In een anderhalf uur durende kitschshow ter glorie van zichzelf, kwam Lana Del Rey finaal uit de kast als een zoveelste uit Amerikaans plastic opgetrokken popidool, met de muziek als bijzaak.
Al sinds Video Games speelt Lana Del Rey kat en muis met haar eigen “mysterie”. Marketingproduct of een zeldzame femme fatale met een edge in de popmuziek, waar een Mr. Eddy of Club Silencio uit David Lynch’ universum wel raad mee weten? Haar présence op Werchter vorig jaar en welgemikte covers van pakweg Cohens “Chelsea Hotel No. 2” deden het tweede vermoeden. Niet dus. Toch lijkt het plaatje aanvankelijk te kloppen vanavond. Bij Del Rey mag het erover gaan in haar huwelijksfeest tussen cult en kitsch, dus ook in het decor. Een reusachtige kleerkast met spiegel die haar elke dag lijkt toe te schreeuwen dat ze de mooiste van het land is, doet dienst als scherm. Grote palmbomen en stenen leeuwen maken de Vegassfeer compleet. Ze ziet er bovendien oogverblindend uit in een groene fluwelen jurk die weinig verhullend laat zien dat ze ondertussen stevig op haar benen staat.
Openingsnummer “Cola” klinkt daarentegen alsof het onder het podium wordt gespeeld, al ligt dat ook aan de talloze tieners (m/v) en twintigers (!) die hun stembanden zelfmoordneigingen bezorgen. Del Rey duikt na één nummer het publiek in om handtekeningen, kusjes, handjes en omhelzingen uit te delen en te poseren voor de foto’s. Dat de schermen dat in zwart-wit tonen, beklemtoont de sterrencultus uit de jaren vijftig die ze nastreeft. Een Grace van Monaco voor deze generatie. Er wordt geweend, nog meer gekrijst, hysterie. Dit is niet normaal. Het is het begin van een schaamteloze zelffêtering, daarin gewillig geholpen door een publiek dat ze heel doorzichtig bespeelt met trucjes uit het Amerikaanse Idolen-handboek. En het verontrustende is dat ze allemaal werken.
Zo deed Britney Spears het in haar beginjaren, zo doet Justin Bieber het nu ook. Talloze clips tonen haar als engel, biker girl, een figuur in een glasraam. Idolatrie als een drug. Wie die niet heeft geslikt, amuseert zich niet op het feestje. Zelden klonk de standaardbindtekst “This was one of the most unforgettable shows this tour” zo van de band gerold, maar het gejoel is er niet minder om. Ze roemt “The Great Gatsby” als een film die heel dicht bij haar staat wanneer ze nieuwe single “Young And Beautiful” aankondigt. Geen wonder: Gatsby’s roemruchte feestjes verhullen ook een knagende leegte. Bovendien valt ook de kigheid van de lichtshow op die botst met het protserige decor. Alsof er twee optredens tegelijk bezig zijn. Maar dat is bijzaak.
Net als de muziek dus. Dat bewijst een band waarvoor het riooldeksel van de middelmaat gelicht is. De gitarist verkracht de songs vakkundig met solo’s waar Richie Sambora en Chad Kroeger al lang een levenslang contactverbod met gitaren voor hadden moeten krijgen. Wie het helemaal te bont maakt, is de toetsenist die uit de New Yorkse nachtwinkelsector geplukt lijkt. Meer pose dan muzikant, devalueert hij klasbakken als “Born To Die” met moves van een zatte nonkel op een trouwfeest. Hij gelooft geen halve noot van wat hij speelt. Een strijkerskwartet dweilt zo met de kraan open. Dat deze bende in staat is “Video Games” de vernieling in te spelen, met dank aan Animal op drums en de toetsenist die tot zijn eigen verbazing ook contrabassist is, zegt alles. Del Rey zelf zingt echter uitstekend, die pijnlijke tv-uitzendingen van weleer zijn lang verleden tijd.
Del Rey kiest dus voluit voor de ongevaarlijke, oppervlakkige benadering van de sterrencultus as it is. Daarmee spelen en het publiek zo onbewust te kijk zetten, is er niet bij. Nee, de toiletbril volplakken met briefjes die de meute net aan de veel te dure merchandise heeft besteed, volstaat. Lana Del Rey is niets meer dan een gehaaide, intelligente zakenvrouw die past in het rijtje van Lesley-Ann Poppe en Astrid Bryan: de rol spelen die dat publiek van haar verwacht, pop en poppenspeler tegelijk. De ster uithangen. En daar pakken geld mee scheppen — geluk is te koop voor een bepaald segment mensen. Zij gelukkig, wij cynisch de zaal buiten marcherend tijdens de zoveelste handtekening- en fotosessie. Wie is er het beste af? Want dat moeten we haar nageven: ons had ze de afgelopen twee jaar goed bij de kloten.
