Voorlopig is Trevor Sensor nog een nobele onbekende, maar daar zou misschien wel eens snel verandering in kunnen komen. Met zijn debuut Andy Warhol’s Dream op zak bevindt de 23-jarige singer-songwriter zich met beide voeten op de drempel van de doorbraak. Zijn stijl vergelijken met de jonge Bob Dylan is nogal makkelijk; het heilige vuur dat ze delen is dan een gepastere link. Als Sensors heilige vuur hier en nu wat uitgeblust lijkt, heeft hij daar een goeie poging tot verschoning voor: “We zijn gisteren lang in café Delirium blijven hangen, blij dat dit gesprek in de namiddag kon plaatsvinden!”
enola: Geen genade, we vliegen we er meteen keihard in! In “It Wasn’t Good Enough” zing je “Don’t you dare ask me what kind of man I am”. Wat voor man ben je?
Trevor Sensor: “(lacht) Wat voor man ik ben… Dat probeer ik nog volop uit te vissen. Alles is veranderd nu. Vroeger, in bijvoorbeeld de oude joodse traditie, werd je een man op je dertiende. Tegenwoordig is dat allemaal opgeschoven. Ik ken genoeg mensen van een eind in de twintig die zichzelf nog onvolwassen beschouwen en gedragen. Dat heeft zeker een effect gehad op hoe ik mijzelf zie. Ik probeer mezelf wel niet definiëren, anderen doen dat wel, en uiteindelijk telt alleen wat ik van mezelf denk.”
enola: En wat voor man zou je willen zijn?
Sensor: “Er zijn wel zwakheden, ja, ik ben een man met fouten. Ik zou wel zachter mogen zijn, misschien minder socially awkward… Vaak overanalyseer ik, in plaats van los te laten, minder te denken en gewoon te zíjn. ’t Zou mij wellicht minder problemen opleveren.”
enola: Je groeide op in Sterling, Illinois, een onopvallend stadje in de Midwest. Drieëntwintig jaar later zit je tegenover alweer een muziekjournalist die je uitvraagt voor het uiteindelijke vertier van anderen. Je komt dus van ver. Hoe veranderde deze ervaring je doorheen de jaren?
Sensor: “Het was zeker onverwacht. Waar ik vandaan kom gaan de mensen normaal gezien nooit ver. Sterling is het soort stad die de cultuur waaruit mijn huidige leven voortkomt niet echt ondersteunt. Het is een goeie gemeenschap voor lokale initiatieven, met een schoolorkest en dat soort dingen. Als je zegt dat je schrijver wil worden, dan is er de verwachting dat het iets commercieel zal zijn. Maar voor wie als pakweg Marcel Proust iets wil schrijven dat een blijvend testament vormt, dan is de reactie “Oh, vreemd”. Ik snap ook niet echt hoe anderen het gevoel krijgen iets bereikt te hebben. Neem nu het album: het nam zijn tijd in beslag om er te komen en uiteindelijk ben ik er best trots op, maar ik kan er niet echt bij stilstaan en luidop lopen verkondigen “Hier ben ik nu, schitterend toch?” Ik kijk vooruit, naar wat er nog gaat komen. Het is mooi, maar ik heb het gevoel dat ik nog flink wat heb te gaan. Wat ik tot nu toe gedaan heb, is nog niet zo indrukwekkend.”
enola: Hoe voel je je dan bij het album? Is er iets wat je anders zou aanpakken als je de kans kreeg het opnieuw te doen?
Sensor: “Niet echt. Een album is altijd een momentopname in de tijd en er zullen natuurlijk imperfecties zijn. Als je voor de komst van digitale fotografie een foto van jezelf nam en je trok per ongeluk een dom gezicht of je hemd zat niet goed: dat was de foto, het deed er niet toe. Dit album is gemaakt nu ik 23 ben. Uiteraard ga ik dit album niet maken als 24- of 25-jarige. Ik ben er dus trots op, heb er veel van opgestoken. ’t Is een juiste weergave van waar ik mij toen bevond en van wat leidde tot het maken ervan.”
enola: Heb je enige speciale wens voor het album?
Sensor: “Wel, ik heb het op veel vlakken moeilijk heb met dat soort zaken. Het voornaamste is dat ik geniet van het creëren, dat ik er blij mee ben. Maar wat daarna komt … Ik heb geen verwachtingen qua verkoop. Wat succes bij de critici betreft: er zijn muziekjournalisten zoals jij die albums claimen als monument, en ja, dat zou mooi zijn, dat wil ik ook wel voor een stuk, maar ik probeer mezelf vooral geen verwachtingen op te leggen. Dat komt toch maar in de weg te zitten van waar ik nu mee bezig ben. Ik ben nog constant bezig met muziek schrijven, op naar de volgende stap … Uitstekende recensies zijn ook maar een vluchtige high. Je gaat gewoon door, doet nog altijd je ding. Maar ik hoop dat het goed gaat.”
enola: Het album heet Andy Warhol’s Dream en bevat tal van reflecties over Warhols voorspellingen met betrekking tot beroemdheid vandaag. Hoe zie jij je in de droom van Andy Warhol?
Sensor: “De verwijzingen naar Warhol zijn ironisch bedoeld: ik ben tegen roem. Het is in ieder geval niet mijn bedoeling om ervoor te zorgen dat zoveel mogelijk mensen mijn muziek goed vinden. Objectief goeie kunst te maken, daar gaat het mij om. Ik ben wellicht daarin alleen onder mijn leeftijdgenoten, maar ik geloof in objectiviteit in kunst, waar veel anderen relativisten zijn. Beroemd zijn op zich zegt me niets. Misschien is dat allemaal wel leuk, maar als ik beroemd zou zijn en slechte kunst zou maken, zou ik mijzelf best shitty voelen. Ik zal allang blij zijn mocht ik iets kunnen nalaten wat van betekenis is voor mij en misschien voor iemand anders, iets wat echt ergens over gaat.”
enola: Een variatie op Warhols “fifteen minutes of fame” die ik ooit ergens oppikte klinkt ongeveer als “In de toekomst zal iedereen beroemd zijn voor 1500 mensen”. Dat lijkt accurater: het zegt iets over de niches van beroemdheid die vandaag bestaan. Misschien zal niet de hele wereld je songs leren kennen, maar de kleinere groep die dat wel doet, zal ze nagenoeg altijd juist weten te smaken.
Sensor: “Daar kan ik me voor een stuk in vinden, ja. Maar alles is zo veranderd in de muziekindustrie op het gebied van wat dominant is en wat niet. Als een band als Nirvana vandaag de dag Nevermind op de markt zou brengen, dan zou dat niet de sensatie zijn die het toen was. We hebben cultuur zodanig in vakjes geduwd en iedereen zegt dat het internet ons dichter bij elkaar bracht, maar het dreef ons alleen verder uit elkaar. Iedereen kan zichzelf afsluiten in een eigen luchtbel — politiek, cultureel, enzovoort — en gewoon daar blijven. Het zou pas indrukwekkend zijn als ik of eender wie die muren zou kunnen slopen door iets te maken dat mensen echt verbindt. Mocht ik het kunnen of mogen, zou ik dat fantastisch vinden. Niet dat ik denk dat ik het zal zijn, je kan zoiets niet voorspellen en het is al zeker geen doel op zich. De laatste band die zoiets klaarspeelde moet volgens mij Nirvana geweest zijn. Die niches, ik ben ze grondig beu. We kunnen meer voordeel halen als we zouden leren van onze tegenpolen. Dat zou de mensen deugd doen.”
enola: De productie van je album was in handen van Richard Swift en Jonathan Rado van Foxygen …
Sensor: “Wel, de sessies met Richard Swift en die met Jonathan Rado zijn twee afzonderlijke delen van het proces geweest. Eerst werkte ik met Richard Swift: dat was een openbaring! Voordien probeerde ik al te geloven dat het mogelijk was om qua geluid niet gebonden te zijn aan verwachtingen van een genre, maar ik was onder invloed van het tegendeel. Swift zei onmiddellijk: ”Fuck all that.” Als je bijvoorbeeld luistert naar het album kom je halverwege plots een synthsong tegen, de titeltrack “Andy Warhol’s Dream”. Niemand verwacht dat omdat ik een folkartiest of wat dan ook ben. Met Swift was het een enorm interessant leerproces over wat ik kan doen met een song: er zijn geen regels.”
enola: En op het album kunnen we Whitney als je backing band beschouwen. Allemaal straf volk voor een eerste plaat.
Sensor: “Top, inderdaad. Met Jonathan Rado en Whitney waren we meer ‘jonge gasten onder elkaar die doen wat ze graag doen’, in een professionele setting. En dan nog was alles heel op ’t gemak. We jamden wat, zonder stress. Rado is ook zo’n producer die het beste werkt als zijn artiest goed weet wat hij wil en hij in die richting kan gidsen. En Whitney is natuurlijk zowat de beste band van het moment, dus ja, daar had ik het wel getroffen.”
enola: Je studeerde Engelse literatuur en filosofie. Die academische achtergrond komt van pas bij tourdagboeken die hier en daar online verschenen: een stuk literairder dan doorsnee. Komt daar ooit een roman van?
Sensor: “Daar ben ik inderdaad mee bezig. Er is al poëzie van mij uitgebracht — al noem ik het tegenwoordig slechte poëzie. Momenteel heb ik een roman klaar die ik uitgegeven probeer te krijgen en ik werk al aan de volgende. Voor mij is literatuur de meest empathische vorm van kunst. Een sterk literatuurwerk kan je helemaal in vervoering brengen, zorgt ervoor dat je constant nadenkt. Het is als een persoonlijke conversatie tussen jou en het boek. Muziek en film hebben nooit zo’n diepgang. Proust of Kafka: dat is als een perfect muziekstuk. Hoe duizenden pagina’s samenkomen, da’s toch magisch? Die magie fascineert me enorm.”
enola: Hoe maak je in je werk een onderscheid tussen muziek en literatuur?
Sensor: “Beide zijn nauw verweven. Als je een manuscript zou lezen, zou je de parallellen met de muziek duidelijk zien. Dezelfde thema’s, dezelfde verhalen uit mijn leven komen terug: ik ga nu echt geen boek schrijven over tovenaars of zo. Nu gaat het wel meer de kant op van de filosofische reflecties van een arrogante 23-jarige die z’n ideeën door ieders strot wil rammen (lacht). Maar de twee zijn dus wel nauw verweven. Ik weet niet of het mij lukt, de combinatie van muziek en literatuur; ik doe ook maar wat. Warhol zei ooit iets als “Als je iets maakt, breng het naar buiten en laat anderen beslissen of het goed of slecht is terwijl je er meer van maakt.” Maakt niet uit wat de mensen er uiteindelijk van zeggen. Ik heb de drang mijzelf uit te drukken op de manieren die ik ken, anders ontplof ik gewoon. Zolang het maar eerlijk is: niets is verzonnen.”
enola: Dat brengt ons naadloos bij de volgende vraag. Naast roem is familie een thema dat naar voren komt, vaak met een serieus donkere kant. Wat kan je daarover zeggen?
Sensor: “Familie komt inderdaad vaak aan bod, omwille van eigen ervaringen en ook die van vrienden. Het boeit me enorm hoe een band met onze ouders, positief of negatief, ons tot op het bot kan vormen. Jammer hoe zaken als familiale problemen soms gebanaliseerd worden, maar dat gebeurt echt. Om de een of andere reden — evolutionair of instinctief of hoe dan ook — hebben we als kind verwachtingen en voelen we een band met wie ons gemaakt heeft en als er daar iets aan rammelt, dan kan die relatie verward of verknipt raken. Sommigen leren er mee omgaan en gaan door, sommigen ontsporen en nog anderen maken er muziek over.”
enola: Muziek als verwerkingsmechanisme?
Sensor: “Soms is dat inderdaad wel cathartisch Maar ik probeer er nu ook niet te veel bij stil te staan. Meestal is de basis voor een song af op een half uur tijd. Als ik er na die tijd nog niet klaar mee ben, is het gewoon niet goed genoeg en laat ik het vallen. Ik denk ook niet echt na over teksten, die woorden komen gewoon. Ik leg mezelf nooit op om muziek te schrijven.”
enola: De toekomst dan: hoe ziet die eruit?
Sensor: “Wel, in de werkelijk nabije toekomst is er de promotietour van het album, doen wat moet, weet je wel. Als de tijd het toestaat, schrijf ik verder. Ik kan nog niets specifieks zeggen over volgende projecten, maar ik heb er altijd wel een hele rits klaar staan. Voor een beginnend artiest is het vaak wachten op de juiste mensen. Maar de toekomst is gewoon hard werken en bezig blijven.”
enola: Eentje om af te ronden: wat is de meest interessante vraag die ze je nog nooit hebben gesteld?
Sensor: “Da’s een goeie! (denkt lang na) Misschien deze: als ooit je een vogel zou nemen, welke vogel zou dat dan zijn?”
enola: En je antwoord?
Sensor: “Geen. Ik ben bang van vogels. Vogels zijn gemeen, man! (lacht)”
