Sarah Ferri had het voorspeld: het zou geen sinecure worden om haar tweede album live te brengen. Maar met een iets kleinere band – nog altijd 5 straffe muzikanten – is ze daar wonderwel in geslaagd. Ook het publiek kon het wel smaken, buiten enkele onverlaten die het niet konden laten enkele malen luidkeels commentaar te geven tijdens de dromerige en rustigere nummers. Wordt de “Dutch disease” nu ook “Flemish disease”?
Gelukkig werd er niet voor gekozen om het album nummer per nummer af te haspelen, maar kwamen eerst wat “luchtigere” songs aan bod. Het startschot werd gegeven met “In My Bunker”, en al meteen werden we geconfronteerd met de vocale kwaliteiten van de violiste en celliste. Die 2 dames bepaalden gedurende de hele set ook voor een groot stuk het geluid achter Sarah Ferri, de sfeervolle strijkers waren een grote meerwaarde in het geheel. De woorden superbe en ijl komen zomaar spontaan in ons op.
De nummers op “Displeasure” zijn donkerder en melancholischer dan op Ferritales, het eerste album, en ook live werd dit in de verf gezet. Verbazend ook hoe Sarah Ferri live vocaal nog sterker uit de hoek komt dan op plaat: hoe ze moeiteloos van hoog naar laag laveert, soms in een en dezelfde zin, gaat ons petje te boven. “The Bird with the Broken Wing”, een slepend nummer over eenzaamheid, dat rustig en ingetogen begint, kende een finale waarin alle instrumenten als het ware elkaar omhoog stuwden. Met daar bovenop die krachtige en dragende stem, vol empathie en compassie.
Er was ook plaats voor wat nummers “uit de oude doos”, zoals Ferri het stelde. Grappig hoe ze die nummers, als oud bestempeld, alsof ze gezongen werden door een andere Sarah. Maar ook al hebben nummers als “The Man Who Was Bored” en “Were You There”, en publiekslieveling “On My Own”, al wat kilometers op de teller, ze blijven beklijven, en passen ook wonderwel in deze set.
De tweede helft van de set was voorzien voor de iets zwaardere nummers van de plaat. Ondertussen was het publiek al zo gewoon aan de “nieuwe” sound van Sarah Ferri, en gingen ze er dus in als zoete koek. “Displeasure” en “God Gave us a Rainbow” zorgden alweer voor vocaal en muzikaal vuurwerk. Ook het solo gebrachte “Where Home Was”, met zowaar een Spaans-exotische toets, was een voltreffer van formaat. Het kan niet genoeg gezegd worden: de transformatie van swingend en vrolijk huppelend meisje naar volwassen vrouw met zorg voor de wereld is compleet.
Sarah Ferri is nog te bewonderen op 12 oktober in de Roma en op 14 oktober in de Handelsbeurs.
