Als een ruimteschip naderend in slow motion door de dauw en de duisternis van de kosmos, ergens dwalend tussen dwaalsterren. Zo begint Cycle, de derde parel van Bed Rugs, na debuut 8th Cloud uit 2012 en EP Rapids uit 2014.
Voor de verwarde zieltjes die nu pas vanonder hun steen gekropen komen: Bed Rugs heette eerst The Porn Bloopers en stond daarmee in 2008 in de finale van Humo’s Rock Rally. Bandleden Yannick, Stijn, Arne en Noah werden vervolgens dwepers van The Big Lebowski, zweepten een andere koers en kwamen onderweg Yorgos (The Hickey Underworld) tegen.
Met hun vijfjes en onder het alziend oog van Niels Hendrix (Fence) vertoefden ze afgelopen zomer in een verlaten huis in de velden van Limburg en maakten ze een plaat om U tegen te zeggen. Mét hoofletter. Want goddelijk klinkt-ie wel. Cycle is universeel maar niet wezenlijk toegankelijk — alleszins een pak minder dan vorige meezinger “Blinds” — waarmee we willen zeggen dat de doorsnee Chirojongen slash Afrekening-luisteraar er weinig aan zal hebben. De al dan niet figuurlijke woestijnreiziger des te meer.
Hoogtepunten, vraagt u? “The Knot”, ongetwijfeld. Misschien net omdat dit nummer even dwarsligt op de rest van de plaat en het meest macaber van de elf klinkt. Het dromerige “Piles” sleurt je dan weer mee totdat je je ver en gewichtloos buiten de dampkring waant. Blijven ook hangen: “Meander”, “Clear Obscure” en het ondertussen kapotgespeelde “Specks”. Af en toe flirten de adepten van The Dude dan weer wel met de nationale FM-frequentie. “My Guard” klinkt een pak bereikbaarder dan de rest. En “Tired” is er zo eentje voor de soft souls. Maar desalniettemin is Cycle een album dat je in z’n geheel moet beluisteren. Loeihard op volume honderd. En met de ogen dicht.
De Rugs gaven met Cycle een stevige rechtse aan de galmknop en laten ons doelloos dwalen in nostalgie zonder onze voeling met het nu te verliezen. Het vijftal doet ons tijdreizen, maar simultaan klinkt de plaat als het meest vernieuwende bloempje dat uit eigen bodem geplukt werd. Niet zo zeer een winterplaat, wel eentje die de lente moeiteloos in de zomer laat overgaan. Ideaal voor aanhangers van het escapisme uit de jaren ’60, herboren Beatles-fanaten en allen die eens drugs wilden proberen, maar niet durfden. Een beetje LSD voor je oren dus. Kopen we alvast een ticketje richting toen?
