Freakfolk, ambient, minimal music, electro-psychedelica, synthgaze, hypno-pop. Hoe absurd en geforceerd ze ook mogen lijken, deze labels helpen ons wel degelijk bij het bespreken van nieuwe albums. Julia Holters songs laten zich echter no way in een hokje drummen.
“Een bitterzoete cocktail van artpop en hedendaags klassiek, gekruid met een vleugje avant-garde jazz.” Als we de muziek van deze Californische multi-instrumentaliste dan toch moeten omschrijven, laat het dan zo zijn. En voor wie bij zoveel slimmigheid afhaakt: geef dit album een kans want het is van een buitengewoon hoog niveau. Voor Holter is het ook een grote stap voorwaarts: ze heeft de sound van voorganger Tragedy opgeblonken en het geheel klinkt minder abstract waardoor de nieuwe nummers aan zeggingskracht winnen.
Elektrische piano’s, cello’s en drummachines cirkelen als Saturnus’ herdermaantjes rond haar zangstem, die schippert tussen Laurie Anderson, Trish Keenan en Julee Cruise, en scheppen een geheel eigen audio-universum. De in een rechte beat overgaande manke kadans, orgels, twinkelende klavecimbels en zanglijnen die langzaam vervlechten, maken van opener “Marienbad” immers een perfecte soundtrack bij Alice’s Adventures In Wonderland.
“The ship Saturnia will carry us there”, verzucht deze Los Angelenaverder in “In The Same Room”. We hebben geen idee waar die reis haar overal naartoe zal brengen en zij waarschijnlijk evenmin. Wél wist ze verdomd goed wat ze met die song aan moest. Beginnend als Beach House-achtige droompop hapert er plots van alles en nog wat, waarna het nummer geleidelijk oplost in een donkere harmoniumdrone. Het is een sterk voorbeeld van hoe het Holter lukt om op papier geforceerd lijkende combinaties te vertalen naar wonderlijke en naturel aanvoelende wijsjes waarin alle muzikale wetten op hun kop worden gezet.
Net als Arthur Russels muziek klinkt Ekstasis bij wijlen dan ook erg onthecht. Zo doen synths, allerlei elektronica en een ijle stem in “Boy In The Moon” ons wegdromen naar concentrische ringstelsels waar manen zwaartekrachtsschommelingen veroorzaken én ondergaan. En donkere wolken pakken zich boven ons samen wanneer de zangeres het Nico-achtige “Mani Mon Amie” aansnijdt. De overstuurde celloklanken en field recordings van hoogtepunt “Für Felix” doen de hemel wel weer opklaren en terloops zelfs de Hartenkoningin uit Lewis Carrolls eerder genoemd boek wegsmelten.
Dat doen ook wij bij het horen van een tekstflard als “I can see you but my eyes are not allowed to cry. I know I can, I can feel your power” uit de aan Laurie Anderson refererende parels “Goddess Eyes I & II”. Beide nummers baden in een bevreemdende retro-futuristische gloed. De muzikante liet zich voor de songtekst immers inspireren door Euripides’ tragedie Hippolytos en jaagt die bijna 2000 jaar oude woorden door een vocoder waardoor ze wel een seventies-robot in een poëtische bui lijken.
De sterkte van deze schijf is dat ze klinkt alsof ze dertig jaar geleden gemaakt is of pas binnen dertig jaar het levenslicht zal zien. Ekstasis is een prachtig, gedurfd en eigenzinnig album geworden, tijdloos. De opvolger zou reeds in de maak zijn. We hebben nu al onze tent opgeslagen voor onze favoriete platenzaak.
Julia Holter speelt op 28 mei in de AB in Brussel.
