Daughter :: 19 oktober 2016, Trix

Ergens in de luwte, terwijl niemand keek, heeft Daughter harten veroverd. De grote zaal van Trix was hopeloos uitverkocht, en dat bleek niet meer dan terecht. Met een stevige focus op het nieuwe Not To Disappear bracht de Britse groep een concert dat levens heeft veranderd. Maar ook dat: ongetwijfeld in alle stilte.

“I hate living alone / Talking to myself is boring conversation / Me and I are not friends / She is only an acquaintance.” Het wordt voorzichtig meegezongen, want aan luidkeels doen die van Daughter niet. Maar het zegt iets. Elena Tonra heeft met haar schrijfsels het hart van véél dagboekmeisjes getroffen. Zo veel, dat ze zelf wat ongemakkelijk wordt van alle idolatrie. Het verlegen gegiechel is niet van de lucht in de bindteksten.

Raar bandje, anders. Daughter leek een folkgroepje dat het einde van Duyster al betreurde voor het echt zover was, maar bleek daarvoor dan toch net iets te veel percussie, gitaren en elektronica bij te hebben. Op tweede plaat Not To Disappear, die begin dit jaar het levenslicht zag, werd het palet nog uitgebreid volgens het ‘meer is meer’-principe. Gitaren mochten aanzwellen, climaxen werden gezocht.

Daar begint dit optreden. Met een “New Ways” dat zich met een diepe, geprogrammeerde beat recht naar uw hartstreek baant. “I’ve been trying to stay out / But there’s something in you I can’t be without / I just need it here”, kreunzucht Tonra, en een stevige hand woelt niet alleen haar maar ook ons innerlijk om. Dit is Daughter, een band die introspectie tot kunstvorm heeft verheven.

Wat een verschil ook met de band die drie jaar terug debuteerde met If You Leave. Toen: uitgebeende liedjes. Nu? Aanzwellende gitaren en opzichtige elektronica. Daughter vecht voortaan in de voorhoede van de Loudness Wars. Stil als het kan, maar oh zo luid als het moet, en vooral: het hele spectrum daartussen. Dynamiek. Dat de klank in Trix van bij het eerste nummer perfect is, is daarbij een pluspunt.

Het doet al eens aan post-rock denken, zeker als gitarist Igor Haefeli er weer zo’n glazen Mogwaigitaartje onder legt, maar het is meer dan dat. Daughter is zijn eigen genre geworden; ondefinieerbaar. Maar wat je weet — neen, voelt — is dit: deze songs zijn het product van een woelige geest, en meteen ploegen ze ook jouw hoofd om. “Oh, I’m too drunk to fight, hurling curses at your surface / Because I’m aware, because it hurts that I’m in love again / And you have kissed my neck so your arguments are insane.” Ja, dat is herkenbaar. Voor één keer is het een stampende beat die Tonra mag begeleiden in dat “No Care”, terwijl ze half zingt, half rapt. Het is een welkome versnelling in een concert dat nadrukkelijk voor vertraging pleit.

Desondanks is “How” vooral luid. De rinkelende melodie bloeit op, Tonra toont zich een geweldige zangeres. “Doing The Right Thing” legt dan weer laagje op laagje tot een uitbarsting onafwendbaar lijkt. Net dan neemt de band echter een bocht, om toch weer in stilte dicht te klappen. En zo wordt het meer en meer. De kracht van Not To Disappear wordt ingeruild voor de breekbaarheid van debuut If You Leave.

Een mens kan maar zoveel aan. Doorbraakhit “Youth” is de druppel te veel. Uitgebeend, niet meer dan een simpele gitaarlijn en een bittere tekst, is het duwen op de blauwe plek. “And if you’re still breathing, you’re the lucky ones / Cause most of us are heaving through corrupted lungs / Setting fire to our insides for fun / Collecting names of the lovers that went wrong.” Het wordt bijna meegezongen, en dat is in deze context absurd. Alles meer dan meeneuriën is blasfemie als het mes in de wonde wordt gedraaid. De band gaat desondanks door, pingelt zich “Shallows” in. “If you leave, when I go, find me in the shallows.” Tonra zingt het verloren, in een stilte waar de airco van de zaal opzichtig doorheen blaast. En net dat maakt die leegte zo tastbaar. Alsof dat potige zoemen wil benadrukken dat er niets is, behalve dat gebroken hart.

Jammer dus dat Daughter in de bis nog één keer alle schuiven wil opentrekken in een al te potig “Fossa”. Dat moest niet meer, nu we aan dit nulpunt zijn beland, de vijf sterren binnen zijn. Alles is gezegd. Liefst van al trokken we ons nu terug in onze grot, ons immer weifelende hart koesterend. Misschien nog net een knuffel voor Daughter achterlatend. Geef het nog een plaat en dit wordt een grote band die we kwijt zijn aan Vorst Nationaal.

V2
4AD/Beggars Group
Beeld:
Jens Baert - wannabes.be

aanraders

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

Daughter :: Stereo Mind Game

Het is ongeveer dag op dag 4 jaar geleden...

Daughter :: Be On Your Way

Holy shit, is dat echt al zeven jaar dat...

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

Ex:Re :: 6 april 2019, Botanique

Vanavond brengt Elena Tonra ons haar uitgekotste hart. En...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in