Met de kiosk van het Brusselse Warandepark kreeg soulrevelatie Cold Specks voor haar eerste volwaardige optreden in ons land misschien wel het mooiste podium van de Belgische festivalzomer onder haar voeten. Net een uur lang leek het alsof de Canadese nachtegaal niet echt voluit durfde gaan, waardoor kippenvel en een stiekeme geeuw elkaar afwisselden.
Het debuutalbum I Predict A Graceful Expulsion had op korte tijd behoorlijk hoge verwachtingen gecreëerd voor dit concert. Met elf obscure nummers die stevig in soul, folk en gospeltraditionals geworteld zijn, heeft Cold Specks immers een van de mooiste debuutalbums van 2012 op haar naam. Alle lovende woorden zijn meer dan terecht, maar tegelijkertijd creëerden ze de laatste weken een hype die op een vergiftigd geschenk begon te lijken. Als Cold Specks in het Warandepark een ding bewees, is het wel dat we geduld moeten hebben en voorzichtig horen te zijn met zoveel schroomloze verheerlijkingen.
Live is Cold Specks een band die uit zes leden bestaat, maar het is duidelijk dat alles rond de stem van zangeres Al Spx draait. Ze begeleidt zichzelf met wat minimalistisch gitaargetokkel en haar band kleurt de nummers verder in, meestal zo voorzichtig mogelijk. Af en toe stuwt die band zichzelf naar een instrumentale climax, zoals in het mooie “Winter Solstice” of “Steady”, maar dat zijn uitzonderingen. Vaak blijft het heel erg braaf.
Meest beklijvend is Cold Specks wanneer de hele band een stap terugzet en Spx vocaal voluit kan gaan in een van de vele traditionals die steevast in de set zitten. Bij Jools Holland maakte ze zo indruk met “Stepstone”, vanavond doet ze dat onder meer met “Didn’t Leave Nobody But The Baby”, een folksong waar je de deinende Mississippi haast doorheen hoort klinken.
De indrukwekkende soulstem van Spx is er een zoals je ’r vandaag geen vijf op de radio zult horen. Maar als band heeft Cold Specks het toch moeilijk om de hele tijd te blijven boeien. De hele set lang durft de sax, gitaar noch piano het aan om even buiten de lijntjes te kleuren en zich aan een solo te wagen. Gaandeweg dwalen daardoor verveelde blikken verder af en kruipt de luidruchtige toogpraat dichter en dichter in de richting van het podium. Feeërieën is een gratis festival op een prachtplek in het hartje van Brussel, weet u wel. Het publiek verwart dat al eens met het terras van een Brussels café en is hier lang niet alleen om stilletjes naar de muziek te staan kijken en luisteren.
Jammer genoeg komen zo de beperkingen van Cold Specks nog duidelijker bloot te liggen. Taferelen als tijdens “When The City Lights Dim”, dat met een melodieus refrein tot in de uithoeken van het publiek wordt meegewiegd, zijn bijzonder schaars. Daar komt bij dat Al Spx een schuchtere frontvrouw is zonder een bindtekst die naam waardig (waarvoor ze zich overigens beleefd verontschuldigt), dus veel valt er op het podium eigenlijk niet te beleven.
Maar een wervelende show hoeft ook niet het hoofddoel van goeie soulmuziek te zijn. Met het talent dat deze jonge vrouw etaleert, hoeft ze zich geen zorgen te maken over het al dan niet voldoen aan torenhoge verwachtingen. We zien die beperkingen met plezier door de vingers, geef ze wat tijd en Cold Specks kan alleen maar beter worden. Een herkansing krijgt ze alvast op 30 september in de Botanique.
