Gisteren trad How To Dress Well aan in een propvolle Charlatan (Gent). Daar liet de groep zich nog op een paar schoonheidsfoutjes betrappen, het concert leek eerder een generale repetitie voor vanavond. “Morgen treden we in Brussel op, dit zal niet gebeuren. Jullie moeten echt komen”, excuseerde een zichtbaar vermoeide zanger Tom Krell zich.
Het blijft verbazen dat een artiest die dweept met Janet Jackson en andere populaire r&b-muziek
zo doodgeknuffeld wordt door hipsters en de media. Op zijn tweede album Total Loss, waarop veel meer echte liedjes staan in vergelijking met het schetsmatige debuut Love Remains, balanceert How To Dress Well immers meer dan ooit op het randje van geloofwaardige indie en toegankelijke r&b. Ook vanavond flirt hij met die grens, bijvoorbeeld door in “Running Back” flarden “Foolish” van Ashanti te integreren. Maar goed, voor we het vergeten, eerst en vooral een dikke duim omhoog voor voorprogramma Title, die een set om duimen en vingers bij af te likken brengt, ergens tussen de trap van TNGHT en de hiphop van Clams Casino in.
In de studio is How To Dress Well het project van Tom Krell, een wat sjofel uitziende knul uit Colorado. Op het podium laat hij zich vergezellen door een keyboardspeler en een violist, die zich eveneens mogen uitleven op een arsenaal aan elektronica. In tegenstelling tot gisteren verloopt vanavond alles vlekkeloos, op een kleine hapering na aan het begin van “Cold Nites”. Van bij de opener “Suicide Dream 1” grijpt de indrukwekkende falsetto van Krell meteen naar de keel. Net als tijdens “Suicide Dream 2” laat Krell zich enkel door piano en viool begeleiden. Hij verstopt zich niet achter een mistgordijn vol ruis en echo’s, zoals dat op plaat wel eens het geval is. Loepzuiver, puur en organisch. Met niets in de handen en niets in de mouwen, lijkt Krell te willen aangeven dat hij wel degelijk een echte artiest is. Voor zover daar nog iemand aan zou twijfelen.
Krell is op zijn best als er daadwerkelijk iets gebeurt, als er gespeeld wordt met de conventies. Zo krijgt de fluwelen elegie “Cold Nites” een Timbalandesque coda aangemeten. Net als in Gent vuurt de band temidden de set een nieuw nummer op het publiek af. Eén met een machinale, ritmische ruggengraat die herinneringen oproept aan Portisheads “Machine Gun”. Het oudje “Ready For The World” wordt dan weer van een dansbaar slot voorzien.
Ook bij “& It Was U”, de miskende wereldhit die zowel van Mariah Carey als van Jamie Lidell zou kunnen zijn, werd er gedanst. In Gent bracht de groep dit nummer niet snedig genoeg, vanavond krijgt het de versie die het verdient. Na een kleine drie kwartier houdt How To Dress Well het jammer genoeg al voor bekeken, waarna gelukkig nog een verschroeiende versie van “Set It Right” en een a capellaversie van “Decisions” volgt. Zo eindigt Krell net als hij begonnen is: naakt en kwetsbaar.
In de categorie zangers met een getormenteerde ziel die zo hoog zingen dat je je afvraagt of ze geen knip in de ballen kregen, zagen we eerder dit jaar ook al Antony & The Johnsons en Perfume Genius aan het werk. Twee artiesten waar How To Dress Well al eens mee vergeleken wordt. Wat de podiumprésence betreft, staat Tom Krell misschien nog niet zo ver als hen, maar als het op inventiviteit, branie en speelsheid aankomt, haalt How To Dress Well het met gemak.
