De hele maand december blikt goddeau.com terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2011. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten of wiens plaat onterecht onopgemerkt de vergetelheid in dook.
Of het niet erg is dat ze wat vroeger belt, want ze wilde nog naar Bonfire Night? Natuurlijk niet; wij waren thuis en beschikbaar, en maar wat blij dat Isabel Monteiro terug is. Onder de naam Drugstore, waarmee ze in de tweede helft van de jaren negentig prettige indierock maakte, is ze terug en met Anatomy leverde dat een erg warme ingetogen luisterplaat op. Drie hoera’s dus, en een interview.
Ze is door de woestijn gegaan, Monteiro. Het staat allemaal in detail te lezen op haar blog, maar kort samengevat komt het er op neer dat het niet verstandig was om de huur van een gedeelde flat over te nemen, waardoor ze vervolgens zonder geld op straat belandde en in juridisch conflict raakte met verhurende instanties. Het zou jaren duren vooraleer dat opgelost was, en nog wat langer vooraleer ze in een sociale huurwoning in Londens grimmigste buurt langzamerhand opnieuw op haar pootjes viel.
“Laten we zeggen dat het nogal een avontuur is geweest”, zegt ze nu nuchter. “Aanvankelijk was alles nog fun. Ik had behoorlijk wat geld overgehouden aan die eerste jaren met Drugstore, maar langzamerhand ging het alsmaar slechter. Londen is een erg opwindende plek hoor, maar zoals elke grote stad heeft het ook zijn groezelige wijken. En net daar had ik van de sociale diensten uiteindelijk een appartementje gekregen. Dat heeft me nog wat conflicten met lokale gangs bezorgd. Als ik er nu op terugkijk, kan ik er opnieuw om lachen, en zie ik hoe al die miserie geleid heeft tot heel wat songs. Dus ik ben bijna dankbaar dat het mij overkomen is. Uiteindelijk: rocksterren die zichzelf een kast van een villa kopen, schrijven vervolgens meestal rubbish songs. Blij dus dat mijn leven een andere richting is uitgegaan.”
“Ondertussen had ik kleine jobjes. Dat is immers zoiets waar niemand ooit over praat, maar dat stáát dus niet goed op een CV; ex-frontvrouw van een popgroepje zijn. Het kwalificeert je niet helemaal voor het echte leven, zie je. (schatert) Uiteindelijk heb ik deeltijds werk gevonden. Ik heb het altijd belangrijk gevonden om ook tijd te hebben voor mijn creatieve leven, dus heb ik besloten om minder te verdienen en me met minder tevreden te stellen. Het belangrijkste in het leven blijft uiteindelijk toch tijd hebben om de dingen te doen die je écht wil doen.”
enola: Je begon meteen ook een blog. Waarom was dat belangrijk?
Monteiro: “Weet je, Matthieu, ik denk dat dat eigenlijk zelfs nog belangrijker was dan dat album maken. Ik leefde verschrikkelijk geïsoleerd, en dat was het eerste contact dat ik opnieuw met de buitenwereld legde. Die blog starten, was een uitlaatklep vinden. Interactie met andere mensen was cruciaal. Ik weet echt niet hoe mijn leven was uitgedraaid als ik die blog niet had, en al die sociale netwerken (Monteiro is ook zeer actief op de Drugstore-facebookpagina, mvs). Het is zo’n scheut leven.”
enola: En dus was je stilaan klaar om Drugstore na jaren stilte nieuw leven in te blazen?
Monteiro: “Zo is het. Langzamerhand begon ik opnieuw songs te schrijven. Ik wilde ook heel graag de oorspronkelijke band opnieuw samen krijgen, maar na tien jaar had iedereen zijn leven zo’n andere richting — getrouwd, kinderen,… — uit gestuurd, dat dat niet evident was. Het begon twee jaar geleden met een reünie met de line-up van vroeger. Het voelde verschrikkelijk goed om opnieuw op het podium staan. Ik had verwacht dat iedereen ons zou zijn vergeten, maar dat bleek niet zo, en dat gaf me vertrouwen om verder te gaan. Het was echter niet evident om dat met de oorspronkelijke bandleden te doen: de ene leefde in Canada, de ander elders,… dan wordt het al snel ingewikkeld. Zeker omdat ik zo geïsoleerd leefde, had ik mensen nodig die in Londen woonden.”
“Ik was de enige die nog steeds leefde als een puber zonder verantwoordelijkheden. Dus ben ik op zoek gegaan naar andere muzikanten, wat uiteindelijk een goeie zaak bleek. Nieuwe mensen zorgen voor nieuwe ideeën, en dat was goed, want ik wilde niet per se de oude Drugstoresound opnieuw opvoeren. Het moest iets van nu zijn, dus verandering was goed. Maar nieuwe mensen vinden was wel een fucking nachtmerrie. Ik wil immers werken met degelijke, eerlijke mensen met een beetje talent en verstand. Ik heb met mensen gespeeld die niet aan die verwachtingen beantwoordden. En die lat lag hoog, want Michael en de anderen van de eerste line-up waren geweldige mensen. Ik heb sinds die reünie al heel wat optredens gegeven, met verschillende mensen; het blijft zoeken.”
enola: Je hebt zelfs een drummer ontslagen omdat hij The Sun las?
Monteiro: “Dat moest gewoon. Echt waar! (schatert) Ik kon niet anders! Dat hield zoveel verschillen tussen ons in. Het gaat niet alleen om muziek. Er moet ook wat affiniteit op persoonlijk vlak zijn. En dus heb ik heel wat shitty dagen gehad, voor ik de juiste mensen vond, maar met deze groep kan ik nog wel een plaat opnemen, denk ik. Anatomy is eerder een singer-songwriteralbum met erg eenvoudige arrangementen geworden. Eerder minimaal, want het moest mijn isolement ook muzikaal reflecteren. Nu er zoveel meer optimisme in mijn leven is, zou ik graag eens een bandplaat maken met deze mensen.”
enola: Jullie zijn Anatomy gaan opnemen op een afgelegen eiland midden in de Thames. Weg van de stad?
Monteiro: Dat was belangrijk. Ik haat het als je je elke dag door het gewoel moet wurmen voor je aan de studio bent. Dan duurt het veel langer voor je de juiste sfeer beet hebt, en je je op muziek kunt concentreren. Ik wilde opnemen in een afgelegen en wat bijzondere plek; ik wilde me geïsoleerd voelen en uniek. “
enola: En is dat gelukt?
Monteiro: “Goh, weet je; het moment dat de opnames beëindigd zijn, hoor je vooral wat je beter had kunnen doen, wat anders moest zijn. Maar ik hoop en denk dat de plaat toch minstens het moment heeft gevat. We zaten vast aan een erg strak budget, met weinig tijd in een goedkope studio, dus het was behelpen. Ik denk dat ik heb bereikt wat ik vooraf wilde: een heel eerlijke plaat opnemen, zonder veel franje.”
enola: Ik denk eigenlijk dat er wel meer mensen, zoals ik, aangenaam verrast waren dat je opnieuw muziek maakte.
Monteiro: “Ja, dat deed deugd. Ik denk dat veel mensen er niet eens meer een idee van hadden of ik nu nog in leven was of niet. Dat er dus reactie was op facebook en zo meer was hartverwarmend; ’t voelt alsof ik een beetje een familie heb, nu. Maar als je er over nadenkt: de meerderheid van de mensen weet van niets, en als ze ’t weten, is het meestal maar per ongeluk. Da’s fijn als het gebeurt, maar als ze ons niet herontdekken; niets aan te doen. We zitten op een klein indielabel; we hebben geen marketingbudget,… het zal van mond-tot-mondreclame moeten komen. ’t Is een beetje terug naar de roots.”
enola: Het gebeurt regelmatig dat ik een nieuwe kennis probeer te overtuigen van mijn koesterplaatjes, die platen die niemand kent en waarvan ik de wereld wil overtuigen. Een ervan is jullie White Magic For Lovers. Zou je ook zeggen dat dat jullie klassieker is?
Monteiro: “Ik vind geen van onze platen van begin tot einde goed. (lachje) Wat je ook doet, je denkt altijd ‘da’s ok, maar kan beter’. Dat heb ik toch altijd gehad. Er zijn altijd wel twee of drie nummers die ik ok vind, maar verder gaat het niet. Ik vind niet dat ik al iets als een klassieker heb geschreven, en ik weet niet of ik dat ooit zal doen.”
enola: Op welke songs ben je het meest trots?
Monteiro: “Zeker niet “El Presidente” (het duet met Thom Yorke dat Drugstore in 1997 opstuwde in de vaart der volkeren, mvs), wat iedereen van me zou verwachten. Ik vind dat niet zo’n goed nummer. Een goeie single, dat wel, maar dat is iets anders dan een geweldige song. Ik hou meer van mijn understated songs, die wat meer diepgang hebben. Geef mij maar “The Party’s Over” van op Songs For The Jet Set, een klein nummer. Vind ik beter.”
enola: En wat volgt nu? Uitgebreid touren?
Monteiro: “Ik wil zeker optreden, maar ik denk niet dat ik dat nog echt vaak wil doen. Dat uitgebreide touren hoeft niet meer, want daarvan herinner ik me vooral hoe je nooit meer tijd had om nog creatief bezig te zijn. Zo’n rollercoaster die je van promomoment naar optreden naar nieuw promomoment stuwt, ik zit er niet meer op te wachten. Deze keer doen we het anders. Ik zie meer in een aantal bijzondere optredens, misschien een paar festivals, … maar we gaan niet overdrijven. Er zijn een hoop nieuwe bands, en we voelen niet de behoefte om daar de competitie mee aan te gaan. “
“Ik heb meer zin om een nieuwe plaat op te nemen, al kan ik niet ontkennen dat optreden een bijzonder aantrekkingskracht heeft. Er is niets mee te vergelijken; het is alles of niets, en ik hou wel van dat randje. Maar aangezien we allemaal deeltijdse jobs hebben, zit het er niet in om voor een maand in de bestelwagen te springen en te touren. Het zal dus van occasionele afzonderlijke optredens moeten komen. Ik weet dat het geld in de muziekindustrie tegenwoordig in de live-business zit, sinds het downloaden begon, maar bon, we denken niet aan geld. Heb ik nooit gedaan, ook niet toen het goed ging, en nu gaan we er niet mee beginnen.”
