Les Adoptés

“Directing is really exciting. In the end, it’s a
lot more fun to be the painter than to be the paint.” Dixit: George
Clooney, wiens vierde film ‘The Ides of March’, waarin hij zowel
voor als achter de camera stond, onlangs in de zalen liep. De
combinatie van acteren en regisseren gebeurt overigens al sinds het
begin van de cinema: Charlie Chaplin is ongetwijfeld het bekendste
voorbeeld, en zelfs filmpionier Georges Méliès verzorgde naast de
camera, de montage, de special effects en het decor wat er
toentertijd voor ‘regie’ doorging en dan trad hij zelf nog op in
zijn goochelfilmpjes ook. Volgend jaar verschijnt bovendien
‘Coriolanus’, het regiedebuut van Ralph Fiennes. Maar als je even
nog andere bekende leden van het acteur/regisseursgild als Clint
Eastwood en Robert Redford voor de geest haalt, is het wel
opvallend dat de gemiddelde leeftijd binnen die beroepscategorie
toch een stevig eindje boven de veertig ligt, en dat de films in
kwestie vaak bijzonder vakkundig gemaakte, maar ook wat klassieke
en niet al te gewaagde Oscardrama’s zijn. Tijd dus voor een
injectie van jong, nieuw en onafhankelijk bloed, in dit geval dat
van onze favoriete Française: de ravissante Mélanie Laurent.

Al wie sceptisch staat tegenover haar prille
leeftijd en gebrek aan ervaring geeft de actrice uit ‘Inglourious
Basterds’ meteen lik op stuk in ‘Les Adoptés’, haar
langspeeldebuut. Het openingsshot van de prent heeft lichtjes Paul
Thomas Andersoniaanse (vergeef ons het neologisme) allures, en
vervolgens waagt ze zich aan een misschien (helaas) niet zo
gedurfde, maar wel grondige karakterstudies. De drie subjecten zijn
respectievelijk Marine (Marie Denarnaud), haar nieuwe vriend Alex
(Denis Ménochet) en haar tweelingzus en hartsvriendin Lisa (Mélanie
Laurent zelve). De plot begint min of meer bij een eerste
ontmoeting tussen Alex en Marine, die dik tegen de goesting van
Lisa een relatie beginnen, tot een slechtziende chauffeur de drie
levens stevig door elkaar schudt. Het eerste deel bekijkt de kijker
door de ogen van Marine, de tweede helft volgen we vanuit het
perspectief van respectievelijk Alex en Lisa.

Als je die samenvatting leest, is er bitter weinig
dat ‘Les Adoptés’ onderscheidt van andere recente, vaak pseudohippe
Franse films die een bepaalde sociale situatie aankaarten, en die
op middelbare scholen dik tegen de goesting van de leerlingen
worden vertoond binnen het kader van het vak Frans. Denkt u even
aan ‘Un Heureux Evénement’ (jong koppel verwacht kind, maar gaat
uiteen), ‘Á La Folie, Pas du Tout’ (over een jonge vrouw die er een
fictieve relatie op nahoudt met een andere man) en het dodelijk
saaie ‘Je Vais Bien, Ne t’en Fais Pas’ (broer loopt weg, zus gaat
op zoek, en de ontknoping is te ongeloofwaardig voor woorden).
Veelal zijn die films te strak omlijnd, ligt de symboliek er te dik
op – want dan kunnen de leerkrachten dat gemakkelijker aan de
leerlingen uitleggen, denk ik – en wordt er net iets te veel nadruk
gelegd op de motieven die de film een artistiek statuut moeten
geven. Het soort films dat bij ons doorgaans ‘Ben X’ heet, weet u
wel.

Maar dus niet zo in ‘Les Adoptés’. Een van de
redenen daarvoor is de oprechtheid die de acteurs in hun personages
weten te leggen, zonder dat ze grootse en dramatische situaties
moeten doorstaan. Vooral Denis Ménochet, u allen bekend als de
Franse boer Perrier LaPadite uit ‘Inglourious Basterds’ die daar
samen met Christoph Waltz één van de sterkste filmdialogen uit de
geschiedenis van de geluidsfilm mocht debiteren, is bijzonder
overtuigend als de man die eindelijk denkt dat hij de liefde van
zijn leven gevonden heeft – de scène waarin hij dat uitdrukt, is
een van de best geacteerde uit de hele film. Nobele onbekende Marie
Denarnaud heeft een minder prominente rol, maar slaagt er wel goed
in om de prille verliefdheid van haar personage uit te drukken.
Mélanie Laurent geeft in haar degelijke, maar eerder bescheiden
vertolking dan weer vooral aardige voorzetten die Denis Ménochet
zelfverzekerd mag binnentrappen.

Want het is daar, zo ongeveer twintig minuten voor
ze zich jammer genoeg schromelijk zal mispakken in het eindshot,
dat Mélanie Laurent demonstreert dat ze ondanks haar schamele
achtentwintig lentes weldegelijk een film kan inblikken. Een
conversatie tussen twee volwassen mensen die dachten dat ze hun
hele leven uitgeklaard hadden, maar die plots moeten inzien dat
toch niet het geval was. In een bijzonder eenvoudige dialoog, een
bijzonder treffende setting en met slim gebruikte jump
cuts
(ik moest even aan de vroege Jean-Luc Godard denken, maar
dat is dan weer iets té veel eer) onderstreept Laurent de twijfel
van haar personages. Dat vinden wij nu mooie cinema.

Anderzijds blijf je Laurents onervarenheid wel de
hele film lang voelen, als ware het een schaduw die voortdurend
probeert om de film wat glans te ontnemen, en daar helaas soms ook
in slaagt. Dat dubbele gevoel hadden wij onder andere bij het
eerder vernoemde openingsshot, dat enerzijds twee minuten knap in
elkaar gestoken en vakkundig uitgevoerde cinema is, maar anderzijds
ook wel bijzonder nadrukkelijk hengelt naar een auteursstatuut.
Soms trapt de jonge regisseuse ook in de val waar andere Franse
regisseurs van de afgelopen jaren in trapten, in die zin dat ze de
clichés van dit soort niet al te zware drama’s niet weet te
ontvluchten en te weinig buiten de lijntjes kleurt om zich een
eigen stem aan te meten en ons als kijker het gevoel te geven dat
ze ook als regisseuse iets te zeggen heeft.

In het laatste shot laat de jonge Française dan ook
iets te gretig het naar goedkoop sentiment hunkerende pubermeisje
in zich los (slow motion, sneeuw en een witte sluier, weet u wel),
maar aan het einde van de rit kunnen we niet anders dan besluiten
dat ze een knap debuut op de wereld heeft losgelaten. Om Clooneys
metafoor even door te trekken: iets subtieler met de kleuren
omspringen, iets vaker buiten de lijntjes kleuren en die laatste
overbodige penseelstreek achterwege laten, en iets duidelijkere
signatuur plaatsen, en haar volgende film wordt er eentje om in te
kaderen.

6
Met:
Marie Denarnaud, Denis Ménochet, Mélanie Laurent, Clémentine Célarier, Théodore Maquet-Foucher, Audrey Lamy
Regie:
Mélanie Laurent
Duur:
100 min.
2011
Frankrijk
Scenario:
Mélanie Laurent, Morgan Perez, Chris Deslandes

verwant

Oxygen

Sci-fi thrillers liggen tegenwoordig goed in de markt en...

6 Underground

Michael Bay … de architect van de destructie van...

Enemy

Op papier zou je de indruk kunnen krijgen dat...

Now You See Me

Niet dat we nog meer willen doorgaan voor oude...

Dans La Maison

Wie ooit Entre Les Murs heeft gezien, heeft een...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in