Secret City, 2012
Konkurrent
De snotneus heeft het opnieuw gehaald van de volwassene. Het
lijkt alsof Patrick Watson na al
die jaren nog steeds ongestoord in zijn kindertijd kan blijven
rondwaren, op zoek naar inspiratie voor nieuwe composities. De
teksten bulken van fantasmen, flarden uit dagdromen of zelfs de
kleinste verwonderingen over objecten die licht en kleur
afscheiden. Precies allemaal dingen waar peuters doorgaans een
onverklaarbare fascinatie voor hebben. Ook Watsons muziek is
meestal een aaneensluiting van die leukigheden: gekke fratsen of
komische stukjes, ingevingen die stuk voor stuk zijn gevoel voor
spontaniteit kenmerken. Watson en zijn kompanen – voorheen
omschreven als de Wooden Arms maar nu toch weer gewoon als Patrick
Watson – laten op ‘Adventures in Your Own Backyard’ opnieuw de
teugels vieren. De drukke, grijze volwassenenwereld, geregeerd door
competitie en afgunst is weer even ingeruild voor een kinderwereld
vol vreugd en blijdschap.
‘Adventures in Your Own Backyard’ is de zoveelste parel op rij
geworden die de typische ingrediënten van Watsons creatieve geest
voorzichtig door elkaar mengt, zonder ook maar enig moment het
fragiele evenwicht te verstoren. De wijsheid dat men bij patisserie
alles goed moet afwegen, geldt evenzeer voor muziek. Koebellen zijn
deze keer mogelijk minder prominent aanwezig (u slaakt een
collectieve zucht van teleurstelling), maar in ruil krijgt u wel
banjo’s, strijkers en een briesende saxofoon. Dertien nummers
verder en u voelt zich helemaal het spelende kind van weleer.
Er kleeft onmiddellijk al een zweem van magie rond de wijze
waarop ‘Lighthouse’ de sfeer oplicht en de luisteraar meevoert
langs de golven van rotsachtige kustlijnen. De pianomelodie en
achtergrondgeluiden doen denken aan Max Richter, maar
Watsons stem geeft het geheel een vleugje warmte en vertrouwdheid
mee. De kalme opbouw van het nummer gaat over in een heviger getij
dat uiteindelijk uitmondt in een majestueuze finale. Daar voegen
trompet en gitaar een extra toets toe aan de breed uitwaaierende
melodie. Watson gaat van een miniatuur naar groots schouwspel in
minder dan vijf minuten.
Het hoeft niet te verbazen dat diezelfde ingrediënten ook in de
overige nummers terug te vinden zijn. De perfect getimede
harmonische overgangen lijmen de meest uiteenlopende situaties aan
elkaar. ‘Step Out for a While’ vat aan als een lullaby,
inclusief neuriënde stem, maar transformeert van de ene op de
andere seconde naar een ritmisch klankenspel. Ongepolijst, met veel
contrasten, schurkt Watson zelfs wat aan bij de enigmatische
brouwsels van DM
Stith (beiden houden ook van woordloze gezangen). Alleen is de
algehele toon van de muziek een pak speelser.
Watson heeft voor ‘Adventures in Your Own Backyard’ gekozen om
meermaals de rode draad te doorkruisen met minimalistisch
aanvoelende stukken. Dat gebeurt in de vorm van instrumentale
composities als ‘Swimming Pools’, die wat in het ijle blijven
hangen, of met de ontroerende eenvoud van ‘Quiet Crowd’. Die
laatste compositie wordt uitsluitend gedragen door een ongekunsteld
pianomelodietje en de breekbare stem van Watson. Het echte
kippenvelmoment vindt echter plaats wanneer de suspense even wordt
aangehouden om dan alsnog tot een perfect refrein te komen. Woorden
zijn daar vervangen door ritmische klanken, wat de eenvoud netjes
in de verf zet.
Omdat Watson nooit echt de mist ingaat of onder een vaste
kwaliteitsstandaard duikt, is het vooral zoeken naar momenten die
er extra bovenuit springen. Bij ‘Morning Streets’ begeeft hij zich
in de richting van introverte rockmuziek, een positie waarbij hij
een beetje aansluiting zoekt met grunge uit de jaren negentig. Hier
horen we opnieuw die ongepolijste kantjes, ogenschijnlijk perfect
samengaand met de vele orkestrale erupties. Het begint als de
perfecte ochtendmuziek, waarbij men rustig ontwaakt, en gaat over
tot een opwaartse sprong die alle registers opentrekt.
De algehele teneur van ‘Adventures in Your Own Backyard’ is dat
Watson er telkens in slaagt om zijn muziek te laten groeien tijdens
het luisteren. Een onhoudbare organische kracht, als stengels die
uit de grond schieten. Het draait allemaal om een sierlijke
eenvoud, waarbij inspiratie wordt geput uit dat wat veelal als
vanzelfsprekend wordt beschouwd. Watson laat zijn luisteraar weer
even tot de aarde neerdalen en stilstaan bij het geluk dat hen elke
dag opnieuw is gegund: leven. Die existentiële kracht is overal
terug te vinden, onder andere in het broeierige ‘Noisy Sunday’.
Daar slaat de nacht geruisloos om in de dageraad, met een
oprijzende zon in de vorm van een pittig klinkende gitaar.
‘Adventures in Your Own Backyard’ is het mooiste geschenk voor
alles wat als natuurlijk komt en al te weinig wordt geapprecieerd.
Watson beschikt over een breed arsenaal aan instrumenten waarmee
hij zijn fantasierijke miniatuurwereld voor de zoveelste keer
opnieuw tot leven tovert. Veel is er aan die succesformule niet
veranderd, maar het klinkt nog steeds fris en opwindend. Als u
Patrick Watson nog niet ontdekt heeft, wacht dan niet langer.
