Wie zich bij de albumtitel van de nieuwe Bonobo verheugt op een groots opgezet politiek engagement is eraan voor de moeite. Simon Green maakt daarentegen in Migration plaats voor een lift uit een Hongkongse luchthaven en een wasdroger uit Atlanta.
Laat ons beginnen met een statement: Bonobo’s Black Sands uit 2010 is een absolute mijlpaal voor elektronica tout court. Het album combineert de productionele diepgang van Massive Attacks Mezzanine met composities die The Cinematic Orchestra kunnen beconcurreren. Het creëert een wereld aan organische geluidslandschappen die geen gelijke kent, en weet daarbij enkele memorabele meezingers te integreren. In opvolger The North Borders primeerde de vorm te vaak boven de inhoud. Hoewel de zuivere productiekwaliteit in zijn werk bleef bovendrijven, leek Simon Green vooral op zoek naar een nieuwe balans tussen verschillende muzikale stijlen.
De eerste single van het nieuwe album, “Kerala”, trekt deze lijn door. Hoewel “yeye yeye yeye” in eerste instantie tot de verbeelding spreekt, klinkt het gebruik van de sample te rechtlijnig en bevestigt het nummer nooit zijn ambitieuze aanzet. In het dansbare “Outlier” en “7th Sevens” maakt Green uitstapjes naar experimentele techno, maar bereikt hij nooit een duidelijke bestemming. Hetzelfde geldt voor “No Reason”, wat meer lijkt op een samenwerking tussen Moderat en Madonna dan tussen Bonobo en Chet Faker.
Tot zover het slechte nieuws. Hoewel titeltrack “Migration” de tijd neemt in de opbouw, is zijn climax er één van glasheldere schoonheid. Persoonlijke favoriet “Break Apart” verheft zich – door de subtiele perfectie van percussie en piano, drie prominente noten in de baslijn en majestueuze blazer-synthesizers – tot een absoluut pareltje. Ook in “Surface”, qua compositie eerder onopvallend, komt Greens productionele meesterschap bovendrijven. Andere hoogtepunten zijn het zoete symfonietje “Second Sun” en “Figures”, waarvan de strijkers het album op sublieme wijze naar zijn einde begeleiden.
Migration zal allicht het commerciële succes van zijn voorgangers nog overstijgen, maar kan niet tippen aan de artistieke virtuositeit van Black Sands. De voornaamste reden hiervoor is het gebrek aan een afgetekend en uitgesproken sfeerbeeld, waarbinnen muzikale creativiteit kan zegevieren boven vormelijke escapades. Desondanks is het Bonobo-repertoire alweer een paar meesterwerkjes rijker en doet de aanhoudende kwaliteit van zijn werk ons reikhalzend uitkijken naar de toekomstige avonturen van ons favoriete mensaapje.