Braaf binnen de lijntjes kleuren; het blijft een formule waar White Lies trouw aan zweert. Na Big TV leek het over and out voor de Britten, al dachten zij er niet bepaald hetzelfde over, en met Friends ploegde de band koppig door. Onze mening was alvast van geen tel: “Zelfs als het album in recensies wordt omschreven als repetitief of wat dan ook, dat hoeft niet slecht te zijn.” Straks staan ze opnieuw op Rock Werchter, wat weten wij dus.
Een nieuwe plaat, een nieuwe kans. Met drie albums achter de kiezen werd White Lies bedankt voor bewezen diensten en kon het trio op zoek naar een nieuwe muzikale mecenas. Met de hulp van BMG verscheen Friends in het najaar van 2016 op het toneel; een album dat alle haters lik op stuk had kunnen geven, maar eerder de geschiedenis zal ingaan als de onnodige terugkeer naar het geluid van de begindagen. Een van de weinige dingen die de band toch spannend maakte? Een pittige ambras met het vorige label, al mocht dat niet met zoveel woorden gezegd…
enola: Dus; album nummer vier ondertussen en toevallig ook de vierde band die ik in de afgelopen maanden interview die een plaat uitbrengt na grote hommeles met het label. Merk ik daar een patroon op?
McVeigh (zang, gitaar): “Een patroon lijkt me sterk, maar wat je zegt verbaast met niet. Toen we ons eerste contract tekenden, stonden we zowat aan de vooravond van heel wat muzikale veranderingen. De deal die we toen sloten -en zelfs de manier waarop onze eerste drie platen tot stand kwamen-, kan je vandaag als groep niet meer in de wacht slepen. Hoe dat komt? Het kost gewoon te veel. Als je stilstaat bij alle rotzooi waar labels hun geld toen aan verspilden, kan je niet anders dan besluiten dat het er nu anders aan toe moet gaan. De manier waarop er toen werd gewerkt was onhoudbaar.”
Lawrence-Brown (drum): “Vandaag teken je elke keer voor een plaat. Doe je het goed, dan wordt je contract verlengd. Doe je het wat minder goed, dan kom je terecht in de situatie waar wij na het vorige album inzaten. Leuk of niet; je moet dan op zoek naar een andere manier om je muziek uit te brengen.”
enola: Wat bedoel je met minder goed? Het eerste album was een enorme hit en als je enkel naar de cijfers kijkt, deden de twee volgende platen het niet veel slechter.
McVeigh: “Ja, klopt. Onze reputatie is gestoeld op die drie albums; bekijk je het financiële plaatje, dan lijkt het me dat heel wat mensen best wat aan ons hebben verdiend. Werken met het vorige label heeft ons natuurlijk ook geen windeieren gelegd, maar als je nagaat wat het label ons had moeten betalen voor een vierde of zelfs een vijfde plaat… Laten we zeggen dat het gaat om absurde bedragen. Hou je rekening met de toen veranderende tijdsgeest, dan heb je het over een contract dat compleet achterhaald was.”
Cave (bas): “Vergelijk het gerust met een televisiereeks. Na elk geslaagd seizoen gaat je loon als acteur omhoog, maar moet je tegelijkertijd ook meer inlossen.”
Lawrence Brown::”Om een lang verhaal kort te maken; hoe meer je kost, hoe meer je moet opbrengen en dat verhaal was -wat White Lies betreft- niet meer houdbaar. Vreemd genoeg heeft dat helemaal niets te maken met de kwaliteit van wat je produceert. Nogmaals, de muziekwereld is zodanig veranderd dat miljoenen naar je kunnen luisteren, zonder je platen te moeten kopen. In 2009, toen To Lose My Life… net uitkwam, hadden we het geluk van heel wat media-aandacht te kunnen genieten; dat stuwde de platenverkoop enorm. Dat aspect is vandaag minder; ik twijfel er niet aan dat we massaal worden gestreamd, maar dat brengt minder op. De deal die we nu hebben gesloten speelt in op al die aspecten. Bekijk je dat alles op lange termijn, dan hebben we het over doelen die meer realistisch zijn.”
McVeigh: “Je merkt het verschil eens te meer als je naar de manier kijkt waarop de plaat tot stand kwam. Grote labels hebben de neiging zich meer te moeien. Er staat altijd wel iemand in een mooi kostuum klaar om je te vertellen wat je moet doen of hoe je iets moet aanpakken. Dat betekende ook dat bij Polydor alles kon; geld was geen obstakel. Voor dit album vertelde een van de medewerkers bij BMG gewoonweg: “Dit is het budget; is het op dan is het op. Laat maar iets weten als je klaar bent.” Dergelijke aanpak dwingt je ook om anders te werken.”
enola: Houdt dat dan ook in dat je emotioneel anders naar het album kijkt?
Lawrence Brown: “Trotser, zonder twijfel. Je hebt het zelf al gezegd; we zitten ondertussen aan album nummer vier, maar het is pas de eerste keer dat het eindresultaat volledig van ons is. Vind je het goed, dan is dat enkel en alleen onze verdienste; vind je de plaat afschuwelijk, dan kunnen we ook enkel onszelf met de vinger wijzen.”
Cave: “Het smaakt des te zoeter, vind ik. Tijdens het opnemen hebben we wel wat koud zweet moeten verwerken. Omdat je een bepaald proces gewoon bent, is het niet altijd even makkelijk om wat nieuws te proberen. Je betrapt jezelf er dan toch op dat je je afvraagt of je geen producer in de klassieke zin van het woord nodig hebt. Ik ben blij dat we onze intuïtie zijn blijven volgen; ook al waren we lang niet zeker dat het resultaat zou aanslaan. Bij de release van onze vorige platen zijn we redelijk gespaard gebleven van negatieve feedback; voornamelijk dankzij het label. Dat aspect viel nu ook wat weg, maar gelukkig reageert het publiek positief.”
McVeigh: “Geen idee wat we gedaan zouden hebben als de plaat tegensloeg. Laten we zeggen dat we niet meteen wisten hoe de schade dan te beperken. Voor we begonnen op te nemen, hadden we ongeveer dertig nummers geschreven; we hadden de luxe om enkel de allerbeste songs te kiezen. Je hoort dat ook, denk ik. Friends is -naar mijn gevoel- een degelijk en gevarieerd album.”
enola: Hoor je dat idee ook in de feedback? Ik vind het een leuk album, maar gevarieerd is niet meteen het woord dat ik zou gebruiken om de plaat te omschrijven.
Cave: “Ik snap het punt, maar ik denk niet dat we akkoord gaan. Zelfs als het album in recensies wordt omschreven als repetitief of wat dan ook, hoeft dat niet slecht te zijn. Wanneer het op kunst aankomt, kan herhaling nooit iets slechts zijn. Ergens is herhaling ook onvermijdelijk; we blijven dezelfde mensen.”
Lawrence Brown: “We hadden het er onlangs nog zelf over. Herhaling is een belangrijk onderdeel als je de geschiedenis van de kunst bekijkt. Misschien wordt een bepaalde vorm van herhaling pas echt interessant als je het vaak genoeg hebt gedaan. Drie albums die wat gelijkaardig klinken; dat doet niemand wat. Heb je het over een tiental albums, dan heb je als groep een volledig eigen geluid ontworpen. Je hebt wel andere ideeën, maar die passen dan niet meer in het geheel. Kunstcritici zouden vandaag ook niet aan Van Gogh vragen wat anders dan zonnebloemen te schilderen.”
enola: Over ideeën die niet in het geheel passen gesproken; op dit moment maken Britse bands nog steeds het mooie weer op het vasteland; zie je de laatste politieke gebeurtenissen daar verandering in brengen?
McVeigh: “Nu word je wel erg serieus, vind je niet? Geen idee, eigenlijk. Eerlijk? Ik denk niet dat je als muzikant een uitgesproken politieke mening naar voren moet brengen.”
Lawrence Brown: “Volgens mij wordt het voor Britse bands moeilijker om toegang tot Europa te krijgen; dat eilandgevoel wordt nu nog wat versterkt. We hebben deze zomer wel wat Europese shows op het programma staan; het lijkt me wijs om gewoon af te wachten wat de tijd brengt. En in het slechtste geval schrijven we er een nummer over.”
