De drooglegging in Amerika en een bondgenootschap met het zegevierende nazi-Duitsland. Hoe link je dit aan een road movie?
Na vijf jaar krijgen we eindelijk de Nederlandse versie van wat tot nu toe een van de betere afleveringen is van de Uur U-reeks. Deze aflevering speelt zich af in 1947 en is net als alle vorige delen een “wat als”-verhaal. In dit geval: “Wat als Duitsland de oorlog had gewonnen en Amerika haar bondgenoot werd?”. Amerika is intussen verdeeld in een Frans en een Engels gebied. De drooglegging in Amerika is nog steeds een feit. Joe Kennedy, vader van John F. en Robert, vindt zijn heil in de alcoholtrafiek. Maar hij is vooral uit op het presidentschap van Amerika en legt alvast contact met maffieuze figuren als Al Capone, Bugsy Siegel en Meyer. Zijn voornaamste programmapunt is het einde van de drooglegging als hij verkozen wordt. De anderen hebben hier echter geen goed oog in, omdat dit gevolgen zal hebben voor de prijzen. Kennedy voorziet nog een laatste levering aan Nouvelle-Orléans, de hoofdstad van het Franse gedeelte van Amerika. Zijn twee zonen, Joe Jr. en Jack, staan in voor het vervoer. Deze laatste missie dreigt meteen ook de meest epische te worden. Ze zijn immers het doelwit van politieagent lt. Raspberry, die hen achtervolgt omdat ze getuige zijn van iets wat ze beter niet hadden gezien en waarvan deze corrupte flik de aanstichter was. Uiteindelijk blijkt Raspberry niet hun enige probleem te zijn, als ze vast komen te zitten in het moerasgebied van het Zuidelijke Amerika.
Dit tiende deel van Uur U kreeg in Frankrijk uiteenlopende reacties. De ene vond het een zwak broertje van de reeks, de andere vond het het beste deel. Er valt iets voor beide partijen te zeggen, maar toch moeten we eerder de “believers” gelijk geven. Toegegeven, er had meer kunnen inzitten met dit gros aan personages en deze plot, maar dan ben je beter af met enkele romans die ei zo na dezelfde plot voor ogen hebben. De bekendste is misschien The Plot Against America van Philip Roth waar Charles Lindbergh, ook niet vies van een beetje nazisympathie, het tot president van de Verenigde Staten schopt. Ook hij wordt bondgenoot van het regerende nazi-Duitsland na de oorlog met een heuse Amerikaanse jodenvervolging tot gevolg. Zo ver gaat het niet in dit deel. Meer nog, het nazigegeven verhuist min of meer naar de achtergrond om plaats te maken voor een “Southern road movie”.
Fred Duval en Jean-Pierre Pécau, de grootmeesters van deze reeks, zijn intussen enorm beslagen in het “what if”-gegeven en kunnen er nog steeds een interessant ver-haal rond weven. Deze keer trekken ze er echter een grotere pot historische figuren bij open. De tot de verbeelding sprekende Kennedy’s uiteraard, waarvan algemeen geweten is dat Joe Sr. een nazisympathisant was, de gangsterkoningen Capone, Siegel en Meyer en zelfs een piepjonge Marilyn Monroe, onder haar echte naam Norma Jean. Daarnaast krijg je ook een aantal fictieve figuren met een oogknip naar oude Hollywoodpersonages. Zo zijn er de Fransman Clouzot, gelukkig geen Peter Sellers-lookalike, en zijn Duitse chauffeur Erich, die refereert naar een personage uit de film Sunset Boulevard. Misschien net te veel cameo’s om in een strip te stoppen, zeker als het grootste gedeelte van het verhaal over de rit van de Kennedy-zonen gaat.
Waarschijnlijk dachten Duval en Pécau dat ze met dit scenario goud in handen had-den. Daarmee dat ze hun kompaan Colin Wilson erbij haalden. Niet alleen tekende hij al deel vijf van de reeks, met zijn drietjes staan ze ook in voor de reeks Wonderball. De sfeer van Wonderball wordt zo goed als overgenomen in deze Uur U. Het trio zorgt in elk geval voor een zinderend verhaal waarbij tekst en tekeningen elkaars bloedbroeders zijn. Toch schort er hier en daar iets aan het scenario en verliest het verhaal zich een beetje in het te veel zijn. Te veel personages, te veel genres (gangsterverhaal, historisch verhaal, persiflage, roadmovie …) en te veel stiltes in de opbouw. Maar het is een van de betere van de reeks en hopelijk komt er ooit een “wat als”-gedachte over “wat als deze strip uit vier delen had bestaan?”.
Het leest wel allemaal lekker weg. Je leert er iets van bij en je gedachten gaan in-derdaad mee met de plot. Het zijn drie stripmeesters waar we mee te maken hebben, maar van drie meesters, en dan nog van dit kaliber, mogen we net iets meer verwachten. Geen enkele natuurwet verbiedt hen om ook in de reeks Uur U met meerdelige verhalen te werken.
