Dag Vier
We durven er bijna niet aan te denken, maar vandaag is de laatste dag van Dour 2014. Zullen de artiesten vandaag nog een tandje bij steken om de hoogtepunten van de afgelopen dagen te evenaren of zelfs te overstijgen? Team enola heeft er alvast nog goesting in en trekt al vroeg weer de weide op.
Openen doen we op de laatste festivaldag met het Brusselse Moaning Cities, dat na een paar nummers al meteen de status van een toppertje van eigen bodem verdient. Hun invloeden strekken zich naar verluidt uit van psychedelische rock over blues tot krautrock. De stem van de zanger doet ons vooral denken aan het bezwerende van David Eugene Edwards (16 Horsepower, Wovenhand), maar laat u niet vangen: de psychedelische gitaren scheuren de hemel zodanig open dat er — toevallig of niet — plots een oorverdovende onweersbui losbarst. De plotse stortbui kan op geen beter moment vallen. Pathways Through The Sail: zo heet hun debuutplaat, die wij (en u ook!) zo snel mogelijk moeten checken. Op basis van de opwindende set in La Petite Maison zijn we er vrijwel zeker van dit vijfkoppig gezelschap een aanrader is voor fans van The Black Angels, Dead Meadow en vooral Black Mountain. Wallonië is een muzikaal pareltje rijker.
De titel “gekste feestje van Dour 2014” mag bij deze opgeëist worden door Cairo Liberation Front die vroeg op de namiddag moeten proberen moegefeeste Dour-gangers aan het dansen te krijgen. Het trio Nederlanders kwam half per ongeluk terecht op Egyptische jongerenmuziek en besloot er dan maar een heel feestconcept rond uit te bouwen met een stevig tongue in cheek karakter. Gekleed in militair uniform en djellaba en met een bonte verzameling beelden van Cairo in de visuals komen de jongens ook aanzetten met een mate van publieksparticipatie waar de meeste DJ’s en bands nog veel van zouden kunnen leren. Er wordt wodka in een waterpistool gegoten en aan het publiek uitgedeeld, theedoeken rond gegooid zodat we er allemaal een beetje Arabisch uitzien, gecrowdsurft op een Egyptisch tapijt, gebuikdanst door twee jongedames, en als kers op de taart wordt het halve publiek ook nog eens op het podium gehaald aan het einde van de set. Constante in de hele set is de ophitsende elektronische muziek vol knallende trommels en onder autotune bedolven vocals, die hier en daar zelfs meezingbaar wordt (de mantra “teteteteu, Af-ri-ka” zit alvast zo goed als onwrikbaar vast in onze hersenpan). Begon het feestje nog kleinschalig, dan zat aan het einde toch de halve tent goed vol met verbaasd grijnzende en dansende luisteraars. De show van Cairo Liberation Front was zonder meer een overwinning en verdient het om volgend jaar een veel hoger slot in de programmatie te krijgen.
Na het Egyptisch feestje van Cairo Liberation Front moet even de knop omgedraaid worden om in het horrorsfeertje van death/grindcoreband Aborted te geraken. Met songtitels als “Expurgation Euphoria”, “The Origin Of Disease” en “Coffin Upon Coffin” zou zelfs een metalleek het genre kunnen raden: death metal. Om de boodschap nog dat tikkeltje extra in de verf te zetten, prijkt er op twee doeken op het podium ‘RAISE THE DEAD/ KILL THE LIVING’ in koeien van letters. Bij een metalband als Aborted klopt het plaatje volledig.
Sinds 1995 (!) draait de band mee en nog altijd is het een van de meest hardwerkende metalbands van België. Ondanks de tientallen line-upwisselingen waarmee frontman Sven de Caluwé (het enige overgebleven (Belgische) bandlid) te maken had, worden de nummers niet alleen op een lompe maar ook nauwkeurige manier (wat een drummer is die Ken Bedene!) gebracht. De kettingzaagriffs van nieuwelingen Danny Tunker en Mendel bij de Leij, die aan het beste van Autopsy, Obituary en Morbid Angel doen denken, blijven nog lang nazinderen. Aborted is nog geen beetje wereldklasse.
Breton heeft één briljant, een handvol goede en dan een heleboel doordeweekse nummers in hun voorlopig beperkte songcatalogus (twee langspelers en enkele EP’s). Onbegrijpelijk dan ook dat die ene geniale song “The Commission” hier volledig genegeerd wordt. Niet opzwepend genoeg misschien, of moeilijk live te recreëren, of misschien vinden ze het zelf helemaal niet hun beste song, maar feit blijft wel dat Breton vooral uit die berg goede en doordeweekse songs put voor deze set. “Edward The Confessor” weet even sterk uit de hoek te komen, net als “National Grid”, een van de weinige hoogvliegers uit die recente sof War Room Stories, maar verder toch vooral erg veel onderling inwisselbare songs. Het is weliswaar het soort materiaal dat in een festivaltent best goed werkt, maar er blijft hoegenaamd niets van hangen na de beluistering.
Ook King Khan doet met zijn The Shrines (een van de ettelijke bands waarin hij actief is) niet bepaald aan originele songschrijverij, maar heeft evenmin de pretentie dat wel te doen. Karakterkop Khan plaatst zich resoluut in een haast tijdloos muzikaal kader. Mocht je niet weten dat de man van Canadese afkomst is, dan zou je hem wellicht ergens in de buurt van New Orleans plaatsen met zijn rammelende garagerock vol soulinvloeden. Leuk, zeker door de toevoeging van enkele blazers, maar wat deze show echt de moeite maakte was de energie op het podium. De organist, bassist en gitarist doken om beurten het publiek in (en speelden onderwijl gewoon door!), Khan liep zelf rond te hossen in een flashy vestje en indiaanse pluimage (na het nonchalant uitspelen van zijn broek in het derde nummer keerde hij later ook nog eens terug met een cape) en verschillende figuren doken om de haverklap op uit de backstage om een beetje mee te dansen of tamboerijn te spelen. Het zootje ongeregeld slaagde er zo wonderwel in om de gemoedelijke sfeer van een kleine zweterige club te creëren in het ongezellige Petite Maison.
Twee opmerkingen alvorens we Conan Mockasin behandelen. Ten eerste moet (lh) het eerste half uur missen omdat de balletjes in tomatensaus wel héél lang op zich laten wachten in de VIP-tent. Ten tweede is hij geen grote fan van ’s mans muziek. Nu, veel lijken we niet gemist hebben te hebben bij aankomst, want de psychedelische weirdo uit Nieuw-Zeeland met picknickhoed, die Radiohead en Charlotte Gainsbourg tot zijn fans mag rekenen, is er kennelijk nog niet in geslaagd het publiek op zijn hand te krijgen. Was het optreden dan zo’n tegenvaller? De eigenzinnigheid haalt het van de meeslependheid, ook omdat La Petite Maison niet meer het gezellige tentje van weleer is op Dour.
Maar een nog grotere oorzaak is dat Conan Mockasin een muzikant is die slachtoffer wordt van zijn eigen nonchalance. Zijn psychedelische riedeltjes klinken best amusant, maar het is moeilijk om met de gedachten bij het optreden te blijven. Tot overmaat van ramp legt een ontploft ballonnetje in het publiek het optreden even stil. Misschien moest zijn crew tijdens het optreden wat psychedelische substanties uitgedeeld hebben? “Forever Dolphin Love” is toch nog een lichtpuntje, maar dan is het kalf al even verdronken. Kleine teleurstelling.
Negentien lentes telt Joey Bada$$ nog maar, maar zijn muziek refereert wel overvloedig naar de hiphop die rond zijn geboortejaar werd gemaakt. De jongeheer stouwt, ondersteund door DJ Statik Selektah, zijn show vol met klassieke hiphopsongs die hij soms mee rapt of lichtjes aanpast maar even vaak gewoon laat afspelen. Tussendoor brengt Bada$$ eigen materiaal dat een pak moderner klinkt met ronkende bassen en trapritmes, maar ook daar valt in zijn flows en teksten op hoezeer hij schatplichtig is aan die gouden tijden van de hiphop in de vroege jaren negentig. De show loopt lekker en zijn mix van klassiekers en eigen materiaal werkt eigenlijk wel, maar toch kan de vraag gesteld worden of een grotere nadruk op eigen songs niet wat representatiever zou klinken. Het publiek stelt zich zo laat op de avond (en in het festival) geen dergelijke vragen meer en laat zich gewillig meevoeren in de viering van oud en nieuw. Fair enough, het was een feestje, maar voorlopig klasseren we Joey toch nog gewoon onder “veelbelovend”.
Het metalbacchanaal in de Cannibal Stage wordt stijlvol afgesloten door de Duitse thrashiconen van Kreator, die van begin tot einde een retestrakke thrash metalshow volgens het boekje brengen. Na 32 (!) jaar is er nog niets van roest in de goed geoliede machine gekropen. De ambitie van de band is om het ‘alternatieve’ Dour-publiek te bekeren tot metalheads en net als Aborted slagen ze daar met verve in. Een goed gevulde tent ontvangt de band met open armen en devil horns, tot groot jolijt van frontman-volksmenner Mille Petrozza.
Het podium wordt zoals het cliché het wil ingekleed met showtrappen, maar in tegenstelling tot bij Within Temptation wordt hier niet geplaybackt. De Teutoonse thrashers razen met klassiekers als “Pleasure To Kill”, “Phobia”, “Violent Revolution”, “Flag Of Hate” en afsluiter “Tormentor” voort als een TGV-trein, waarin drumbeest Jürgen ‘Ventor’ Reil (toch ook al 48 jaar oud) als hoofdmachinist fungeert. En Petrozza, die crosst als een veel te energieke puber nog altijd over het podium terwijl zijn riffs en solo’s hard inbeuken op de trommelvliezen, die al veel hebben afgezien. Kreator is een metalband die tot zijn zeventigste kan blijven rammen. Eat this, Metallica!
De houdbaarheidsdatum van Blonde Redhead daarentegen, daar kunnen we enkele vraagtekens bij plaatsen. Na meer dan twintig jaar en acht albums (negende op komst) heeft de band op Dour vooral moeite om het vuur een uur lang aan de lont te houden. Toegegeven, met een sound die soms nogal wankel balanceert tussen dromerig en vurig hadden we ook geen energiefestijn verwacht van Blonde Redhead, maar de typische atmosfeer van de muziek kwam hier maar fragmentarisch tot zijn recht. Een etherisch denderend “Falling Man” als opener maakt weliswaar nog indruk en ook “Dr. Strangeluv” weet daarna nog wel halfweg te overtuigen maar daarna hervalt de band in een weinig overtuigende aaneenrijging van nummers. Pas helemaal aan het einde wanneer hoogtepunt “23” wordt ingezet steekt Blonde Redhead opnieuw het hoofd boven water om vervolgens met een ruw knallend “Melody Of Certain Three” sterk te eindigen. Enkele hoogtepunten om te onthouden, maar als geheel genomen kon het trio hier niet overtuigen.
En de grote headliners dan? Tja, zowel Kaiser Chiefs als Phoenix regen de (potentiële) hits aan elkaar in geroutineerde shows, maar u moet het ons maar vergeven dat we er verder weinig over te vertellen hebben want kenners (laat staan liefhebbers) zijn we allerminst. Tegelijkertijd illustreert dat wel mooi een van de grote sterktepunten aan Dour Festival: de headliners trekken hier niet alle aandacht naar zich toe en ook kleinere groepen krijgen meer dan genoeg ademruimte in de gevarieerde programmatie (wel steeds meer toegespitst op een aantal niches de laatste jaren), waardoor de beste momenten van het festival zich vaak in de kleine momenten situeren. Zo’n van de put gerukt maar heerlijk feestje als Cairo Liberation Front om een uur in de namiddag bijvoorbeeld, of het soort beginnende bands als Moaning Cities en Mountainbike die even vroeg op de middag indruk maken, dat zijn de verrassingen die Dour steevast in petto heeft en waar we elk jaar voor terugkeren, naast natuurlijk ook sterke optredens van grotere namen. Zo lang het festival ons zo kan blijven verrassen en even veel kwaliteit met de vinger aan de pols blijft programmeren, keren wij dan ook graag terug.
