Folk met middeleeuwse trekjes uit Liverpool, dat is Stealing Sheep. De band bestaat uit drie jongedames met elk hun instrument (gitaar, keyboard, drums), die ook nog eens samen achter de microfoon kruipen. Fans van vrouwelijke harmonische folkgezangen, lees vooral verder.
Emily, Lucy en Becky (Rebecca). Het lijken wel zusjes uit een Emily Brontë-verhaal, maar de drie hebben zich in hun liefde voor muziek en voor de jaren zestig met elkaar verenigd met een paar EP’s en voorprogramma’s in de afgelopen jaren tot gevolg. Hoog tijd voor een volledige plaat en een deftig label, dachten ze. Het laatste vonden ze in Heavenly Records, het eerste heeft de titel Into The Diamond Sun meegekregen. De vooruitgestuurde single “Shut Eye” deed het beste verhopen. Edoch. Dat Paul McCartney heeft beweerd dat Stealing Sheep een talentrijke band is, die erin slaagt de huidige tijdsgeest goed weer te geven, mag best zijn, maar een plaat maken met elf goede nummers is nog een ander paar mouwen.
Met hun vrouwelijke samenzang en folkpop zijn de parallellen met pakweg Warpaint en First Aid Kit snel duidelijk, al staan deze bands nog een trapje hoger dan dit meidentrio. Een paar leuke songs heeft hun langspeeldebuut zeker, maar soms is het even vertwijfeld in de andere richting kijken wanneer je hen bezig hoort of naar hun lyrics luistert.
Waar zou een onbekende groep de meest boeiende songs plaatsen op hun debuutalbum? In het begin en op het einde? Bingo! In het begin vinden we “The Garden” en “Shut Eye”. Het openingsnummer houdt het ietwat eclectisch en zit melodieus knap in elkaar. De dames vragen om op zondag om vijf uur ’s ochtends opgehaald te worden. Ach, folkies.Het daarop volgende “Shut Eye” is ongetwijfeld de meest aantrekkelijke song op dit plaatje. Leuke afwisseling in solozang en harmonie, toffe lyrics, een fris, zomers ritme met handgeklap, maar vooral erg aanstekelijke deuntjes. Ideaal voer om een festivalpubliek direct mee te krijgen.
Helemaal op het einde van dit album staat het interessante “Bear Tracks”, dat niet alleen drie keer zo lang is als de overige tien songs, maar ook stilistisch een stijlbreuk vormt met het voorgaande. Het is een nummer uit verschillende delen dat een stuk uitdagender is dan het gros van de eerder poppy nummers, met een boeiende elektronica-injectie, waarin piano nu eens bevreemdend en in een volgend deel erg klassiek klinkt. Een boeiende mix van ideeën heet zoiets dan.
Jammer genoeg vertoont deze plaat te veel momenten waarop je wenste dat de dames iets meer durf toonden of verder hadden geschaafd aan de melodie of tekst van een song. Zo is “White Lies” te braaf en te simpel op alle vlakken. De chaos die “Circles” zou moeten voorstellen, klinkt wat onnozel door het simplistische thema in de strofes. Rijmen kunnen ze wel. “Gold” kan dan weer een stroomstoot gebruiken, want is slaapverwekkend. Noteer ook “Shark Song” maar op dat lijstje. “Genevieve” is een radiovriendelijk lichtpuntje, al gaat het refrein snel vervelen.
Met hun eerste full album weten de dames van Stealing Sheep best te prikkelen, maar om over de hele lijn te bekoren, wacht je beter op de volgende plaat. Fans van samenzingende vrouwen, (traditionele) folk of idealiter een combinatie van beiden, kunnen Into The Diamond Sun best een kans geven.