“Stuur allemaal uw lijstje van dertig songs van het jaar in, en dan zien we wel hoe we er uit geraken”, klonk de marsorder van onze hoofdredacteur toen we het in ons hoofd haalden om u een lijst met de beste songs van 2013 te presenteren. Vraag ons niet hóe, maar uit de longlist met 324 nummers die dat opleverde, ontstond toch een consensus over deze zestien uitschieters. Stuk voor stuk topsongs die u minstens één keer moet gehoord hebben. Kort? Het beste van 2013, voor u geselecteerd door die rakkers van enola.be
Daft Punk :: Get Lucky
Dat Daft Punk in 2013 een nieuwe plaat uitbracht, zal zelfs de kleinste kleuter met amnesie nog lang kunnen navertellen. De Franse robots klinken op dat Random Access Memory veelzijdiger en vitaler dan ooit, zo was al duidelijk toen ze “Get Lucky” dit voorjaar als aankondigende single uitbrachten: niet het meest complexe nummer van de plaat, maar wel het meest herkenbare. Dit is in samenwerking met Nile Rodgers en Pharrell Williams een rotaanstekelijke discodot, die binnen afzienbare tijd ongetwijfeld dezelfde iconische status zal genieten als “Blue Monday”, “Kiss” en “Billie Jean”; nummers die steeds een lach op uw gezicht toveren en u op ieder moment van de dag in beweging krijgen. Maar mogen we er ook op vertrouwen dat u ook de tijd neemt om het alomtegenwoordige Random Access Memories daadwerkelijk te beluisteren, en zo één van de betere, zo niet het beste album van het jaar, te ontdekken? (mba)
Hoogtepunt: 03’27”. Niemand beheerst de techniek van de vocoder zoals Daft Punk die beheerst. Niemand.
Daft Punk feat. Pharrell Williams – Get Lucky (Audio) on MUZU.TV.
Stromae :: Formidable
Uit het niets, geholpen door een magistrale clip, plots alomtegenwoordig. Met “Formidable” bewees Stromae absoluut geen one hit wonder te zijn. En ja, ook hier zijn we hem even beu gehoord, maar probeer je even die eerste, onbevangen beluistering te herinneren. De eerste keer die ondansbare oorwurm van een beat en die haast uit de losse pols geacteerde tekst. Zo slim en knap en kapotgedraaid dat er her en daar braakneigingen naar boven komen, maar de toekomst zal uitwijzen dat dit een van de allerbeste Belgische songs ooit is. Inclusief gratis les imparfait. (mvm)
Hoogtepunt: 2’20”. “Eh, petit. Excusez-moi, petite / tu sais dans la vie, y a ni méchant ni gentil / si mama est chiante, c’est parce-qu’elle a peur d’être mamy / et si papa trompe Maman, c’est parce-que maman vieillit, tiens!” Ja, dan denken wij aan Brel, die op hoogst hedendaagse wijze is blijven swingen en fileren. En dat kan vlotjes 100 beluisteringen doorstaan.
Stromae – Formidable on MUZU.TV.
Vampire Weekend :: Step
Klavecimbel! Koortjes! Melodieën die af en aan blijven waaien! Hiphop! Een abrupt einde waarna we tot tienmaal toe weer op repeat klikken! “Step” is de meest verslavende en zalvende song van het jaar. Geen rotdag, zeiktelefoon of kutmeeting op het werk die bestand was tegen herhaaldelijke blootstelling aan deze song. Tevens de eerste keer dat er een gekwetst en onzeker zieltje onder Vampire Weekends soms hautaine flegma lijkt te schuilen. Geen idee wie of wat er waarom verdwenen is, maar het leidde niet alleen tot de warmste song die we Ezra Koenig al hoorden zingen, maar ook tot waarschijnlijk de beste song van het jaar die meesterlijk virtuoos èn diepmenselijk is. (mvm)
Hoogtepunt: 0’05”. Stevige beat uit een doosje, waarop piano, klavecimbel en koortje uitwaaieren en een hele song lang vrolijk over elkaar heen blijven tuimelen.
Vampire Weekend – Step (Lyrics video) on MUZU.TV.
Jon Hopkins :: Immunity
Jon Hopkins neemt de luisteraar op Immunity mee op een trip langs de vele kleuren en registers van de elektronische dansmuziek. Meestal opzwepend en rusteloos, maar in de titelsong (aan het einde van de rit) is hij bij de ambient aangekomen. Bijna tien minuten lang is een lieflijk eenvoudig, repetitief en melancholisch pianomelodietje onze voornaamste gezel, maar Hopkins houdt ons bij de les met krakende beats die voortdurend muteren van metalig gekletter over houterig gekraak tot statische ruis en alles daartussen. Na enkele minuten wordt dit spel van beats en klank een dwarse en even verslavende anti-melodie. Ergens tussen Burial, Philip Glass, Enya, Aphex Twin en Ben Frost in, produceert Jon Hopkins de onverwachte troefkaart van een verder ook al behoorlijk magistraal album. (mvm)
Hoogtepunt: 4’00”. Na een aarzelende start in de achtergrond en een paar diepe happen naar adem, schuift King Creosote langzaam naar voren in de mix.
London Grammar :: Wasting My Young Years
Kandidaat voor mooiste song, mooiste songtitel, mooiste debuterende frontvrouw en mooiste debuut van het jaar tout court. Iets te vaak afgedaan als een opvolger van The XX, want geen nummer dat zich zo van de vergelijking ontdoet als dit. Bij London Grammar mag de blik aarzelend naar boven, mag het weidse het ingetogene aflossen. En krijgt de stem van de bekoorlijke Hannah Reid de ruimte om te paaldansen rond de nauwkeurig verweven weemoed. “Wasting My Young Years” is de meest expliciete break-upsong van een van de beste debuten van het jaar. Is de tijd die je aan een ex besteedde achteraf gezien verloren tijd? In het geval van Reid en haar twee bandmaats niet: wie daar zulke songs over schrijft, staat volgende keer met het hele album in de lijst van beste songs van het jaar. (pn)
Hoogtepunt: 01’10”. De drums komen zachtjesaan in, en Hannah Reid begint in het donkerste hoekje van het café of de zaal de melancholie van zich af te dansen op één tegel. U staat erbij en kijkt/luistert er ademloos naar.
London Grammar – Wasting My Young Years (Official Video) on MUZU.TV.
Nick Cave :: Push The Sky Away
2013 het jaar van Nick Cave? Welja. Eindelijk met de Bad Seeds dé plaat gemaakt die hem ook deze eeuw nog relevant houdt. Geen gecrispeerde pogingen meer om kabaal te maken (Dig Lazarus Dig!!!, Nocturama), maar eindelijk weer dat huwelijk tussen schoonheid en vuilheid — wat is het leven meer dan dat — voltrekken in koortsdromen van songs. Op Push The Sky Away culmineert dat in de troostende dreiging van het titelnummer, dat onderhuids even rusteloos is als pakweg “Stranger Than Kindness”: over een onheilspellend orgel mijmert Cave met een scherp rotsblok of een roos in de hand over gevoelens die hij niet weet te plaatsen. Beklijvend. (pn)
Hoogtepunt: 02’36”. “Some people say that it’s just rock-‘n-roll, but it gets right down to your soul.” Wat je zegt, Nick.
Goldfrapp :: Annabel
Geen discobeats of glamrock op Tales Of Us, maar delicate, uitgepuurde songs voorzien van poëtische lyrics en een mooi achtergrondverhaal. “Annabel” leidt ons doorheen de ijzige nevel van een sprookjesachtig filmdecor, terwijl het verhaal over een transgender kind dat met zijn/haar identiteit worstelt je onverhoeds de adem afsnijdt. Aan wat spaarzame pianobegeleiding heeft Goldfrapp genoeg om een dromerige, intieme sfeer van onversneden melancholie te creëren. Bekijk zeker ook de clip – of moeten we zeggen kortfilm? – die bij het nummer hoort. Zelden zo in staat van ontroering gebracht door een jongetje in een glitterjurk. (se)
Hoogtepunt: 2’40”. Goldfrapps ijle, sensuele stem zet in slow motion de eindsprint in richting langzaam aanzwellende finale, vergezeld van warme elektronica en strijkers. Fijngeslepen en beklemmend tegelijkertijd.
Phosphorescent :: Song For Zula
Een steek door een gebroken hart. Een stomp in de maag. Dat is “Song For Zula”; een naakte dissectie van wat er gebeurt als je op een dag wakker wordt en beseft dat de liefde een leugen is. “Some say love is a burning thing, that it makes a fiery ring / Oh but I know love as a fading thing, just as fickle as a feather in a stream”, kreunt Mathew Houck gebroken, en dat is nog maar het begin. Wat volgt is het lillend vlees van wat overblijft van een relatie, the morning after: er is nog geen halveringstijd, laat staan wijsheid-door-ervaring. Er is alleen maar pijn, het besef “I will not open myself up this way again”. Kapot gaan, elke keer weer. (mvs)
Hoogtepunt: 3’11”. “See, honey, I am not some broken thing / I do not lay here in the dark waiting for thee”: het keerpunt is gevonden, de heropstanding ingezet. Ook het hardste liefdesverdriet wordt altijd overwonnen.
Chvrches :: The Mother We Share
Kijk, we mogen ons bij enola dan buigen over rock, avant-garde of elektronica, we weten allemaal maar al te goed dat het moeilijkste goeie popmuziek is. En laat het net dat zijn waar Chvrches op mikt: pure, onversneden pop. Dat de groep weet hoe dat kunstje werkt, is te horen aan “The Mother We Share”, een parel van een popsong: catchy hook, leuke synthgeluidjes, en een armwuivend refrein om af te werken. Onweerstaanbaar. (mvs)
Hoogtepunt: 2’03”. Break. De band houdt zich even in, maar dat is enkel om het refrein daarna des te krachtiger te laten uitbarsten. Zagen we daar uw armen door de lucht wuiven? Ontken maar niet.
CHVRCHES – The Mother We Share on MUZU.TV.
James Blake :: Overgrown
De opener van Blakes gelijknamige tweede verraadt meteen dat de Londenaar nog niets aan klasse verloren heeft. Nog geen twintig seconden is het album ver wanneer Blakes ijle stem en spaarzame beats je meesleuren in die typische donkere biotoop van ‘m. “Overgrown” is een van de warmste hoekjes in die biotoop, een song die begint als een ingetogen soulballad waar geen grammetje vet aan zit, en uitdeint tot een samenspel van haast hypnotiserende samples en synths. (th)
Hoogtepunt: 02’43’’. Het moment waarop de kille, krakende stem van Blake wordt omringd door een warme gloed en het nummer uitmondt in een regen van stemsamples.
James Blake – Overgrown on MUZU.TV.
These New Puritans :: Fragment Two
Neoklassiek, jazz, rock? Na Field of Reeds een ontelbaar keer te hebben geluisterd, maakt het niet zo veel meer uit. “Fragment Two” is net als het album een song met vele gezichten. De aanzet omvat niet veel meer dan een eenvoudige pianomelodie en een ingetogen stem; wat daar uit voortvloeit valt bijna niet voor mogelijk te houden. Strak afgemeten percussie, edelmoedige blazers en abstracte teksten, zonder ooit de melodische kern uit het oog te verliezen. Onvoorspelbaarheid maakt inherent deel uit van These New Puritans’ DNA. (qc)
Hoogtepunt: 3’33”. De blazerssectie zorgde al verscheidene malen voor een gracieuze opwelling van harmonie, maar het is die ene saxofoon in de laatste minuut die voor de glanzende kroon op het geheel zorgt.
These New Puritans – Fragment Two on MUZU.TV.
Kurt Vile & the Violators :: Wakin On A Pretty Day
De opener van het bijna-gelijknamige vijfde album Wakin On A Pretty Daze doet geheel complexloos wat het zegt, namelijk onbezorgd genieten van de simpele dingen des levens. En dat mag een eind duren. Vile bedient de luisteraar op zijn wenken, veegt zijn botten aan de popmuzieknorm en laat een doodeenvoudig idee bijna tien minuten lang rustig voortkabbelen. Hanteer “Wakin On A Pretty Day” dan ook bij voorkeur als ideale soundtrack bij het ontwaken op een luie vakantiedag terwijl de zon reeds aangenaam op uw snoet schijnt. (lvs)
Hoogtepunt: 04’10”. Een heerlijk relaxte psychedelische wah-wah-gitaarsolo, en de jam lijkt zich dan toch mooi neer te leggen bij de plicht om op te staan. Maar dan drukt Vile op de snoozeknop.
Foals :: My Number
Zonder twijfel het beste nummer van Holy Fire en meteen ook de grootste hit van Foals. Wat wil je, met een nummer dat zo zomers, funky en catchy klinkt? “My Number” is de meest complete en poppy song die band uit Oxford in huis heeft. De mathrockgitaren, zo vaak gebruikt op Antidotes, en de unieke vocalen van Yannis Philippakis zorgen voor een weergaloos refrein. Een zuiver popnummer met een lange houdbaarheidsdatum, en dat is eerder een uitzondering. (lh)
Hoogtepunt: 03’09”. De laatste keer dat het refrein van het nummer weerklinkt, is de meest energieke. Nog een drankshot, een sigaret, een danspasje, en dan is het feest gedaan.
Foals – My Number (Animated) on MUZU.TV.
Woodkid :: Run Boy Run
De indrukwekkende video van de meest bombastische single van Woodkid — zijn echte naam is Yoann Lemoine — werd genomineerd voor Best Music Video op de Grammy Awards en kreeg al miljoenen views, maar ook zonder staat het nummer als een huis. Doordravend tromgeroffel, een episch orkest en de opzwepende teksten van Lemoine zorgen voor een haast Wagneriaanse compositie. (lh)
Hoogtepunt: 03’00”. De percussie versnelt, het orkest speelt de pannen van het spreekwoordelijke dak. Voor deze passage hebben ze het woord “episch” uitgevonden.
Woodkid – Run Boy Run on MUZU.TV.
Flying Horseman :: City
Afrikaans klinkend gitaarwerk van Milan Warmoeskerken en een broeierige atmosfeer trekken “City” en City Same City op gang, een plaat die een diverser spectrum laat horen dan de grijze monoliet die Twist was. Weldadige percussie en slingerende bas, bedwelmende sirenenzang en de intussen uit duizend-en-één te herkennen stem en gitaar van Bert Dockx, die introspectie en engagement samensmelt, en vervolgens een plaat die uitgevoerd wordt met een ontzagwekkende eensgezindheid. Het moment waarop duidelijk wordt dat Wild Eyes niet zomaar een toevalstreffer was, en Twist veel meer dan zomaar een fantastische tweede. City Same City is het (voorlopig) derde deel van een oeuvre dat momenteel z’n gelijke niet kent in de Belgische rock-‘n-roll. (gp)
Hoogtepunt: 0’01”. Zon. Zon?
Girls In Hawaii :: Misses
Een van de mooiste nummers van de wondermooie comebackplaat van Girls In Hawaii, en ondertussen terecht grijsgedraaid op Studio Brussel. Een heerlijk gelaagd nummer dat met spaarzame akoestische passages, keyboardwolkjes en het zachte stemtimbre van Antoine Wielemans wordt opgebouwd en je meteen bij de keel grijpt: telkens opnieuw een hoogtepunt tijdens de liveshows van de Waalse band. De titel mag overigens letterlijk geïnterpreteerd worden, want de song werd geschreven voor drummer Denis Wielemans, die in 2010 omkwam bij een verkeersongeval. (lh)
Hoogtepunt: 02’45”. De heerlijke climax waarin “I miss you…/I miss you…” harmonisch gezongen wordt, laat de haren op de armen rechtveren. Prachtig hoogtepunt van een emotioneel nummer.
U kunt de hele lijst ook beluisteren via Spotify.
