Een metalband die zichzelf heruitvindt? Het kan. Op Heritage verving Opeth de grunts en bulderende gitaren door complexe progrock. Het verbaasde dus niet dat frontman Mikael Akerfeldt, omringd door meestermuzikanten, de 013 muisstil kreeg.
Of toch bijna. Een kliekje Heineken zwelgende fans — of komen ze gewoon voor een drinkgelach met Opeth als achtergrondmuziek? — vinden er niet beter op dan tijdens het prachtige “Face Of Melinda” en het oorstrelende akoestische gedeelte hun dronkemangelal verder te zetten. Dat krijg je natuurlijk wanneer je dranktogen in een concertzaal installeert. Nog een minpunt aan de oerdegelijke concertzaal: 2200 man moet door één deur (!) naar de foyer. Onze voorkeur gaat nog steeds uit naar de AB, hoewel dankzij de trappen de zichtbaarheid in Tilburg nog beter is en een intiem sfeertje creëert. Ook het geluid zit er best snor.
Maar dat geldt niet voor de eerste minuten. Van zodra een gekortwiekte Akerfeldt en zijn kornuiten het podium betreden en de eerste polyritmische drum- en gitaarnoten van “The Devil’s Orchard” door de zaal dreunen, overklast een modderige bassound het subtiele gitaarwerk. Het ergerlijke euvel wordt vrij snel verholpen, alleen blijven de toetsen van nieuwkomer Joakim Svalberg gedurende de bijna twee uur durende set te laag in de mix, vooral in het epische geweld van Watershed (“Hex Omega” en “Porcelain Heart”, inclusief overbodige drumsolo).
De blonde keyboardman is geen charismatisch performer of even groot zangtalent als Per Wiberg, maar geeft zich wel volledig in briljante maar ingetogen progrock-trips als “I Feel The Dark” en “Nepenthe”, en de prachtige ballade “Face Of Melinda”. Zijn mysterieuze keyboards vormen een harmonieus geheel — en even kleurrijk als de albumhoes van Heritage — met Akerfeldts heldere vocalen, Martin Axenrots jazzy drums en het subtiele gitaarwerk. Klassebassist Martin Mendez vervult non-stop een dragende functie. Zonder zijn vol basgeluid zouden alle nummers als een pudding in elkaar zakken.
Het is voor de Zweden sowieso een aartsmoeilijke opdracht om uit een extreem rijke discografie een setlist samen te stellen, maar het getuigt van lef om Blackwater Park en Ghost Reveries te negeren. In plaats van donderende livekrakers als “The Drapery Falls” en “The Grand Conjuration” passeren een exotische gamesoundtrack (“The Threat Of Winter”) en akoestische pareltjes van My Arms Your Hearse en Damnation. Het eerste nummer klinkt vooral excentriek, maar toch kijken we ons ogen uit op de flamencosolo van Frederik Akesson. “Credence” en “Closure”, waarin duidelijk de invloed van Steven Wilson verscholen zit, zijn als opium voor de oren.
Wanneer Akerfeldt begint te preken over geniale hardrock en heavy metal in de jaren zeventig en tachtig en vol lof is over de Dio’s, Coverdales en Blackmores van deze wereld, voelen we “Slither”, Akerfeldts ode aan Rainbow, al aankomen. Het publiek gaat uit zijn dak op de stevige brok hardrock en ziet een wild rockende Opeth. Akerfeldt maakte zelfs een (mislukte) sprong van op het drumplatformpje. Epic.
Dat de sympathieke frontman een volbloed entertainer is, is algemeen geweten. Hij lacht met de fratsen van zijn bassist, zuigt gortdroge grappen uit zijn duim en lacht zelfs een grote fan vierkant uit. Zo richt hij zich tot iemand die spastisch naar een gitaarplectrum grijpt met de woorden: “Once I caught a pick from Yngwie Malmsteen, but when a roadie came with a bucket of picks, it meant nothing”
Sommige die-hardfans van de botbrekende death metal van Opeth zullen ongetwijfeld teleurgesteld naar huis gaan. Gaat de band voorgoed de softe toer van Anathema en Ulver op? Who knows. De nieuwste afsluiter “Folklore” is live, net als het oudere “A Fair Judgement”, alvast pure magie. Het eerste nummer heeft een bloedmooie intro, het andere een prachtige outro. In beide nummers is het wegdromen bij de meeslepende gitaarmelodieën. Hoed af voor Opeth, want ook zonder grunts blijft de band zijn eigenheid behouden. Als dit in de toekomst nog meer pareltjes oplevert, heeft Opeth alvast onze zegen.
