Terwijl de Foo Fighters op een overvolle weide aan de Main Stage meer dan twee uur (we zijn, uit respect voor alle emotionele context beleefd) rechttoe-rechtaanmachorock brachten, stonden invloedrijke Zweedse posthardcorepunkers Refused memorabel te wezen in de Shelter.
De band speelt er voor een publiek dat net de ruimte tussen podium en P.A. vult. Zanger Dennis Lyxzén heeft lak aan de emotionele context (of kent hem niet) en benoemt The Foo Fighters zoals hij dan allicht elders ook zou doen: “Thanks for staying this late and coming to see us, instead of the big wankathon”. Meer dan dis van The Foo Fighters, is dit dankbaarheid voor wie in 2012 naar Refused komt kijken, want vanzelfsprekend was dat niet.
In 1998 bracht de band The Shape Of Punk To Come: een ambitieus album dat elektronica, een flard Stravinsky, complexe songstructuren en vooral minder genrepuritanisme in de hardcore introduceerde. Maar het album flopte: de scene haalde collectief de gespierde schouders op en deed Refused af als een bende pretentieuze zeikerds. Waarop de band zich met een pretentieus communiqué ophief en de incompetente pers vroeg om alle foto’s en artikels van de band te vernietigen. Refused was dood, zou nooit meer samenkomen en zich op andere manieren toeleggen op het omverwerpen van de klassenmaatschappij en het kapitalisme.
Maar boze twintigers worden groot, muziekliefhebbers verliezen hun oogkleppen en The Shape Of Punk To Come groeide uit tot een invloedrijke cultklassieker. Coachella vroeg eerder dit jaar om een reünieconcert, wat een tournee werd, die de band eindelijk het publiek gaf dat hij al die jaren nooit gezien heeft. En dat publiek at een uur lang uit zijn hand gedurende een set die grotendeels brieste als de hardste punk, maar nooit eenvormig was. Dat is vooral te danken aan de energieke présence van podiumbeest Lyxzén en de inventieve ritmesectie, maar ook aan het gitaarwerk dat in een wijde boog omheen de punkclichés gaat, zelfs in relatief klassieke hardcoresongs als “Rather Be Dead” en “Hook, Line & Sinker”.
Het is het materiaal uit The Shape Of Punk To Come dat het meest bijblijft: de overstuurde jazz van “LIberation Frequency”, Iron Maiden-gitaartjes in “Refused Are Fuckin Dead” en de disconeigingen van “Summerholidays Vs. Punkroutine”. Maar vooral het op euforie onthaalde, onverwoestbare “New Noise”: een klassieke, opruiende staccato intro, die overgaat in een ambient tussenstukje (waarbij de zanger rustig het podium opwandelt) om met een ‘CAN I SCREAM?’ bruusk open te barsten als een catchy clusterbom.
Slotsong “Tannäuser/Derivè” wordt even onderbroken voor een klein sermoen: “Stay curious, stay wild, don’t let boredom get you”. Een onverwacht constructieve boodschap tussen alle revolutionaire antikapitalistische lyriek. En ja, wij hebben het wel voor bands die na hun concert Bob Dylan & The Bands “I Shall Be Released” door de P.A. jagen, hardcore of niet.
