Wat doe je als band wanneer een van de leden sterft? Ermee stoppen of toch maar doorgaan? Doorheen de recente muziekgeschiedenis is, enkel opmerkelijke uitzonderingen niet te na gelaten (Led Zeppelin is wellicht het beste voorbeeld), gebleken dat de meeste bands doorgaans toch voor die tweede keuze kiezen.
Ook The Drift, een vierkoppige band die ontstond als een van de vele zijprojecten van de Californische postrockband Tarentel, kreeg het afgelopen jaar af te rekenen met de dood van stichtend lid Jeffrey James Jacobs die met zijn langgerekte en onder talloze effecten bedolven trompetlijnen in grote mate het groepsgeluid stuurde. Toch staat de groep er, nu als trio, alweer met Blue Hour, een plaat met een veel grotere focus op hypnotiserende grooves, atmosferische geluidstapijten en repetitieve patronen. Dat is op zich niet zo verschillend van wat de band op vorige platen presteerde, maar de afwezigheid van Jacobs’ typerende trompetlijnen is wel erg opvallend, wat ervoor zorgt dat sterke melodieën eerder schaars zijn, en er helaas wat ideeënarmoede lijkt te zijn opgetreden.
Waar The Drift op voorgaande platen vooral klonk als een meer spacy variant van Tortoise of Do Make Say Think, is hij op Blue Hour meer opgeschoven richting een kruising van repetitieve postpunk en noise rock, wat bijvoorbeeld erg duidelijk is in het catchy “Horizon”. Die basissound wordt dan nog doorspekt met wat rechttoe rechtaan postrock en een aantal sterke krautrockinvloeden. Dat laatste is vooral te horen in de rustiger nummers zoals “The Skull Hand Smiles / May You Fare Well” en vooral afsluiter “Fountain”, beide langgerekte nummers die probleemloos op het recente debuut van Moholy-Nagy (waarin Danny Paul Grody, bandleider van The Drift, ook actief is) hadden kunnen staan.
Misschien is het nog het beste om de muziek op Blue Hour te omschrijven als postrock met grooves. Daarbij neemt de basgitaar erg vaak de lading met repetitieve lijnen die door de haast even repetitieve drums worden voortgestuwd en door een onder effecten bedolven gitaar voorzien wordt van een ijle bovenlaag. Hoewel er erg duidelijk één basissound is op deze plaat, is er toch ook wel wat variatie te horen. Gaat opener “Dark Passage” bijvoorbeeld nog voor de hypnose-uitwerking met bar weinig melodie (maar wat een lekkere drum-groove!) dan horen we in het catchy “Hello From Everywhere” als het ware een echte song met kop en staart en een sterke leidende synth-melodie.
Toch scheelt er hier en daar wat aan Blue Hour. Of het rechtstreeks te maken heeft met de dood van Jacobs weten we niet, maar soms blijft er nogal weinig hangen van de muziek die The Drift hier maakt. Neem nu bijvoorbeeld “Continuum” waarin enkele bijzonder indrukwekkende momenten zitten, maar dat wel zeven en een halve minuut door blijft dreunen op slechts een tweetal riffs. Op andere momenten wordt hier ook iets te veel de clichématige variant van postrock aangehangen, zoals in “Luminous Friend”, wat geen slechte compositie is, maar wel van het soort dat we al tientallen keren eerder hebben gehoord bij pakweg God Is An Astronaut of Gifts From Enola. Dieptepunt van de plaat is wellicht afsluiter “Fountain”, een nummer dat meer dan twaalf minuten doorgaat met weinig geïnspireerde kosmische krautrock.
Al bij al is Blue Hour zeker geen slechte plaat, en op vele vlakken is het een mooi tribuut aan de overleden bandgenoot. Toch lijkt de band een beetje in een identiteitscrisis te zitten en worden hier iets te veel uitstapjes naar minder geïnspireerd territorium gemaakt om er een echt memorabele plaat van te maken. Nochtans heeft de band het potentieel om, net als labelmates Grails, volledig eigenzinnige en niet te klasseren muziek te maken.
