Een van de hardst tourende Belgische bands van deze zomer is ongetwijfeld The Black Heart Rebellion. Zanger Pieter Uyttenhove houdt voor enola een dagboek bij over het drieluik van optredens in juli. Vandaag: Wenen – Boedapest – Novi Sad.
Uitgezonderd Wenen is dit onbekend terrein voor ons en zeker het toch wel grote Exit festival in Novi Sad in Servië, waar naast een resem onbekende bands ook The Prodigy, David Guetta of Ellie Goulding op de affiche staan. Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als toen we 7 jaar geleden voor het eerst op tour gingen naar Japan: geen idee wat te verwachten.
Goed, eerst Duitsland doorkruisen en een dikke 12 uur in de bus richting Wenen zitten. De Duitsers hebben blijkbaar beslist om simultaan alle autostrades open te breken en te vernieuwen, zodat onze rit al snel een paar uur langer duurt. Eenmaal aangekomen in Wenen hebben we nog tijd voor een snelle soundcheck voor de deuren open gaan. We spelen er in een niet al te grote underground (ook letterlijk te nemen) club, een vrij bekende plaats in het Weense punkmilieu. De club loopt al snel aardig vol en ik waan me terug in de tijd van onze laatste Europese tour, toen nog als upcoming “post screamo punk what’s in a name” band. We herkennen mensen die 9 jaar geleden optredens voor ons hebben georganiseerd in Oostenrijk. We spelen er een vrij harde ‘in your face’ show, het geluid zit goed en onze lichtshow heeft optimaal effect in de smalle donkere club. We sluiten de avond af met nog wat halve liters Duits bier op de stoep, de booker van de show komt vol trots zijn tattoo tonen waar lyrics van ons in verwerkt zijn, en gaan vervolgens slapen in het appartement voorbehouden voor bands boven de club. Een geslaagde avond.
De volgende dag is de verplaatsing naar Boedapest gelukkig een stuk minder ver. Blijkbaar moeten we op Eurosonic in januari een goede beurt gemaakt hebben, want zowel de booker van Boedapest als de booker van Exit festival hebben ons nadien het offer gedaan om te komen spelen. We komen er tijdig aan in Dürer Kert, een fantastische locatie met drie concertzalen, een café, een binnentuin etc. Na een ruime soundcheck en diner trekken we nog even de stad in. We hebben ondertussen gemerkt dat het buiten België wél zomer is, en gaan aperitieven in het nabijgelegen park. Het is onze eerste keer in Budapest, en zijn tevreden als we bij terugkomst aan de club zien dat er al aardig wat volk is. Tijdens het optreden zie ik dat het volk vooraan onze nummers goed kent. Ik kan mijn teksten gelijktijdig aflezen van hun lippen, minder nadenkwerk voor mij dus, meer tijd om in de sfeer op te gaan. De nieuwe lading T-shirts die we meehadden, verkoopt vlot na het optreden. Ik vermoed dat we hier nog wel eens terugkomen. De Hongaarse variant op vodka neemt vervolgens de avond over, we hangen nog wat rond op de binnentuin en sluiten af. Nog geen uur later krijgen we mails van mensen die er waren en die de slaap niet kunnen vatten van excitement. Yes, missie geslaagd.
Vroeg opstaan, even gaan dobberen in de Hongaarse thermen, en doorrijden naar Exit festival. Het festival heeft dit jaar blijkbaar de prijs gewonnen van beste Europese zomerfestival, en het moet gezegd: de locatie is behoorlijk zot. Een oude burcht op een soort schiereiland, te bereiken met één brug. Klinkt als het slechtste en beste plan tegelijk. Daar denken ze alvast: fuck it, let’s do this. Niet zomaar een festival trouwens, maar voornamelijk een dance festival met een achttal stages en 30.000 bezoekers over het hele weekend. Funny fact: naast Dimitri Vegas & Like Mike en Lost frequenties zijn wij de enige Belgen die er spelen. We spelen er om 23u. op de Fusion stage, ergens op één van de pleinen in het oude fort. Na een resem interviews voor de Servische, Sloveense en Macedonische radio en tv, wat praktische hassle met onze backline, en de lokale lichttechnici die vooral heel lokaal zullen blijven, staan we 10 minuten later dan gepland op het podium. We spelen een heel secure, vlotte set. De interactie met het publiek is uiteraard volledig anders dan de voorgaande 2 dagen. Sommigen gaan uitbundig uit hun dak, andere kijken ons beangstigend aan en hopen dat er misschien toch nog wat beats van het podium zullen rollen. Het is fantastisch om met TBHR zowel op dergelijke festivals als in het linkse DIY punkmilieu zoals in Wenen te kunnen spelen.
Na het optreden beseffen we dat de toegang tot de burcht de volledige nacht afgesloten blijft voor vervoer. Goed, dan maar alles te voet over de kasseiwegen naar de bus brengen. Een uur en veel Servisch gevloek later zijn we ingeladen en klaar om te vertrekken. Dimi en Mike hebben ondertussen hun USB-stick ingeplugd en op play gedrukt wanneer wij de brug terug over rijden. Wij verkiezen Gent boven Vegas, en rijden de nacht in, huiswaarts.
Up next: Dour festival – La Peniche, Lille – The Underworld, London.
The Black Heart Rebellion speelt vandaag op de Cannibal Stage van Dour.
