Twintig jaar geleden is het dat Baru voor het eerst van zich liet horen in de stripwereld. De ondertussen 66-jarige tekenaar, die het begrip laatbloeier nieuwe invulling gaf, heeft de voorbije twee decennia een indrukwekkend parcours gereden, waarbij zijn nieuwste wapenfeit een van de meest verbluffende is: de adaptatie van een werk van Vautrin.
Ook die naam is in de stripwereld geen onbekende. Eerder al waagde onder meer Tardi zich aan een bewerking van diens De stem van het volk, en nu is het Bloedheet dat in een stripversie op de wereld wordt losgelaten.
Hoewel wie in Leuven Culturele Studies aanvat daarbij geheid op een prof stoot die stripbewerkingen van literatuur een verschrikking noemt, is het in meerdere opzichten toe te juichen dat Baru zich aan deze adaptatie waagde.
Baru, die zich eerder vooral liet opmerken met De woesteling en het in Angoulême bekroonde Vluchtweg naar de zon, duikt zonder schroom of reserves in de onderbuik van een enigszins aan lager wal geraakte landbouwfamilie, die zelf in contact komt met de onderwereld en daarin een kans ziet aan zelfverrijking te doen.
Werd de grimmigheid van de Parijse commune door Tardi nog in bikkelhard zwartwit gegoten, dan zet Baru de zomerse hitte van het Franse platteland om in withete plaatjes die ei zo na zweetparels opwekken.
Combineer dat met de in de menselijke natuur ingebakken hebzuchtige karaktertrek en onheil is onafwendbaar. In de vertelling van Vautrin en de tekeningen van Baru, wordt die onhebbelijkheid niet geschuwd, maar zonder voorbehoud in al zijn lelijkheid en met de grove consequenties in het gezicht van de lezer gepleurd.
Hoewel Bloedheet daardoor zwaar op de hand kan lijken, is het dat niet. Ondanks de soms wel heel naturalistische aanpak, zorgt het heftige tekenwerk van Baru ervoor dat Bloedheet een meeslepend trekje krijgt. Bovendien biedt het verhaal, soms op een eerder ongepast moment, een al dan niet bedoeld komisch element, waardoor de spanning, al was het maar gedurende een enkel kadertje, enigszins opgeheven wordt.
Met zijn adaptatie toont Baru meer dan louter zijn eigen talent. Hij laat ook zien dat het werk van Vautrin niet noodzakelijk stripgewijs aan Tardi verbonden hoeft te zijn. Ergens moet bovendien nog een bewerking van Bloody Mary door Jean Teulé uit de vroege jaren tachtig te vinden zijn. Of die even veel indruk maakt als het werk van Baru is voorlopig nog een raadsel, maar met Bloedheet is de status van beide auteurs alweer een beetje toegenomen.
