Is koppeltjesvorming nog schering en inslag in de wereld van de rock-‘n-roll, dan lijkt dat binnen de avontuurlijke vleugel van de jazz en geïmproviseerde muziek veeleer een zeldzaamheid. Een uitzondering is het New Yorkse stel met Israëlische roots Reut Regev en Igal Foni, die met hun regelmatig van bezetting wisselende project R*Time in Charleroi stonden.
Met nog maar één album onder de arm — This Is R*Time (Ropeadope, 2009) — heeft het paar nog niet zo veel materiaal, maar dit concert, waarvoor ze werden bijgestaan door de Italiaanse bassist Andrea Castelli, bewees dat de oudere composities zich zeer goed vertalen naar de livecontext en dat de nieuwe halsreikend doen uitkijken naar het binnenkort te verschijnen Exploring The Vibe. Dat is voor een groot stuk te danken aan de originele combinatie van strakke, vaak dansbare thema’s en momenten van openheid en improvisatie.
Wat de muziek van dit trio tot een extra aanstekelijk feest maakt, is dat niet enkel wordt geput uit een jazztraditie, maar ook uit funk, rock, wereldmuziek en klezmer, waarbij de onderdelen niet op elkaar worden gestapeld, maar belanden in een druipende melange die nu eens sensueel en opzwepend is, en dan weer dromerig en bedachtzaam. Een glansrol wordt daarbij vervuld door een indrukwekkend veelzijdige Foni, die soms een rebels je-m’en-foutisme uitstraalt dat haaks staat op zijn instrumentbeheersing en kwaliteiten als sensitieve luisteraar.
Je zat soms met open mond te kijken naar z’n spel, dat verschoof van geduldige klankenexploratie naar ultrastrakke funkbeats en donderende rockuithalen. In combinatie met Castelli’s basspel, dat potig klonk zonder te verzanden in een log gedonder dat beslag zou leggen op de bruisende kracht van de muziek, werd een fundament gelegd waarop tromboniste Regev naar believen kon uithalen. De ene keer was dat met al even strak thematisch materiaal, en de andere met knappe improvisaties en een hele resem effecten.
Haar veelzijdigheid bewees ze al aan de zijde van bandleiders als Anthony Braxton en Adam Lane, en bij eclectische rootsbands als Firewater en Hazmat Modine, maar het is pas binnen dit eigen project dat je een beeld krijgt van haar veelzijdigheid, gaande van grommende effecten in “Elephant Steps” en een vloeiende, romige klank in het aanstekelijke “Hula Hula”, tot het halsbrekende precisiewerk van hoogtepunt “Nutcase Scenario” en de punkachtige attack van “Faradise”. Klonk het met effectenpedalen nu eens psychedelisch of zelfs trompetachtig, dan ging ze daarna haast à la Jacob Garchik harmoniëren met zichzelf.
De eerste set, die werd gedomineerd door composities uit This Is R*Time werd afgesloten met een moordend funky versie van “True Story”, maar de verse composities die aan het begin van de tweede set zaten, waren zo mogelijk nog indrukwekkender. Ze leken minder compact dan het oudere werk, maar kregen nog meer ademruimte en bewegingsvrijheid. “Montenegro” belandde bijna op het terrein van de klezmerrock, terwijl met “Madeleine Forever” een monstergroove op poten werd gezet. “Swill”, opener van de debuutplaat, was een brokje noir jazz à la Vandermark 5 en er werd afgesloten met een laatste broeierig stuk waarop Castelli vertelde hoe hij in het trio terecht kwam.
Voor de liefhebbers van de hardcore vrije muziek speelt dit Trio vermoedelijk te strak en met te veel controle (er was bv. ook maar een compleet geïmproviseerd stuk), al kan geen mens ontkennen dat Foni, Regev en Castelli binnen die composities een enorm breed veld wisten te bespelen, met speelvreugde en gesloopte genregrenzen als belangrijkste constanten (het wat klungelige/geinige onderlinge geplaag krijg je er als bonus bovenop). Dit is dan ook een gedroomde band om liefhebbers van traditie en experiment bij elkaar te brengen.
