Dag Drie :: Rocken met jongbejaarden
Eindelijk zon. Terwijl de koperen ploert van jetje geeft op (mvs)’ almaar kalendere bol, ontstaat spontaan en gratis het heilige parfum van zonnecrème en rottende etensresten. Na het kleine delirium dat Blur veroorzaakte tijd dus voor de vertrouwde lijzige Dag Drie-vibe en een wedstrijdje zonste slag tussen uw dienaren (mvs), (jp) en (mvm).
Enola’s Eervolle Elf:
|
Meer Werchterverslag? Dat kan! Klik voor langere verslagen van de elf beste concerten hieronder. |
Nog net op tijd om het slotakkoord van SX mee te pikken, dat wordt beloond met het duo “Black Video” en “The Future”. Wat we horen klinkt in elk geval goed, en de waarschuwing dat de tenten vandaag saunawaardig zijn, krijgen we er gratis bovenop. Dat houdt u echter niet tegen om de Krediet aan de Nijverheid Club tot de nok te vullen voor Disclosure. Het Britse danceduo met prinselijke reputatie kreeg het afgelopen jaar dan ook voldoende radioaandacht, maar heeft vooral een knack in het opzetten van fijne samenwerkingen met andere talenten, als daar zijn Jessie Ware, AlunaGeorge, Eliza Doolittle en London Grammar. Iemand die lijkt op Wim De Vilder danst hard. Daar is ook alle gelegenheid toe met hitjes als “You & Me”, “White Noise” en “Latch”.
De Schuer en Kelly Jones hebben al jarenlang een nauwelijks verhulde deal: “Als jij een nieuwe plaat maakt, dan mag je van mij zo rond drie uur op de main stage je ding doen.” Goed voor Kelly, die dit jaar met Stereophonics het nogal ontgoochelende Graffiti On The Trainuitbracht, en vandaag dus rond half vier “zijn ding” komt doen: een setje potige rocksongs en slepende ballads brengen, waarin hij als vanouds kan uitpakken met dat ongewoon gruizige stemgeluid van hem. Het is een perfecte match voor dit weer: het is aangenaam toeven met dit weinig storende materiaal op de achtergrond. Hell, wanneer hitjes “Mr. Writer”, “I’m Just Looking” of “Have A Nice Day” passeren, wordt het zelfs even erg goed. Jammer om vast te stellen dat die nummers allen bijna tien jaar oud zijn. Teren op oude successen, noemen wij dat, maar bon, om vier uur in de namiddag knijpen wij daar al eens een oogje voor dicht. Tot bij de volgende plaat, Kelly!
Ook Odd Future Wolf Gang Kill Them All gedijt goed bij dit weer. Beter dan hun publiek, want na twee minuten “French” legt Tyler, The Creator het zaakje even stil om te vragen of we moe zijn of zo? Of dat hij misschien gewoon een saaie lul is? Neen, Tyler, allerminst, maar je hebt ons een kwartier laten wachten en van driemaal “Check my French” brullen, worden we nog niet echt gek opgewonden. Zelfs Left Brain zet zich nog even gezellig achteraan neer om zijn haar te laten doen om dan recht te springen voor een woest “Bitches”. Odd Future speelt een wisselvallige set met indrukwekkende uitschieters. Ze laten The Barn meermaals ontploffen, maar spelen laatste song “Tamale” voor ongeveer de helft van het publiek dat bij het begin in de tent stond. Onterecht, want de branie en chaos zorgden ondanks alles voor sterke set, met “Domo23” (inclusief stagedivende Taco en Left Brain), “I hate You” en “Tron Cat”. Maar we misten een uitgesponnen “Oldie”, het onverwoestbare “Yonkers”, Earl Sweatshirt en vooral een deftige setopbouw. Niettemin: sterk optreden van dit boeiende en compromisloze zootje ongeregeld. Samenhangender en vooral swagger dan we hen al zagen.
En dan toch maar de hitte en de zon in voor Kendrick Lamarr, het nieuwe wonderkind van de hiphop. Met slechts een album en een sterke livereputatie onder arm, mag de man zowaar op het hoofdpodium staan. Van daar ment hij het volk als een jonge Jay Z of Nas, geholpen door het uitstekende songmateriaal uit good kid, m.A.A.d. city maar stevig gedwarsboomd door een door bassen gedomineerde geluidsmix. “Backseat Freestyle”, “Money trees”, “Bitch Don’t Kill My Vibe” en “Swimming Pools” blijven echter knallers en worden terecht enthousiast onthaald. U shaket ondanks nakende zonneslag uw ass en tijdens “m.A.A.d. city” wordt zowaar een stevige mosh pit gespot. U kijkt ongetwijfeld met ons uit naar meer van deze grote belofte. Liefst met een geluidsmix die de nuances in de songs laat horen en dat in een iets minder brandende zon.
Een beetje verdwaald staat ie daar op de main stage, maar dat is dan vooral meer pech voor het vroege Volbeatvolk: alsof hij helemaal nog niet thuishoort bij de jongbejaarden dondert Nick Cave zich door een set die aftrapt met de rustige schijnbeweging “We No Who U R” en “Jubilee Street” vooraleer dat laatste in een zinderende finale oud-testamentisch openbarst. En dan is er geen houden meer aan. “From Her To Eternity” blaast en stampt, “The Weeping Song” werkt vandaag ook zonder Blixa Bargeld, en — kijk eens aan! — daar is zelfs “Deanna”. Twee verdwaasde tienermeisjes houden het achter ons na één nummer al voor bekeken.
Tweemaal wordt Cave vervolgens tot tranen toe bewogen met een ingetogen “God Is In The House” en “Into My Arms”, maar het is een episch “Stagger Lee” dat hét hoogtepunt wordt. Cave duikt de hekkens op, torent hoog boven de voorste rijen uit, en blaft uiteindelijk een verschrikte jongen woest “SUCK MY DICK” toe. Game, set and match is dat. Nick Cave wint Dag Drie met Ippon.
In een roes wandelen we over een weide die plots aanvoelt als een woestijn naar de Axion Club waar James Blake, nou ja, ten dans speelt. De man heeft een gezicht of twee te veel. Er is de dubstep-balladeer die op zijn debuut introspectieve songs aan daverende bassen en kale elektronica koppelde. Het levert vandaag sethoogtepunt “Limit To Your Love” op, waar een hoop koppeltjes innig op meezingen, om dan uit hun omhelzing gedaverd te worden en het op een vreemd dansen te zetten tijdens de freaky coda. Er is de experimentele, zich aan alles wat swingt, kraakt en bliept lavende Blake die vooral op zijn EP’s te horen is en vandaag met “CMYK” vertegenwoordigd is. En er is ook de technofreak die het ongegeneerd ravende “Voyeur” uit zijn hoed tovert. De combinatie van de drie op Rock Werchter, deed het hem niet helemaal voor ons. Graag een combo van de eerste twee Blakes in een zaal. En haal dan aub ook het geweldige “Love What Happened Here” nog eens boven.
“Hou ‘em tegen, hou ‘em tegen!” Uit alle macht moeten (mvm) en (jp) (mvs) tegen houden, of hij was de perstent uitgelopen om Volbeat te gaan zien. Bleek natuurlijk gewoon om een zonneslag te gaan. Hij is niet echt gek, dames!
Op naar The Barn dus — (mvs) stribbelt nog lichtjes tegen, maar (mvm) is onvermurwbaar — waar Frank Oceans band nauwelijks zichtbaar is op een podium vol rook en donkerblauw licht. Ocean komt op en zingt nieuwe track “California Live” zonder naar het publiek te kijken. De man ontdooit slechts moeizaam, ook al wordt “Thinkin’ Bout You” luid meegezongen, valt er herkenningsapplaus bij bijna elke song en schreeuwen een meisje of tien uitgebreid hun liefde richting podium. Ocean laat het concert onverstoord en met klasse openbloeien tot iets prachtigs met als absolute hoogtepunt een volledig gespeeld “Pyramids”: een onovertroffen trip doorheen jaren soul, dance en psychedelica waar Prince zijn paarse hoed voor afneemt. Aan het einde krijgen we zelfs een onvoorzien a capella “Swim Good” mee. Nu nog bevestigen met album twee en de attitude uit het hoekje van de verlegen arrogantie krijgen en Ocean is een Hele Grote. Dat zagen ook zijn maatjes van OFWGKT die stonden mee te knikken aan de PA.
En dan is er Rammstein. U kent de formule: verduiveld aanstekelijke popsongs die onder dikke lagen powerchords, barokke zang, shockerende thema’s, vuurwerk, groteske toneeltjes en een waanzinnige podiumproductie zitten. We horen daar als bewakers van de goede smaak blasé over te doen, maar staan in alle eerlijkheid van de eerste minuut klaar, om gewapend met een pint, brede grijns en een voorraad relativeringsvermogen leut te hebben. En dat lukt aardig, ook dankzij de rijke selectie uit Herzeleid en Sehnsucht, al staat Till Lindemann precies iets te vaak te playbacken en gaat halverwege de vaart even uit de set. Niettemin zingen (mvs) en (mvm) uit volle borst ‘Wollt ihr das Bett in Flammen sehen?’, ‘Du riechst so gut’, ‘Asche zu Asche’, ‘Ich will’ en ‘Sonne’ mee. Even later komen ze bij in de Rode Kruistent.
(mvm) bralt ‘Du bist sehr schon, but wollt ihr auch das Blut von Degen lecken’ voor zich uit. (jp) ziet confettispuitende piemels bij Sigur Ros en (mvs) blijft ‘JONSI HEEFT GEEN PIEMEL!’ roepen. Zonneslag, mijnheer. Kan lelijke dingen doen met een mens.