Geef toe: meestal zijn ze uw geld niet waard, die verzamelaars van uw favoriete groep die u in de winkel vindt. De platenfirma denkt dat alleen singles in aanmerking komen en een artiest zelf is ook al zelden goedgeplaatst om eigen werk te beoordelen. Tijd dus dat het eens aan professionals wordt overgelaten, en wie beter dan een team kenners van enola om maandelijks de vijftien beste tracks van een artiest te selecteren. Deze maand: het beste van FUCKIN’ SLAYER.
1. Angel Of Death
Kan je een plaat agressiever én controversiëler starten? De opener van Reign In Blood barst open met razende gitaren en een helse schreeuw van Tom Araya, die zo het lijden achter de muren van Auschwitz verbeeldt, en ontploft nadien helemaal met razendsnelle drums, tot 210 beats per minuut. Na bijna twee minuten gaat het tempo omlaag en volgt een van de bekendste metalriffs. “Angel Of Death” is de traditionele afsluiter van een Slayershow en werd geschreven door gitarist Jeff Hanneman, die in mei dit jaar onverwacht overleed. Het werd geschreven vanuit het perspectief van de sadistische Nazidokter Josef Mengele – tekstueel geïllustreerd door de zinnen “Surgery, with no anesthesia/Feel the knife pierce you intensely”. ’nuff said?
Hoogtepunt: 04’24″. Het is moeilijk om uit zo’n nummer een climax te kiezen, maar wij gaan voor de rollende basdrums van Dave Lombardo in een van de meest verwoestende drumsolo’s in de geschiedenis van de metal.
2. Black Magic
Het nummer is afkomstig van Slayers eerste plaat Show No Mercy, dat (duh!) muzikaal de meest rauwe en productioneel ongepolijste Slayer laat horen. Het beste voorbeeld van hoe de band zich begin jaren tachtig, lang voor er sprake was van Reign In Blood, al onderscheidde van andere metalbands. Dit is supersnelle metal, nog meer kracht bijgezet door de drums en het uiterst amusante, hoge gekrijs van Tom Araya: nooit eerder klonk metal zo gevaarlijk en energiek tegelijk.
Hoogtepunt:00’56″. Dit is het moment waarop die vermorzelende riff als de Duivel tevoorschijn komt en je bij de lurven grijpt. Had Satan echt bestaan, dan was hij zeker en vast onder de indruk van dit gitaargeweld.
3. Disciple
Samen met “Bloodline” het beste wat Slayer te bieden heeft op God Hates Us All, de even meedogenloze als triomfantelijke terugkeer van de band op het voorplan na drie mindere albums (of bent u er zo eentje die ons toch de oren van de kop komt zagen over het briljante Divine Intervention?). De oerschreeuw van Araya (“God hates us all! God hates us all!”) blijft memorabel, ook de loodzware gitaren en dito drums van Lombardo’s vervanger Paul Bostaph herbergen een nietsontziende agressie. Live galmt dit nummer al even meedogenloos.
Hoogtepunt: 01’00”. Misschien wel voorspelbaar: die oerkreet van Araya. Het beste bewijs dat een legendarische metalband als Slayer na twintig jaar bestaan nog verwoestend kon uithalen met nieuw materiaal. Eat this, Metallica!
4. War Ensemble
De verwoestende opener van Seasons In The Abyss, na “Angel Of Death” de beste ooit in de metalgeschiedenis, blijft dankzij de machinegeweerriffs, bombastische drums en agressieve zang live een van de destructieve hoogtepunten. “Sport the war, war support!”, schreeuwt Araya, en “The final swing is not a drill/ it’s how many people I can kill!”. Het kan niet anders dan dat deze door de zanger/bassist samen met Hanneman geschreven zijn. Als een metalsong de echte definitie is van muzikale oorlogsvoering, is het deze wel.
Hoogtepunt: 03’35″. Net voor Hanneman en Kerry King een razende solo inzetten, schreeuwt Araya zich met “WAAARRR!” de longen uit zijn lijf. Hier moeten we geen tekeningetje bij maken zeker?
5. Mandatory Suicide
Ooit al eens een concert van Slayer meegemaakt? En dan bedoelen we niet op een megazomerfestival, maar ergens in een zaal die volledig voor hen gereserveerd is en tot in de nok gevuld wordt met metalheads. De échte. Bijzonder sfeertje. Dat clangevoel dat eigen is aan metalmiddens, dat zit er steeds in, maar er is ook iets sinisters, een onderhuidse dreiging van geweld, alsof de belofte van anderhalf uur Slayer de kloppende zenuwen ontbloot en potentiële gewelduitspattingen tot de mogelijkheden rekent. Het is in die context dat sommige songs een heel andere gedaante krijgen dan in de albumversies. Of dat ze plots een niveau hoger getild worden. “Mandatory Suicide” is er daar een van. Op papier zeker geen topper, maar live steeds goed om elke, maar dan ook elke kop aan het bangen te krijgen.
Hoogtepunt: 00’50”. Daar gaat het koppeke.
6. Spirit In Black
“Spirit In Black” is een van de meest ondergewaardeerde Slayer-nummers. De derde song van Seasons In The Abyss is misschien niet de agressiefste die Slayer ooit schreef, en de eerste strofe en het refrein klinken iets te gestroomlijnd om een écht monster te zijn, maar toch zijn de riffs weer om duimen en vingers bij af te likken. “Spirit In Black” wordt ook nog live gespeeld, en mondt net als elk ander nummer uit in een onwaarschijnlijk headbangfeestje. 100% Slayer.
Hoogtepunt: 02’18”. Net voor de drumslag van Lombardo geeft Hanneman wederom van jetje met een moddervette gitaarlijn. Vervolgens is het weer beuken geblazen tot je op het einde van het nummer knock-out in een hoekje van de kamer ligt.
7. Dead Skin Mask
De gitaarintro, nog altijd goed voor koude rillingen, doet meteen al een luguber verhaal vermoeden, dus hier hoort een beetje achtergrond bij. De teksten van het nummer werden geschreven door Araya en handelen over Ed Gein, een seriemoordenaar en grafschender op wie ook een aantal horrorverhalen en -films gebaseerd zijn. Dit nummer bewijst dat net zoals bij Reign In Blood de klassiekers op Slayers vijfde Seasons In The Abyss amper bij te houden zijn. Ook “Dead Skin Mask” heeft een iconische riff, geschreven door – hoe kan u het raden? — Hanneman. O ja, in de outro van het lied hoor je een kind — “I don’t want to play anymore, Mr. Gein”/… “Let me out!”. Perfect nummer voor het slapengaan dus.
Hoogtepunt: 01’26”. “Dance with dead in my dreams/ Listen to the hallowed screams”, geeft Araya ons mee. Dan lijkt het alsof Ed Gein je zelf vastgrijpt en levend begraaft. Beter dan een horrorfilm.
8. The Antichrist
Hetzelfde principe als bij “Black Magic”: de rauwe, krakende en meest hels klinkende Slayer, alleen nóg meer punkachtig. In “The Antichrist” hoor je pas hoe intens Hanneman beïnvloed werd door de punkbeweging. Maar ook in dit nummer zijn de indrukwekkende solo’s van King en Hanneman en de extreem hoge screams — hoe hoog kan je? – ware aanvallen op het trommelvlies.
Hoogtepunt: 01’37″. De zoveelste dodelijke riff in het nummer, en de meest efficiënte. En dat tussen twee duizelingwekkende solo’s in. Dit moet de piepjonge Hanneman op zijn best geweest zijn.
9. Bloodline
Hoewel de misstappen van Diabolus In Musica (nu ja, zo erg was het nu ook weer niet) aan het begin van de 21e eeuw verwijderd en met de mantel der liefde (HAHA!) bedekt werden, laat God Hates Us All, meer dan de opvolgers, de nazinderende invloed van de jaren negentig horen. Het klinkt allemaal wat logger en vetter dan we gewoon zijn, maar snel werd ook duidelijk dat ze nog steeds en verpletterende impact in huis hadden.
Hoogtepunt: 00’53”. De song heeft niet meteen het beste refrein uit de catalogus, maar die Araya van leer horen trekken en de “I will live forever”-belofte horen maken, is toch behoorlijk indrukwekkend.
10. Hell Awaits
Niet te geloven dat een paar tieners besloten om in december 1985 een tweeloop onder hun kop te zetten en hun gezicht eraf te knallen, nadat ze zogezegd geïnspireerd waren geweest door Judas Priests versie van “Better By You, Better Than Me”. De opener van de tweede Slayerplaat was immers een pak angstaanjagender en had met die duivelse intro vol achterwaartse stemmetjes alles in huis om meteen een cultklassieker te worden. Net als voorganger Show No Mercy klinkt deze plaat de dag van vandaag nogal rommelig (ah, de charme van mid-80’s thrash, die anno 1985 nog in o.m. Poperinge te bewonderen was!), maar een handvol songs bewijst dat het enkel nog een kwestie was van de juiste producer te vinden. In opener “Hell Awaits” heeft het na die grappige aanloop eerder iets van NWOBHM, maar dan, na goed drie minuten, wordt de boel ineens op gang gestampt met razende furie. De moderne Slayer was daar eigenlijk al gearriveerd.
Hoogtepunt: 00’01”. Die intro natuurlijk. Elke tiener zou ‘m eens in het midden van de nacht moeten afspelen. Op de slaapkamer van ouders, broers en zussen. En oma’s!
11. Seasons In The Abyss
Geheimpje verklappen? Alleman heeft het voortdurend over hoe snel en gewelddadig Slayer is, over hoe Reign In Blood eigenlijk één lange, gewelddadige mindfuck van door hardcore beïnvloede waanzin is. Natuurlijk draait “Raining Blood” rond die volledig zichzelf voorbij spurtende zottenkoers en zijn die compacte vlammers die over hun albums verspreid werden als klieders kokend duivelszaad ongelooflijk spannend, maar waar Slayer écht goed in is, gewoonweg niet te kloppen is, dat is de mid-tempo riff. Die van het dwangmatige bangen. Niet de snelheid, maar de impact telt. “Angel Of Death”, “Postmortem”, “South Of Heaven”, allemaal hebben ze er eentje waar je schedels mee breekt en vergruist. De meerdelige suite “Seasons In The Abyss” heeft er ook zo eentje, na 2’09”, en een herneming vanaf 4’55”. Kan je je kop daar op stil houden, dan is metal niks voor jou. Of dan moet je je beperken tot black metal, want dat is voor meisjes.
Hoogtepunt: 1’14”. Eigenlijk is dit het nummer dat we gebruiken om Lombardo een duwtje in de rug te geven (wàt een performance!), maar in ’t geniep staan we altijd wijdbeens klaar om die gitaar aan te slaan rond 1’14”.
12. Flesh Storm
Christ Illusion is misschien wel de meest onderschatte van alle Slayerplaten. Er staan weinig instant classics op, en je hoort er de dag van vandaag ook zelden eentje van terug in een setlist, maar er staan wel heel veel goeie nummers op, en opener “Flesh Storm” is er zo eentje waar je niet naast kunt. Het past een beetje in de traditie van “Angel Of Death” en “War Ensemble”, een perfecte combinatie van ziedend geweld, hinnikende solo’s, ridicule versnellingen en een verpletterende performance van het kwartet. Niet de meest originele track en voorzien van een refrein met een iets te hoog patsergehalte, waardoor die kaalgeschoren zeikers met hun overdadige tattoos altijd met hun armen beginnen zwaaien, maar kijk: de haartjes staan overeind en dat is genoeg.
Hoogtepunt: 00’48”. “VIOLENCE IS A WAY OF LIIIIIIIIIFFFFEEE”.
13. South Of Heaven
Na Reign In Blood volgde South Of Heaven (1988), een plaat die een iets uitgekiender geheel liet horen. Het moest allemaal niet zo opgefokt raggen en er mocht al eens een rustpunt ingelast worden. Dat ze daarin geslaagd zijn zonder een greintje aan kracht in te boeten, is een krachttoer van formaat. Dat is nergens duidelijker dan in het titelnummer met z’n duistere aanloop (maar die openbarsting rond 0’36”!). En opnieuw: een van de klassieke mid-tempo riffs. Het stuk vanaf 1’41” zorgt ineens voor een grijs vlekje in ons vinylexemplaar. Zelfs de naald kan er geen genoeg van krijgen.
Hoogtepunt: 2’48”. Naar goede gewoonte gooit Araya een memorabele zin over zo’n hakkende riff: “ON AND ON, SOUTH OF HEAVEN!”
14-15. Postmortem + Raining Blood
In zijn boek(je) over Reign In Blood in de 33 1/3-reeks (Continuum, 2008), vat D.X. Ferris dit tweeluik mooi samen: “The most killer combo in the history of metal, bar none.” Voilà. “Raining Blood” is een monument van de metal en een hysterische paardenrace zonder weerga, maar wegbereider “Postmortem” is dat ook. Een vermorzelende riff, misschien wel een van de meest droge en efficiënte die ze ooit vastgelegd hebben, en er zijn natuurlijk nog die verwijfde falsetgil van Araya, die opgefokte versnelling en de cruciale vraag die een klassieker zou worden op elk optreden: “DO YOU WANNA DIE?”. Het tweede deel is opnieuw een onsterfelijk nummer volledig van de magische hand van Hanneman. De duivelse riff moet voor elke beginnende metalgitarist de verplichte én perfecte vingeroefening zijn. Maar ook de drumbombardementen van Dave Lombardo en het helse geschreeuw van Araya doen deze absolute Slayerklassieker 27 (!) jaar na het schrijven ervan nog steeds imponeren. Andere metalbands kunnen enkel toekijken en nederig het hoofd buigen. En ja, ook Metallica, Megadeth en Anthrax.
Hoogtepunt: 00’33″. Logisch, want de iconische riff die volgt op de donder- en bliksemsamples en de spanning opbouwende drumslagen is van de meest memorabele in de geschiedenis van het genre.
EN, ZIJN WE IETS VERGETEN?
