Welcome To The Jungle :: Guns N’ Roses slaat munt uit de chaos

”Ik wou fuckin’ Roger Taylor van Queen zijn. En de band mikte op een kruising van Aerosmith, Led Zeppelin en Kiss,” liet Steven Adler zich ooit in een interview ontvallen. Er hoeft geen twijfel over te bestaan dat de drummer het meende. Guns N’ Roses is een band die geen hyperbool schuwt en dat was al zo toen ze nog kleingeld moesten samentellen voor een bus hairspray, lang voordat Appetite For Destruction uitgroeide tot het bestverkochte debuutalbum ooit.

Zelfs nu de eerste positieve berichten over de Not In This Lifetime-tour van Guns N’ Roses ons bereiken, blijft het toch eigenaardig dat zoveel mensen, wereldwijd, zo reikhalzend zijn blijven uitkijken naar de reünie van een band die zichzelf drieëntwintig jaar lang heeft geparodieerd. Voor het overgrote deel van die jaren, was er van een ‘band’ zelfs geen sprake: Guns N’ Roses was Axl Rose, geflankeerd door een leger huurlingen die artistiek niks in de pap te brokken hadden. Tegelijkertijd bespaarde hij kosten noch moeite om de originele bandleden kapot te procederen, en vice versa. Maar het schijnt dat de scherpe kantjes eraf gaan naarmate mensen oud worden, en zo ook bij Axl, Slash en Duff McKagan wanneer ze zich eindelijk herinnerden dat ze samen ooit een fantastische rock-‘n-rollband waren. De laatste échte rock-‘n-rollband, zo wordt wel eens gezegd, voordat de jaren negentig de decadentie, de sterallures, de Hollywoodstrippers en de bergen quality coke die daarbij hoorden, totally uncool verklaarden.

Het is een bewering die steek houdt: Guns N’ Roses piekte gelijktijdig met onder andere Nirvana en R.E.M., maar heeft minder met die groepen gemeen dan met The Rolling Stones of Led Zeppelin. De bandleden vonden elkaar in de wilde glamrockscene van de Sunset Strip en klommen eruit op met niks minder dan uitverkochte stadions en miljoenendeals indachtig. Achteraf bekt dat natuurlijk gemakkelijk, maar net zoals Axl Rose zichzelf bleef verkopen als the best thing since sliced bread tijdens een twee decennia durende malaise, toonde de eerste incarnatie van Guns N’ Roses een geloof in zichzelf dat grensde aan grootheidswaanzin. In tegenstelling tot zijn tijdsgenoten, wou deze band zo high profile mogelijk zijn. De nieuwe mastodont van de rockmuziek. En zoals Adler ook nog in datzelfde interview zei: ze gingen er “balls out” voor.

Dit waren immers geen professionele muzikanten, maar verschoppelingen en outsiders die in muziek de enige oplossing tegen dakloosheid, delinquentie en hongersnood zagen. Falen was gewoon geen optie en overleven hing af van gigs in het microsysteem van de Strip, een jungle van rockers, strippers en junkies, met clubs als de Roxy en de Troubadour als voornaamste trekpleisters. Om die optredens te blijven garanderen, moest de band alles uit de kast halen om een publiek aan te trekken. Zo ging Slash eigenhandig showaffiches aan lantaarnpalen nieten en tickets op straat verkopen. En er was natuurlijk de beruchte flyer-and-flirt strategie, waarbij naïeve, ontspoorde meisjes met valse romantische beloftes naar shows werden gelokt. Maar het werkte. Ondanks de lege magen, de legendarische katers en het geflirt met de criminaliteit om in hun onderhoud te voorzien, vond Guns N’ Roses manieren om door de zichzelf toegebrachte pijn heen te spelen en groeiden ze uit tot de hottest ticket in town. Lang zou het dan ook niet duren vooraleer platenbonzen met elkaar op de vuist gingen voor de band. In maart 1986 tekenden ze bij Geffen, waarvan ze 75.000 dollar kregen om een album op te nemen.

Geffens woordvoerder Tom Zutaut wist dat Guns N’ Roses voorbestemd was voor grote arena’s. Ze hadden niet alleen het voorkomen en de attitude — want daar zat de Hollywoodscene nooit om verlegen — maar hadden eerst en vooral een vernieuwende muziekstijl die blues met punk en hairmetal vermengde, die daardoor ver buiten de karakteristieken van glamrock reikte en dus een wijd spectrum aan rockfans zou aanspreken. Het was enkel zaaks, zo geloofde Zutaut, om de ongelooflijke hoeveelheid aan lokale gigs in te perken en de band van de straat te houden. Dus isoleerde hij Axl & co in een proper, airconditioned pand waar ze zich zouden kunnen concentreren op het schrijven van nieuwe nummers voor het debuutalbum. Dat bleek een kapitale blunder te zijn: Zutaut had geen rekening gehouden met de eigenmachtige natuur van zijn nieuwe band. Dit waren immers roofdieren en plunderaars, die gedijden in de nachtelijke chaos van de Sunset Strip. Enkel door op te treden en te feesten bleven ze mentaal gezond. Guns N’ Roses kon helemaal geen liedjes schrijven zonder die hardcore lifestyle, ze waren grotendeels autobiografisch. Zo was “Nightrain” de naam van een goedkope wijn uit de 7-eleven die substantieel deel uitmaakte van hun dagdagelijkse voeding. “My Michelle” verhaalt de heroïneverslaving van Slash’ vriendin en “Rocket Queen” bevat een geluidsfragment van Steve Adlers liefje die seks heeft… met Axl Rose.

Een status als Geffen-band zou Guns N’ Roses niet van zijn affaires weerhouden. Het vijftal duldde geen enkele vorm van autoriteit en gelukkig werd dat bij de platenmaatschappij tijdig ingezien. Zutaut nam wat gas terug en Mike Clink werd aangesteld als producer. Hij liet de band doen zolang ze de opnametijd maar respecteerden. De verklaringen over gebroken ledematen, verloren equipment en aanvaringen met de politie nam hij er met geduld en empathie bij. Dit creëerde een sfeer van wederzijdse bereidwilligheid en positivisme waarin, ondanks alle uitspattingen, hard aan een plaat werd gewerkt.

Appetite For Destruction werd uiteindelijk gereleased in juli 1987 en vatte het gevoel van oncontroleerbaarheid dat Guns N’ Roses in die vroege dagen kenmerkte zeer goed. Het album surfte mee op de golf die singles “Welcome To The Jungle” en “Sweet Child O’Mine” zouden creëren en katapulteerde de band naar het sterrendom. Drugs, vrouwen en botsende ego’s zouden voor het intussen gekende grillig parcours zorgen, maar laat het nu net grilligheid zijn dat deze band in zijn DNA draagt. En misschien is het net dat wat de aantrekkingskracht van Guns N’ Roses in leven houdt: ze zijn, ondanks alles, onomstotelijk rock-‘n-roll gebleven. Balls out, zonder de minste twijfel, verontschuldiging of spijtbetuiging.

http://www.gunsnroses.com
Geffen Records

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

verwant

TW CLASSIC 2017 :: Guns N’ Roses

"Not in a lifetime", zwoer Axl Rose, maar toen...

BEST OF: Guns N’ Roses

Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard,...

Guns N’ Roses headliner TW Classic 2017

TW Classic 2017 kent zijn headliner. De "Not In...

AC/DC verder met Axl Rose

De Australische hardrockgigant AC/DC heeft met een officieel statement...

Slash feat. Myles Kennedy

26 november 2014Vorst Nationaal, Brussel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in