Op plaat deed de muziek van de Hollandse weirdesse van
Stellar OM Source ons steevast denken aan de
hypnotiserende soundscapes van synthmaestro Oneohtrix Point Never.
Live was daar echter weinig van te merken en leunde Christelle
Gualdi veel meer aan bij Daniel Lopatins ándere project: Ford &
Lopatin, het retrofuturistische glamfunkspektakel van hem en Joel
Ford. De eerste helft van de set werd gedragen door precies het
soort bliepende geluidseffecten dat welig tiert op hun debuut
‘Channel Pressure’. De very 21e-eeuwse samples
uit allerlei massaconsumptiespotjes (commercials, videoclips,
B-films) waren dan weer très James Ferraro, al denderde de
tweede helft zelfzeker richting clubsound; eclectisch stotterende
elektronica die klonk als een underground-Rustie. Geen geniale set,
dat misschien niet, maar wel intelligent dansvloervoer,
hartstikke fijn om te ondergaan.
Vervolgens was het de beurt aan de stuk voor stuk zo zot als een
deur zijnde leden van Gang Gang
Dance, een interplanetaire coalitie van enkele
volksstammen uit de buurt van de gordel van Orion. De aliens hadden
zich voor de gelegenheid vermomd als een multicultureel collectief
multi-instrumentalisten. Wij kunnen alleen maar gokken dat ze op
een of andere manier op planeet Aarde zijn gesukkeld, daar zijn
begonnen met het op stampvoetende wijze aanroepen van hun goden en
door een of andere verwarde labelbaas zijn aanzien voor een
indieband. Afijn, wij kunnen daar alleen maar blij om zijn, want
hun mix van psychedelische wereldmuziek, psychedelische elektronica
en héél psychedelische, euh, psychedelica zorgt op een podium niet
voor vonken, maar voor haardvuren. Op kurkdroge percussie
steunende, met vlammende krautrock geïnfecteerde jams om
concertzalen om te vormen tot koortsige offerandeputten die maar
één ding vragen: uw ziel voor een goed feestje. De voorts volstrekt
niets verrichtende, dansende indiaan kreeg u er vanavond gratis
bij. In mensentaal: fenomenaal goed.
Hoofdact Panda Bear (mét Sonic ‘Spacemen 3’ Boom
achter de knoppen, nota bene!) geraakte niet aan het niveau van
Gang Gang Dance, al lag dat uitsluitend aan laatstgenoemden. Noah
Lennox mag immers met een pluim gaan lopen door het onmogelijke te
doen: ons nog eens te verrassen. Wij handen ons voorbereid op een
aartsmoeilijke, ondoordringbare set waar experiment het codewoord
was, op een rechttoe-rechtaan popspektakel met snoeiharde beats en
enkele Animal Collective-hits, op één lange jam opgebouwd uit niets
dan Indonesische punk, desnoods. Om maar te zeggen: wij weten dat
je bij Panda
Bear van niks moet uitgaan, en best gewoon ondergaat wat het
ook is dat je voorgeschoteld krijgt. Dan nog hadden wij het niet
zien aankomen dat Lennox zich op podium zou profileren als
singer-songwriter. Het geluid stond naar AC-normen erg zacht, de
sound was spaarzaam (perfect uitgekiend door mijnheer Boom) en
Lennox’ stem stond centraal. Een prachtige stem, overigens, die de
man als een vlekkeloos, euh, gestemd instrument weet te bespelen.
Er zit gospel in, Perzische wereldmuziek, en natuurlijk Brian
Wilson. Zéér mooi om naar te luisteren. Als zijn optreden één ding
heeft gedaan, dan is het wel ons finaal overtuigen van zijn
kwaliteiten als zanger. Echt beklijven deed het dan weer (net)
niet, daarvoor werd het soms een ietwat saai. Niet briljant dus.
Maar ijzersterk is nog altijd, welja, heel goed hé.
Overigens: Stellar OM Source, Gang Gang Dance en Panda Bear mét
Sonic Boom (!!), met geen enkele (lichte) teleurstelling; hoeft het
nog gezegd dat dit dé concertavond van het jaar was?