De intensiteit waarmee Benjamin Clementine zijn nog korte maar al behoorlijk turbulente levensverhaal op dit debuut de weide wereld in gooit, doet bij momenten naar adem happen. Zijn massieve, dramatische stem en meesterlijk pianospel maken van At Least For Now een prachtige verzameling kleine tragedies, die je niet zomaar doorslikt.
Dat levensverhaal begint in noord-Londen, maar interessant wordt het pas wanneer de 19-jarige Benjamin halsoverkop naar Parijs trekt. Veel meer dan een liefde voor Engelse literatuur en poëzie neemt hij niet mee, waardoor hij aanvankelijk op straat leeft en wat geld probeert te verdienen door te zingen in de Parijse metrostations. Zodra hij zich onderdak kan veroorloven, begint Clementine keyboards te spelen en nummers te schrijven. Na enkele jaren in smerige bars op te treden, wordt Clementine aangesproken door een talentenjager, tekent hij een contract en brengt hij twee ep’s uit. Hij toert heel Frankrijk rond, maar het is pas na een optreden bij Jools Holland eind 2013 dat de nog altijd maar 24-jarige Clementine echt wordt opgemerkt. En zoals zo vaak, gaat het dan snel.
Naar eigen zeggen hebben de jaren in de Lichtstad een enorm effect gehad op de creativiteit Clementine. Zelf haalt hij de narratieve chansons van Brel, de teksten van dichter-muzikant Léo Ferré en de pianowerken van componist Erik Satie aan als belangrijkste invloeden. Het resultaat van die melange is subliem pianodrama volgens de ene en theatrale storytelling volgens de andere, maar geen van beide zal het rauwe talent van deze Ghanese Brit ontkennen.
Vergelijkingen werpen zich snel op: de pathetische vocals en het soepele pianoarrangement gooien de schaduw van Rufus Wainwright over “Cornerstone”, bij het grillige “Quiver A Little” of het meeslepende “Condolence” staat Nina Simone op de achtergrond te grijnzen van contentement en het kippenvel dat “The People And I” verwekt, hadden wij in principe voorbehouden aan Antony Hegarty.
Behoorlijk wat drama dus, dat ook nog eens regelmatig wordt aangedikt door viool en cello. Maar wie afhaakt bij een van Clementines bulderende emotionele uitbarstingen (of zijn imitatie van engelengezang aan het eind van “Adios”) mist ook de ingetogen mijmeringen, de prachtige stiltes en de verborgen nuances die verderop voor het rapen liggen. Je voelt de wanhoop uit die jaren in Parijs, je ziet hoe iedereen hem de rug toekeert en je hoort hoe duizenden ongeïnteresseerde pendelaars hem voorbijwandelen.
Wat Benjamin Clementine in zijn elf songs bij elkaar brengt, is niet niks: soul, spoken word en jazz hangt hij op aan rusteloos klassiek pianospel, introspectieve en autobiografische teksten vuurt hij af met de passie en power van een doorleefde predikant. Dat is een ambitieuze combinatie, zeker voor een debuutalbum, en ze is dan ook niet vrij van schoonheidsfouten. Sommige nummers barsten werkelijk uit hun voegen, omdat Clementine ze zo propvol ideeën heeft gestoken. De deugddoende soberheid die afsluiter “Gone” bijvoorbeeld wél heeft, is een te schaars rustpunt. Maar dat neemt niet weg dat At Least For Now een wervelend album is en een ontegensprekelijke krachttoer van een unieke artiest.