Symfonieorkesten zijn doorgaans alleen aan ons besteed op 1 januari, wanneer we de gevolgen van het iets te enthousiast ingezette nieuwe jaar proberen te sussen met een Dafalganneke, in gezelschap van het concert van de Wiener Philharmoniker op tv. Een uitzondering is snel gemaakt voor Ennio Morricone, de grootste filmcomponist aller tijden en een van de belangrijkste hedendaagse componisten tout court.
Geen Wiener Philharmoniker vandaag, maar het Orkest der Lage Landen, aangevuld met het koor Fine Fleur en enkele Italiaanse gastmuzikanten: alles samen goed voor bijna 200 pionnen, maar geen overbodige luxe om het werk van de meester eer aan te doen. Met meer dan 400 filmscores (en meer dan 500 als je de series en andere compositie ook meetelt) lijkt het onbegonnen werk om een playlist op te stellen, daarom kiest Morricone voor een programma uit twee delen, dat telkens uit verschillende suites bestaat, opgebouwd rond een bepaald thema. Maar eerst moet er een ego gestreeld worden en krijgt Morricone op verzoek een staande ovatie van de bijna 16000 aanwezigen. Geen probleem op basis van zijn reputatie, maar laat toch maar de muziek spreken.
De eerste suite puurt uit de jaren 80 en 90, met “Strength of the Righteous” uit The Untouchables, een aantal thema’s uit Once Upon A Time In America met onder andere “Deborah’s Theme” en het hoofdthema van The Leggend Of 1900, met intro op harp. Een tweede suite brengt hulde aan de regisseur Bolognini. Op bepaalde momenten is de muziek niet luid genoeg om dwingend te zijn in dit eerste deel, wat nogal vreemd is met zo’n leger muzikanten. Ieder kuchje in deze immense zaal krijgt zo ongewild meer aandacht, wat uiteraard niet de bedoeling is van een verder welgemanierd publiek. Gelukkig brengt “Come Maddalena” uit de film Maddalena daar verandering in. En dat doet de laatste suite voor de pauze natuurlijk ook, u kunt al raden wat het centrale thema daarvan is.
Hoewel de inmiddels 84-jarige Morricone de vragen over Sergio Leone en zijn westerns grondig beu is, blijven de soundtracks voor The Good The Bad And The Ugly, Once Upon A Time In The West wel tot zijn beste werk behoren. De meester haalt persoonlijk zijn vaste sopraan Susanna Rigacci op het podium, kust haar hand en roept met zijn dirigeerstokje het wereldvermaarde coyotegehuil op. En het orkest, dat speelt plots door, Rugacci moet bijna op haar tippen gaan staan om boven het kopergeschal uit te komen. Ze doet dat beheerst, gebarend, de lippen gefixeerd op de manier waarop ze dat ongetwijfeld al honderden keren eerder deed en de ogen priemend, angstig bijna, alsof ze denkt dat de Maya’s zich een dag vergist hebben.
Het tweede deel rust op meer romantische composities zoals “Chi Mai” voor Maddalena of het thema voor Malèna. Het zwaartepunt ligt — niet onlogisch — bij de soundtrack voor The Mission met “Gabriel’s Oboe” (met hoofdrol voor de hobo uiteraard), “Falls” en “On Earth As It Is In Heaven”. Morricone staat erop zijn solisten na elke compositie in de kijker te zetten. Hij wijst hen aan, gebruikt alleen zijn handen, zoals voor alles vanavond. Zonder te beven, gecontroleerd, brengen ze over wat geen woorden kunnen zeggen, met bewegingen even glooiend als de zeven heuvels waarop zijn Rome gebouwd is en waaraan hij zo verknocht is.
We hebben de eer om de drie voorziene encores te krijgen, waarbij na elke vertolking de eerder gevraagde staande ovatie spontaan en terecht herhaald wordt. “Here’s To You”, origineel ingezongen door Joan Baez, is eerst aan de beurt, nadien worden “The Ecstacy Of Gold” en “On Earth As It Is In Heaven” hernomen. En toen was het goed geweest. Hoed af voor alle muzikanten, want uiteindelijk zijn zij het die het vanavond moeten doen. Vanaf morgen gaan weer gewoon bandjes in de Witloofbar kijken. Maar een concert als dat van vanavond is af en toe eens nodig, als tastbaar bewijs dat helden wel degelijk echt bestaan. Grande, Ennio. Grazie mille.
