Toen Tool in 2001 de baan op trok met King Crimson als support act, stelden enkelen zich de vraag of de volgorde van bands niet verkeerd zat. Natuurlijk is Tool een veel populairdere groep, maar toch had de positie van een ronduit legendarische band als King Crimson als opener een ietwat wrange bijsmaak. Hetzelfde was zondagavond ook een beetje geval in Trix.
Dat mewithoutYou, een band met ondertussen al vijftien jaar en zes langspelers op de teller en met een geluid dat een volledig eigen niche binnen het posthardcore genre inneemt, het voorprogramma moet spelen voor de jonge band The World Is A Beatiful Place & I Am No Longer Afraid To Die (meteen de laatste keer dat we die onnozele naam voluit hebben geschreven) klonk voor ons dan ook niet minder dan absurd. Gelukkig dan ook dat de aangekondigde tijdsverdeling straal genegeerd werd. Van het beloofde halfuurtje maakte het vijftal uit Philadelphia terecht een boeiende set van een klein uur.
Al begon het nog een beetje wankel met “Pale Horse”, opener van recentste plaat Pale Horses, waarin de zang van Aaron Weiss nauwelijks hoorbaar, laat staan verstaanbaar was. Het was een euvel dat ook verder in de set nog hier en daar zou opduiken, wat extra spijtig is gezien het enorme belang dat die teksten spelen in het muzikale universum van deze band. Anderzijds leek een goed deel van het publiek die teksten toch al uit het hoofd te kennen, n’importe dat ze dan maar halvelings verstaanbaar waren. In elk geval compenseerde Weiss’ enthousiasme wel behoorlijk. De opmerkelijke zanger (hippie, soefi, poëet, academicus en rasechte frontman) declameerde zijn woordrijke spiritueel geladen teksten in typerende half gesproken half gezongen stijl terwijl hij zijn lichaam voortdurend in bochten wrong en de volledige lengte van het podium afliep, nu eens om in zijn rugzak te rommelen, dan weer om een gitaar op te pikken of om simpelweg de kracht van de muziek te onderstrepen met spastische moves.
Bovendien legden ook de muzikanten de nodige live energie in hun spel en vormden ze meteen vanaf de ruwe akkoorden van tweede song “February 1878” een retestrak instrumentaal front. Hoewel nogal wat van het recenter materiaal van de band rustiger oorden opzoekt, werd doorheen de set de vlam regelmatig aangewakkerd. “Fox’s Dream Of The Log Flume” uit vorige plaat Ten Stories bijvoorbeeld, of het relatief rechttoe rechtaan rammende “Silencer” uit debuut ([A→B] Life), die songs wisten het vuur aan de lont te steken na rustiger materiaal uit It’s All Crazy! It’s All False! It’s All A Dream! It’s Alright, een plaat waarmee de band destijds in 2009 nogal wat wenkbrauwen deed fronsen. Wie de albumversies van deze songs kende, kreeg weliswaar weinig nieuws aangereikt (afgezien van kleine ingrepen zoals een wat langer gerekte suspense voorafgaand aan de dreunende finale van “Rainbow Signs”) maar werd wel getrakteerd op strakke en overtuigende uitvoeringen van songs uit een nu al indrukwekkend oeuvre.
Strak was helaas ook zowat het enige echt positieve wat we over de set van headliner The World Is A Beautiful Place kunnen bedenken. Het Amerikaanse octet bracht degelijke maar nogal overdreven pathetische emo met fikse postrock invloeden, waarbij de doordeweekse composities de omvangrijke bezetting (vier gitaren die vaak exact dezelfde partijen speelden) nauwelijks konden rechtvaardigen. “January 10th, 2014” uit recente succesplaat Harmlessness kon aan het begin van de set wel nog schwung meegeven, maar verderop toonde de band maar weinig breeddenkendheid.
We onthouden dus vooral een goede mewithoutYou show van deze avond. De setlist als dwarsdoorsnede van werk uit hun hele carrière was dan ook een schot in de roos, een verzameling hoogtepunten uit een rijk gevulde discografie die doet uitkijken naar hoe de band in de toekomst zal blijven evolueren. Toepasselijk ook, aangezien het blijkbaar de eerste keer in dertien jaar was dat de groep nog eens op Belgische bodem stond. Volgende keer – liefst niet pas binnen een decennium – dan ook als headliner, alstublieft!
