Een beetje metalliefhebber kent Meshuggah. En een beetje
liefhebber weet dat deze band hun vernieuwende technische death
metalsound heeft omgedoopt tot djent: een prima omschrijving voor
de dreunende gitaren. Wat de meesten ook weten, is dat een hoop
copycats ondertussen de kop hebben opgestoken. Slechts
hier en daar met een resultaat dat het schaamrood niet op de wangen
van de betreffende artiest doet verschijnen.
Vildhjarta behoort goddank niet tot de laatste categorie.
Grotendeels omdat het label hen terecht aanprijst als “progressive
djentlemen”. Naast de typische loodzware en overstuurde
riffs, het technisch vernuftig spel en de
hardcore/metalcore getinte zang, valt er hier en daar iets nieuws
te beleven. De Zweden bedienen zich bijvoorbeeld van een lichte
industriële inslag en houden van ambient getinte intermezzo’s.
Kwestie van het interessanter te houden dan het zoveelste pure
beukgeval.
Mooi voorbeeld is het buitenbeentje ‘Traces’ waar de twee heren,
die hun stembanden slijpen binnen Vildhjarta, de melodieuze toer
opgaan. Qua stemkleur en gitaarspel moeten we ons hier zelfs even
verward afvragen of we niet per ongeluk naar een plaat van Textures
aan het luisteren zijn. Het is een nummer dat – naast de djent
adepten – de progressieve metalliefhebbers kan overtuigen zich aan
een luisterbeurt te wagen. Als referentie voor het volledige album
kan het echter niet tellen.
De eerste single ‘Dagger’ neemt die taak op zich. Een golf van
monsterlijk gebulder en tjokvol tempowissels. Indrukwekkend is het
minste wat je erover kan zeggen. Wat overigens niet geldt voor de
bijbehorende videoclip. Het label is duidelijk krenterig geweest
met het budget en de heren moeten het stellen met een
performancevideo: slecht opgeleukt met bordkartonnen boompjes en
vlug bijeengeharkt herfstafval uit de dichtstbijzijnde achtertuin.
Bovendien bewijst brulboei nummer één dat haar geknipt voor een
hanenkam vreselijk oogt als je er eens geen behangerslijm in
kloddert tijdens het ochtendtoilet. Maar wacht, dit is metal, geen
popact die het moet hebben van overdreven gestileerde
looks. Who cares? Het is de muziek die telt en op
dat vlak kunnen we spreken van een nieuwe aanwinst.
Niet alleen zijn de nummers soms zo aanstekelijk dat je beter
niet met de iPod in de oren de straat afsjokt. Het gevaar is immers
reëel dat je je niet kan bedwingen en je met stuiptrekkende
danspasjes volledig belachelijk maakt. Daar komt nog bij dat
‘Masstaden’ meer dan voldoende afwisseling biedt. Net door het
progressieve gedeelte dat het zevental uit de muzikale hoed tovert
en dat zich vertaalt in nummers van een tweetal minuten. Meestal
zijn die puur instrumentaal, om sfeer te scheppen of het verhaal te
ondersteunen. Want inderdaad, deze plaat vertelt een verhaal, maar
daar komen we straks op terug.
Nog even over de positieve aspecten van de zoveelste nieuwkomer
in het muzieklandschap. Spijtig genoeg zijn die aspecten steeds
subjectief en gaan sommigen zich net storen aan de rustpunten op de
plaat. De vaart gaat er deels uit en in een minder geconcentreerde
toestand – bijvoorbeeld wanneer uw moeder/partner aan uw hoofd
zaagt die ketelherrie stiller te zetten – kan de muziek eerder tot
achtergrondgeruis verzinken. Wat uiteraard niet de bedoeling is als
je kiest voor een schijf waarop stembanden tot etterende zweren
worden herleid en de gitaren uitgerust zijn met acht snaren zodat
er extra laag op geramd kan worden.
Wie er zijn hoofd bij kan houden, ontdekt misschien het goed
verstopte concept dat ‘Masstaden’ herbergt. Onderwerp van dienst
zijn een allegaartje van dieren met menselijke trekjes die een
geïsoleerd stadje bevolken. Een soort van moderne fabel in de
naargeestige stijl van Reinaert De Vos. Waarschijnlijk worden er
zelfs meer smakelijke konijntjes verorberd en slechte kanten van de
mens uitvergroot dan in de klassieker uit de literatuurles.
Vildhjarta heeft er zes jaar over gedaan om deze brok furie neer
te pennen. Het resultaat mag zonder zorgen in veel platenkasten
opgenomen worden. Als u tenminste bereid bent om uw knettergek
gebeukte huisgenoten en een lichte graad van doofheid erbij te
nemen.
