Geen makkelijke zitting, deze derde MGMT. Dat Adrew VanWyngarden en Ben Goldwasser er het duo niet naar zijn om het hun publiek makkelijk te maken, was al enkele jaren duidelijk, maar ditmaal gaat MGMT in overdrive met het opgooien van hindernissen.
Na het popwonder Oracular Spectacular vluchtte MGMT richting de psychedelica van Congratulations, een album dat zich liet opmerken door zijn heerlijke flow en herfstlicht dat betoverend op de nevelige muziek neerdwarrelde. Op de derde, titelloze plaat flikkert het licht echter en gaat het bij momenten zowaar uit. Openingstrack en single “Alien Days” flirt nog wel even met pop en ook tweede single “Your Life Is A Lie” draagt, ondanks zijn potten- en pannenpercussie, een stevige dosis westcoastpop in zich. De Faide Jane-cover “Introspection” sluit dan weer prima aan bij de mistigheid van het vorige album.
De rest van MGMT lijkt echter in een wedstrijdje “maak het de luisteraar moeilijk” gestapt te zijn. Niet dat we allemaal hapklare brokken hadden verwacht, maar hier zit de drang naar experiment de song meer dan eens in de weg — met een behoorlijke dosis verveling als resultaat. Zo draagt “Mystery Disease” geen klein beetje hetzelfde onbehagen in zich als The Flaming Lips in hun meer experimentele stuff. Ook “I Love You Too, Death” lijkt zo, titel inclusief, uit het oeuvre van de Lips geplukt. Het nummer, dat afklokt op bijna zes minuten, blijft maar duren en maakt dat het extreem silly “Plenty Of Girls In The Sea” vervolgens als een verademing aanvoelt. Tot ook daar, na een minuut of twee, begint te dagen wat voor song eigenlijk aan het spelen is en een moedeloze zucht de gemoedstoestand samenvat.
Had MGMT de groove die op “Cool Song No. 2” aan de dag wordt gelegd in net wat meer nummers binnengesmokkeld, dan was het aanzien van deze plaat al een flink pak anders geweest. Ook “Cool Song No. 2” behoort immers niet tot het meest toegankelijke werk dat het duo al afgeleverd heeft, maar in deze track slaagt MGMT er wonderwel in het evenwicht tussen fraai en fascinerend zorgvuldig te bewaren.
Het siert de band dat ze, wat er ook gebeurt, haar eigen zin blijft doen. Echt moeilijk was het vast niet geweest om hitjes in de lijn van “Kids” te blijven maken. In dat geval had deze plaat waarschijnlijk zelfs niet eens toegang tot dit huis gekregen. Maar om nu te staan juichen bij de release van MGMT? Nou, dat nu ook weer niet. Wanneer de laatste noten (iets met slepende drums en een reutelende blazer) van afsluiter “An Orphan Of Fortune” weggestorven zijn, daalt een gevoel van opluchting neer. Als dat het spontane overheersende gevoel is, heeft een groep er doorgaans net zo goed gelegen. Goed geprobeerd dus om inventief uit de hoek te komen, jongens, en eigenlijk zelfs missie geslaagd. Maar ons boeit het jammer genoeg niet meer.
MGMT staat vrijdag voor een uitverkochte AB.
