Aaah, festivals. Poelen van verderf, van onhandige seks, te dure hap en te slappe wiet. Parade van wiegende konten en ander ongewassen vlees. En achteraf: vuilnisbelten en plaatsvervangende schaamte. Nu en dan ook de plaats waar er muzikaal iets te beleven valt (wie zoekt, die vindt). We vuurden een paar vragen af naar een handvol Belgische muzikanten die de voorbije zomer grote sier maakten op festivals in binnen-, en soms ook buitenland en presenteren u de antwoorden deze week. Wat vonden zij daar eigenlijk van? Hoe doen we het hier eigenlijk? En deden ze er ontdekkingen? Vandaag: Floris De Decker.
“Moeders, hou uw dochters binnen: straks speelt deze band op een festival in de buurt alles kapot.”, schreven we na één optreden van het herboren Team William. Hebben wij voorspellende gaven? Ja, en dat is nog een understatement. Alsof het allemaal niets kost, pakte de band rond Floris De Decker ook nog even het grote Pukkelpop in. Zou dat een hoogtepunt zijn geweest? Laten we hem dat vooral zelf vragen.
Wat was je festivalhoogtepunt?
Ongetwijfeld Pukkelpop, waar we voor de tweede keer mochten spelen. Onze eerste keer was zes jaar geleden in de oude Wablieftent, en de sfeer was toen al zo belachelijk goed dat ik onmogelijk kon voorstellen dat het dit jaar nog beter zou worden. Bleek dan nog eens dat de nieuwe Wablief zeker twee keer zo groot als de oude is, dus ik ging er maar van uit dat we die nooit gevuld gingen krijgen. Tijdens de soundcheck zat er natuurlijk geen kat in de tent waardoor ik nogal paranoïde werd, en doemgedachten kreeg zoals “Iedereen is ons vergeten, dit wordt onze laatste show.”, etc. Ik heb daar al eens vaker last van vlak voor optredens, maar deze keer was het zo extreem dat ik voor de show nog ben gaan kotsen in de dichtst nabijgelegen Dixie. Compleet teneergeslagen ben ik dan recht uit het toilet het podium opgelopen en plotseling uit het niets stond de tent helemaal stampvol al van voor ons eerste nummer. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen van ontroering. Het optreden ging dan ook nog eens perfect en het publiek ging helemaal wild. Veel beter dan dat wordt euforie niet.
Wat zijn de voor-/nadelen in vergelijking met zaalconcerten?
Het nadeel van grote podia is dat het praktisch onmogelijk is om intimiteit te creëren of met iedereen in het publiek connectie te maken. Bands lossen dat dan meestal op door heel theatrale, bombastische shows te geven, maar daar ben ik geen fan van. Het voordeel is, dat het soms op één of andere vreemde manier wel lukt om een band te smeden, en dan is het nog magischer en is het overwinningsgevoel nog groter dan bij zaalconcerten.
Wie liet deze zomer een sterke nadruk na op jou?
Django Django op Pukkelpop. Ik had er niet speciaal veel van verwacht omdat ik ze twee jaar geleden op Werchter had gezien en toen was het geluid zo slecht dat ik amper iets kon opmaken uit hun muziek. Op plaat vind ik ze wel enorm goed, dus op Pukkelpop wilde ik ze zeker nog eens zien. Na ongeveer drie seconden was het voor mij al duidelijk dat het op zijn minst de show van het jaar zou worden: deze keer zat het geluid wel perfect en — fuck — plots besefte ik dat dit één van de beste livebands is die er momenteel rondlopen. In geen jaren zo hard gedanst. Dit was zo’n optreden waarbij je helemaal vergeet waar, wie en waarom je bent. Ze zijn de band die momenteel het dichtst in de buurt komt van de geniale ongrijpbaarheid van Talking Heads. Echt jammer dat hun tweede plaat zo weinig aandacht krijgt.
Hoe doen onze festivals het in vergelijking met die in het buitenland?
Geen idee, ik ga nooit naar festivals in het buitenland. Ik kan enkel vergelijken met Hollandse festivals omdat ik daar regelmatig speel met The Van Jets. Daar hebben ze heel fijne festivals net zoals bij ons. Wat me opvalt is dat Hollandse bands steeds met gigantische crews en dure busjes en materiaal komen spelen op Belgische festivals. Blijkbaar zit daar nog steeds veel geld in de muziekindustrie. Geen idee hoe ze dat allemaal betaald krijgen.
Maar ik wijk af. Ik denk dat onze festivals heel straf zijn op alle vlakken. Ik kan me moeilijk voorstellen dat ze in het buitenland nog betere of nog meer festivals hebben dan hier. En indien wel het geval, hoedje af voor het buitenland.
Een Spinal Tap-moment meegemaakt?
Toevallig dit weekend nog, op Maanrock in Mechelen. Onze bassist ging tijdens het laatste nummer op zijn veel te grote versterker staan. Dat ding is twee meter hoog en is behoorlijk zwaar. Ergens in de climax van het nummer sprong hij er af. Dat doet hij regelmatig eens, en normaal gezien gaat dat altijd goed. Deze keer was zijn gitaarkabel echter achter zijn schoen blijven zitten waardoor de hele versterker mee naar beneden kwam. Hij heeft het nog net op tijd gezien, waardoor het ding net niet op zijn hoofd is terechtgekomen. Het publiek maakte eerst gezamenlijk een “woooooo” geluid bij het neergaan, en werd dan nog wilder bij de klap zelf. Onze roadie Pepijn is de boel snel terug komen rechtzetten en als bij wonder werkte de versterker nog. Toen werd het publiek helemaal wild. En zo kwam alles toch nog goed.
