Ha de Club, het podium waar je het verst moet voor stappen, maar vaak het meest van terug krijgt. Wie hier harten wint, komt vaak nog eens langs voor een zaaloptreden later op het jaar. En de namen vandaag hoeven zelfs niet absoluut indrukwekkend te zijn om een kruisje, hartje of omcirkeling (schrappen wat niet past) te verdienen. Welkom op het feest van de nieuwsgierigheid!
|
De verrukkelijke vijftien van Pukkelpop:
|
|
Wie meer Pukkelverslag wil, klikt voor de langere verslagen van de vijftien beste concerten hieronder. |
Enola is vandaag op tijd uit bed, Cloud Nothings daarentegen is fashionably late. En dat is nog zacht uitgedrukt. Een half uur na het voorziene begin van de set komt de band met de nodige verontschuldigingen alsnog opdagen en belooft zo veel mogelijk songs te spelen voor ze worden weggejaagd. De teller strandt op drie, waaronder de furieuze opener “Fall In” en het sterke “Stay Useless”. Jammer dat dit zo snel voorbij is, want de band stond getipt als een van de hoogtepunten van vandaag. Snel een herkansing graag.
Zo komt het eerste volwaardige optreden dat het enolateam voor zich krijgt op naam van de Amerikaanse folkgroep Bowerbirds. Het trio uit North Carolina heeft al enkele albums uit, waaronder The Clearing van dit jaar, maar beweegt alsnog onder de radar in onze contreien. Wij kunnen een warme sympathie opbrengen voor de band, maar dit is een voorbeeld van het verkeerde moment en de verkeerde plaats. ’t Is vechten om aandacht met protestsongs tegen de muziekindustrie en nochtans mooie liedjes als “Northern Lights”, maar halverwege begint de Club leeg te druppelen.
Of Monsters And Men had eerder vandaag zijn “Little Talks” in de Marquee, Django Django heeft “Default”; een aanstekelijk hitje, dat een joekel van een volksverhuis teweeg brengt richting de veel te kleine Club. De lat ligt dus hoog en de rest van de set blijft daar jammer genoeg onder steken. Begrijp ons niet verkeerd, dit Brits kwartet is geen slechte band, maar teert net iets te vaak op dezelfde staccato beat die ook “Default” zo typeert. Zo lang dat bommetje niet gedropt wordt blijft het een beetje aanmodderen met minder materiaal, en balanceert het publiek tussen enthousiasme en ongeduld. Dat het anders kan, bewijst de degelijke afsluiter “Wor”. Nog een paar grote boterhammen met korsten en wat sterke songs, dan komt het wel goed.
Lianne La Havas dan. Met een ‘BBC Sound of 2012’-nominatie op zak mag een mens al iets verwachten, al moet ze het met ruim de helft minder klanten stellen dan Django Django eerder op deze planken. La Havas, een jonge singer-songwriter die zich dagelijks wast onder een regendouche van soul, zou een klasgenoot kunnen zijn van die andere soulhoop, Michael Kiwanuka. Vanavond zijn de omstandigheden tegen haar: ’t Is namelijk al minstens een decennium geleden dat we op een festival nog eens een geslaagd intiem optreden kregen. Dreiging overal. La Havas vecht tegen de elementen en buigt de strijd langzaam maar zeker in haar voordeel om, al moet je wel dicht genoeg durven te komen. Een soloversie van Willie Masons “No Room For Doubt” maakt indruk en “Forget” — over de ex — trekt die lijn door. “Is Your Love Big Enough” sluit af. Dansende koppeltjes in de Club terwijl het laatste daglicht uitdooft: het is een mooi zicht. En omdat er nog zo veel plaats was: breng haar eens een bezoekje bij haar terugkeer in het Koninklijk Circus in november.
Donderdag is overduidelijk vrouwendag op Pukkelpop. Een paar uur nadat Björk allerlei onbegrijpelijks mocht komen doen op de Main Stage en Feist in de Marquee probeerde op te boksen tegen het gedender van Netsky, is het de beurt aan tUnE-yArDs om de Club af te sluiten. Behalve van haar voorliefde voor ingewikkelde spelling, kennen we de immer met indianenstrepen getooide Merrill Garbus vooral van haar opzwepende, alle kanten uitschietende livesets. Garbus doet haar reputatie vandaag echter minder eer aan dan gewoonlijk. Het anders zo spetterende “Gangsta” doet er heel erg lang over om op gang te komen, en ook “You Yes You” veroorzaakt weinig deining, hoe woest de saxofonisten ook staan te blazen. “Thank you for staying up so late”, horen we Garbus nog zeggen, maar het is op dat moment al bijzonder moeilijk om aan de lokroep van de luchtmatras te weerstaan. Morgen beter!
