Het is altijd een beetje zomer als de jongens van Vampire Weekend hun versterkers opendraaien. De New Yorkers hebben een patent op goedgeluimde gitaarrifjes en dartelende drumpartijen, het vakantiegevoel volgt meestal vanzelf. Dus programmeert Koning Schuur ze op het hoofdpodium, onder een zakkende zon in het begin van juli. En geen festivalganger die daarover klaagde.
Dat de Nederlandstalig Wikipedia-pagina hen omschrijft als een experimentele New Weird America indierockgroep is een beetje vergezocht, maar dat de muziek gelaagd en intelligent is, ontkennen we niet. Fan zijn we in elk geval. En met Modern Vampires Of The City leverden ze recent hun beste langspeler tot nog toe af. Minder springveulen, meer volbloed. Want ook Vampire Weekend kan donker en volwassen uit de hoek komen.
Live kiezen de Amerikanen, die op Werchter al voor de tweede keer op het hoofdpodium hun nationale feestdag vieren , toch vooral voor de summer tunes van hun eerste twee albums. Opener “Cousins” is een perfect voorbeeld daarvan: lichtvoetig en barstend van vitaliteit. Direct dansen geblazen dus. Zanger Ezra Koenig, in keurig wit hemd, vliegt met gemak langs de hoogste toonladders, en de band volgt gezwind. Ze mogen er soms wat onverschillig bij staan, de songs bulken van doordachtheid en cleverness. “White Sky“ en het speelse “Cape Cod Kwassa Kwassa” waaien voorbij als frisse zomerbriesjes. Het duurt echter wel even voor we dat nieuwe Vampire-gezicht te zien krijgen. Singlecombo “Diane Young” en eerste rustpunt “Step” klinken live minder gepolijst, eenvoudiger en rechtuit. De subtiliteit opofferen voor wat extra muzikale spiermassa, het werkte wonderwel. Koenigs teksten, zoals steeds even cryptisch als poëtisch, lenen zich niet echt tot meezingen, dus springt en swingt het publiek maar verder. “Holiday”, nog zo’n nummer dat wolken spontaan doet verdwijnen, drijft het tempo terug wat op. Tweede stem Rotsam Batmanglij laat van zich horen in duet “Unbelievers” en ook in “Everlasting Arms” speelt z’n ondertussen fel vervormde stem een hoofdrol. Muzikaal zit het nieuwe oeuvre helemaal juist, maar de grootste publieksreacties krijgen de Vampiers toch bij hun oudere materiaal. “A-Punk” zorgt voor lichte massahysterie, en ook “Oxford Comma“ krijgt veel herkenningsapplaus. Eindigend met een bedankje voor de Green Day-fans op de eerste rij voor de vriendelijke ontvangst, eindigde Vampire Weekend met “Walcott” even energiek als ze begonnen. Gezocht en gevonden in New York: de soundtrack voor warme festivalzomers.
