De trilogie die uiteindelijk een achtdelige reeks werd, zit nu aan deel 7. Bent u nog mee? We waren na deel drie eigenlijk verheugd dat er besloten werd om van Magasin Général een achtluik te maken. Met dit deel kunnen we eens bekijken of het sop de kool waard is.
Nadat Marie haar liefdesverdriet in de grote stad Montréal was gaan verwerken, keerde ze in deel 6 terug naar het kabbelende dorpje Notre-Dame-des-Lacs. Het leven in de grootstad en haar seksuele ontluiking daar drukken hun stempel op het dagelijkse leven in het melancholieke dorp. Net als in de film Chocolat, waar de dorpsgenoten door het proeven van de chocolade hun amoureuze kant herontdekken, brengt Marie heel wat prikkelende levensvreugde in de dagelijkse sleur van de saaie dorpsbewoners.
Het introduceren van de charleston draagt ook bij tot die nieuwe levensvreugde, die zich vertaalt in voortdurende muziek, dans en vooral veel liefde. Ook Marie botst (opnieuw) op een onverwachte bezoeker op haar liefdespad, de dorpspastoor feest enthousiast mee en zelfs bij de drie zeurderige dorpskwezels begint er hier en daar iets te kriebelen.
Maar daarmee krijg je uiteraard geen 84 pagina’s gevuld. Er zijn ook nog de kleine verhaaltjes die perfect het grote sfeerbeeld doorkruisen. Zo willen de mannen een nieuwe burgemeester kiezen, maar slagen ze daar maar niet in door de lokroep van dans, drank en muziek. De moderne zaken die Marie van Montréal meebracht, net als de laatste modes, doen het dorp zinderend naar een nieuw tijdperk trekken. Ongewild brengt Marie zelfs de vrije liefde avant la lettre het dorp binnen.
De laatste pagina geeft in elk geval weer een teaser om uit te kijken naar het achtste en laatste deel. Reken daarbij dat de winter weer voor de deur staat, hét moment waarop de mannen het dorp verlaten voor de jacht en de vrouwen achterblijven. De cirkel is rond, want de reeks begon op het moment dat het dorp verlaten was door de volwassen mannen en het dorp een nieuwe periode tegemoet ging.
Tekentechnisch zit er weinig evolutie in de reeks, de iets meer extreme schaduwpartijen buiten beschouwing gelaten. Maar dat komt enkel de eenvormigheid ten goede. Het gebruik van potloodlijnen zonder in te inkten en het inkleuren met zachte aquarel geven het geheel een zekere rust mee. De personages blijven ook hun karikaturaliteit behouden en door de subtiele veranderingen ga je ook mee in de evolutie van de dorpsgemeenschap. Hier en daar een kapsel dat verandert, kleding die moderner wordt, baarden die afgeschoren worden en uiteraard de pumps van simpele ziel Gaëtan zorgen ervoor dat je toch voelt dat de tijd vooruitgaat.
Enerzijds is het jammer dat de reeks eindigt met het achtste deel, een gevoel dat we na deel drie ook al hadden. Anderzijds is het beter om te eindigen op een hoogtepunt. Hopelijk worden we in het laatste, achtste deel niet teleurgesteld. We hebben dan ook exact acht jaar over het geheel gedaan.
