Treme :: Seizoen 1




Voor we verdergaan: het is Treme [tr?’meI], lieve lezer, rijmend dus met ‘okay’ en niet met ‘stream’ of iets dergelijks. Naar de buurt in New Orleans, Tremé. Laat ons u niet op een foute uitspraak betrappen, want zoals u weet: jong geleerd is oud gedaan. En fout geleerd is altijd verkeerd.

Treme dus. De nieuwe tv-serie van David “The Wire” Simon werd vurig geanticipeerd door de liefhebbers van het medium. Even goed als zijn voorganger zou hij wel niet zijn, dat konden we niet verwachten. Maar zou hij de kijker misschien even indringend onder de huid kruipen? Zou hij zich op dezelfde trage, bijna romanachtige manier ontplooien? Zou hij net zo’n beangstigend realistische dwarsdoorsnede zijn van een politiek en sociaal instabiele maatschappij? Stay tuned!

Het verhaal speelt zich af in New Orleans, Louisiana, vier maanden later. Later dan wat? Ja kom. Als er één ding is waarmee New Orleans in de recente geschiedenis de wereldpers haalde, dan is het wel die bitch Katrina. We volgen verschillende mensen met verschillende problemen, die hun leven in the aftermath weer proberen op te pikken. Via hun individuele verhalen krijgen we, net zoals in ‘The Wire‘, op caleidoscopische wijze een inkijk in het weefsel van de samenleving waarvan ze allen deel uitmaken. Een weefsel dat serieus uit elkaar gereten werd door de razende orkaan, muf en beschimmeld na vier maanden onaangeroerd in een hoekje te hebben gelegen.

Nog meer dan bij ‘The Wire‘, waar (alleszins in het eerste seizoen) dankzij McNulty met een beetje moeite toch sprake kon zijn van een hoofdpersonage, kunnen we in ‘Treme’ van een échte ensemble cast gewagen. Er is niet één verhaal dat het overwicht krijgt, niet één personage dat belangrijker is dan de anderen. Trombonist Antoine Batiste (Wendell Pierce) leeft van optredentje naar optredentje en zit chronisch krap bij kas. Zijn ex-vrouw LaDonna Batiste-Williams (Khandi Alexander) woont met hun twee zonen en haar nieuwe man in Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Sinds de orkaan is haar broer vermist en die wil ze koste wat het kost terugvinden. Dan is er de familie Bernette. Moeder Toni (een ijzersterke Melissa Leo) is advocate en heeft haar handen in dit post-Katrina tijdperk vol met het verdedigen van de kleine man tegen een ontworteld apparaat. Haar man Creighton (John Goodman) doceert Engels maar lijkt in de eerste plaats op zoek naar wegen om zijn brandende ongenoegen over het drama te ventileren. Janette Desautel (Kim Dickens) probeert wanhopig haar restaurant terug op volle toeren te laten draaien terwijl haar knipperlichtboyfriend, dj without a cause Davis McAlary (Steve Zahn), zijn leven vooral heeft ingesteld op het savoureren van de plaatselijke cultuur. Verder – we zijn er nog niet, hoor – zijn er Albert Lambreaux (Clarke Peters), die veel aanzien geniet dankzij zijn status als chief van één van de u waarschijnlijk onbekende Mardi Gras Indian tribes, en zijn zoon Delmond, een redelijk succesvolle trompettist die New Orleans achterliet voor New York. Tot slot volgen we de relationele en professionele perikelen van Annie (Lucia Micarelli) en Sonny (onze noorderbuur Michiel Huisman) terwijl ze proberen de stap te zetten van straatmuzikanten naar whatever’s next.

De Tremé, en bij uitbreiding heel New Orleans, heeft in de muziekanthologieën een legendarische plaats verworven als de buurt waar jazzmuziek ontstond. David Simon, die zegt al zijn hele leven een gepassioneerd liefhebber te zijn van de crescent city, heeft haar unieke cultuur onmiskenbaar een belangrijke rol toebedeeld. Zoals in de realiteit valt in de serie meteen de alomtegenwoordigheid van muziek in de stad op. Op de hoek van elke andere straat, in alle bruine kroegen die nog rechtstaan, in de gehavende woonkamers van de burgers, overal wordt geleefd naar het ritme van de muziek, ondanks alle tegenslag.

Natuurlijk biedt de serie Simon een ideaal platform om zijn frustraties van zich af te schrijven over de stiefmoederlijke wijze waarop de overheid New Orleans zou hebben behandeld – zowel in de aanloop naar als in de nasleep van de ramp. Simon laat regelmatig zijn ongenoegen blijken en wisselt daarbij subtiele prikjes (het politieke gesputter rond de verdwijning van LaDonna’s broer) af met expliciete verwijzingen (de recyclage van de elegante blogpost ‘fuck you, you fucking fucks‘). Toch is ‘Treme’ zeker geen zwartgallige aanklacht tegen een nalatige overheid. Integendeel, als Simon iets wil laten zien, dan is het wel dat het de typische joie de vivre van de New Orleanianen is geweest die de stad er bovenop geholpen heeft. Hij lijkt te willen zeggen dat de muziek en de andere culturele tradities van de stad – Mardi Gras en een puike gastronomie – intrinsiek deel uitmaken van New Orleans. Meer nog, dat de stad het na Katrina zonder haar cultuur niet zou hebben gehaald. Het drama dat Katrina was, wordt gepareerd door het optimisme van de inwoners. Simon concretiseert dat gegeven, het cyclische van plus en min, van voor- en tegenspoed, op zijn Simons. Kijk bijvoorbeeld naar de opgewekte carnavalkaravaan die tijdens Mardi Gras dansend en zingend door de straten trekt tegen een achtergrond van verrotte huizen. Of nog: de intro, de structuur van de eerste aflevering (die begint met de eerste second line parade na Katrina en eindigt met een begrafenisoptocht langs dezelfde straten) en die van de seizoenen van de serie (telkens van herfst tot lente).

Het grootste minpunt van ‘Treme’ ligt paradoxaal genoeg in haar perfectie. Andermaal stelt Simon alles in het werk om zijn podium zo authentiek mogelijk te maken. Tientallen lokale muzieklegendes draven op om zichzelf te spelen, maar zijn in het buitenland helaas weinig bekend. Daarnaast gaan de ontelbare referenties naar de lokale cultuurbeleving grotendeels verloren aan een niet ingewijd publiek. Wanneer je Clarke Peters dan plots in een indianenpak gemaakt van felgekleurde veren de nacht in ziet dansen, trek je toch even grote ogen.

Die authenticiteit was er bij ‘The Wire‘ misschien nog meer, maar daar kon je terugvallen op eerdere tv-ervaring met politie-eenheden en drugsbendes. Dat houvast heb je hier niet; ‘Treme’ gaat over een onderwerp waar je als gemiddelde kijker héél weinig van afweet. En daardoor loop je een beetje verloren. Dat, gecombineerd met de uitgebreide cast waar je vanaf de eerste seconde wordt ingegooid, zorgt voor verwarring en voor een serieuze instapdrempel, die wij nooit helemaal hebben kunnen overwinnen voor het eerste seizoen ten einde was. Dit is Simon zoals we hem kennen: elliptisch en zonder compromissen. Maar dat maakt dat ‘Treme’ nóg moeilijker is dan ‘The Wire’ al was. Te moeilijk misschien.

7
Met:
Khandi Alexander, Rob Brown, Kim Dickens, John Goodman, Michiel Huisman, Melissa Leo, Lucia Micarelli, Clarke Peters, Wendell Pierce, Steve Zahn
Duur:
10 afl. van 60 min.
USA
Bedenker:
David Simon, Eric Overmyer

aanraders

True Detective – Night Country (Seizoen 4)

Dit vierde seizoen van True Detective is een donkere...

The Vince Staples Show – Seizoen 1

Hood films kenden een doorbraak en succes in de...

verwant

The Equalizer 2

The Equalizer 2 is de eerste sequel voor Denzel...

Atomic Blonde

Ze is niet alleen groot, mooi en blonde, ze...

Kong: Skull Island

Tijdens het voorbije jaar of twee zijn er, vreemd...

Snowden

Tot ongeveer twintig jaar geleden waren er niet veel...

William Parker / Raining On The Moon :: Great Spirit

Een release die net zo goed Corn Meal Dance,...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in