De een zijn droom is andermans nachtmerrie. Andy Warhol liep geil van hollywoodiaanse roem, Trevor Sensor spuugt er op. Wie in vredesnaam is Trevor Sensor, horen we schreeuwen aan de zijlijn. Wel, kort gezegd: Trevor Sensor is het tegengif van de roem. Of tenminste, dat probeert de jonge singer-songwriter te zijn met zijn debuut Andy Warhol’s Dream.
23 is Sensor, en hij spuwt op die holle roem met zo’n venijnige tong dat we zouden denken dat hij het allemaal al wel gezien heeft. Ja hoor, Andy Warhol’s Dream mogen we gerust als een protestplaat zien. En dat terwijl hij voorheen enkel een EP’tje (Texas Girls And Jesus Christ van vorig jaar) op zak stak. Toen klonk de jonge Amerikaan nog wat als een moderne schim van duidelijke voorbeelden als Bob Dylan en Woodie Guthrie. Nu nog, aan het oppervlak, alleen zet hij nu resoluut in op een actueel thema dat hem naar een hoger niveau moet tillen. Met succes, maar van dat wisselende soort dat een artiest die zoekt naar een eigen smoel typeert. Schouder aan schouder met de legendes staat Sensor in alle geval nog niet.
Maar met Andy Warhol’s Dream toont de jongeman alvast dat er potentieel in overvloed is. De gitaarmelodieën die Sensor hier laat horen vallen weliswaar bijna altijd braafjes binnen de lijnen van de Amerikaanse protestfolktraditie, maar ze getuigen wel van een geslepen visie. De stem, ergens tussen het klagerige van Bob Dylan en het rasperige van Tom Waits in, is bijna letterlijk als schuurpapier voor de glimmende laag vernis die de roem op talentarme prefabartiesten is. Sensors rauwe talent versierde hem welgekomen hulp van klasbakken als Richard Swift, Jonathan Rado (Foxygen) en leden van Whitney.
Natuurlijk heeft Sensor een dik punt met zijn negativisme over de huidige beroemdheidscultuur. Waar loopt het dan mis? Wel, dat hij om te beginnen wat beter mag doseren. Wat sarcastisch doen (“I’m gonna be someone tonight” op “The Money Gets Bigger”, of ook “You Midwest boy you’ll never belong in a twisted world, where the young undress for the cameras and success, and they’ll string you up for singing this song about Hollywood’s death” op Andy Warholquote “In Hollywood, Everyone Is Plastic”) zal niet volstaan om een onvermijdelijke tegenbeweging op gang te trappen – laat staan te leiden. En ja, synth is een nieuw ingrediënt in deze recentste update van de traditie, maar de synthgedragen titelsong is niet het beste lied op de plaat.
Nee, geef ons dan maar meer van songs als het voortreffelijke “Reaper Man”, waarin Sensor de figuurlijke dood van zijn overtuiging recht in de ogen kijkt, of het meer ingetogen “Stolen Boots”, met enkele puike karakterschetsen. “Sedgwick” is dan weer een denderende stamper die gewoon gemaakt is voor grote zalen. En over de hele lijn is duidelijk dat Sensor weigert de goedkope roem met lede ogen aan te zien. Uiteindelijk hoort hij wél thuis in deze verknipte wereld: de muziek heeft stemmen (vooral figuurlijk dan) als Sensor meer dan nodig. Nog een beetje groeien en hij komt er wel.
