokken hadden, allemaal een even grote stempel op de plaat wilde duwen. Haast elk nummer — of je het nu hebt over “First Time” of “Finished What We Started” — gaat een andere richting uit. Glasshouse klinkt zo als een verzameling B-kantjes die toevallig wel min of meer pasten bij de twee vorige platen van de Britse. De enige andere verklaring is het feit dat de marketingmachine achter het label Ware wil afschilderen als het vrouwelijke antwoord op Sam Smith. Commercieel gezien een begrijpbare zet, maar welke fan van parels als “Say You Love Me” en “Imagine It Was Us” slikt dat wanneer je in het midden van een gloednieuw album een monsterlijke ballade als “Sam” moet verdragen? Je reinste zelfmoord voor je artistieke integriteit.
Of het Ware zelf wat kan schelen, is nog maar de vraag; sinds de release van het album krijgt ze eindelijk de aandacht die ze verdient. Als Glasshouse de graadmeter wordt voor wat de toekomst brengt, hoeft het voor ons alvast niet meer.
Op 14 maart 2018 bezoekt Jessie Ware de Ancienne Belgique. Er zijn nog kaarten beschikbaar.