Had Sibling het debuut geweest van de zoveelste onbekende nozems uit de VS, dan was het hoogstwaarschijnlijk geruisloos onder de radar gepasseerd. Het feit dat de dochter van de helft van Sonic Youth de band aanvoert, veroorzaakt echter de nodige buzz rond de jonge muzikanten. Terecht, zo blijkt na een weekje luisteren met rode én onderhand tuitende oren.
“Elke keer als Coco naar Britney Spears luistert, vertel ik dat haar liedjes door grote enge mijnheren in maatpakken geschreven worden”, vertelde Kim Gordon een jaar of tien geleden in een interview toen haar gevraagd werd of de dochter die ze met bandgenoot Thurston Moore had, van Sonic Youth dan wel de hedendaagse popsterretjes hield.
Een decennium later is de Coco in kwestie (volledige naam Coco Gordon Moore) 17 en heeft ze de Britney-fase volledig achter zich gelaten. In de plaats daarvan heeft de jongedame zich met haar band Big Nils op rammelende gitaarrock gestort. Dat kwartet heeft zijn eerste album klaar en die plaat is, volgens sommige bronnen, een punkplaat geworden.
Of die term terecht is, moeten puristen in een ongetwijfeld zeer boeiende en vermoedelijk eindeloze discussie maar zien uit te vlooien. Feit is dat Coco de voorliefde voor geflipte gitaarrock met de paplepel binnen gegoten kreeg. Dat is tegelijk een vloek en een zegen. Wat de jonge muzikante ook doet, de schaduw van haar ouders hangt behoorlijk dreigend boven haar werk. Tel daar nog bij dat “Deep Dark Death” enigszins klinkt als Sonic Youth ten tijde van Confusion Is Sex en je zit potentieel met een probleem.
In de praktijk blijkt dat gelukkig best mee te vallen. Big Nils maakt het soort lawaaierige rock waarvan je verwacht dat 17-jarigen ze zouden maken, maar waar slechts weinigen in slagen. Goed, dit is teringherrie, en mocht Coco andere verwekkers hebben, ze zou er zeker haar ouders mee de gordijnen in jagen.
“Gimme More”, klinkt de hongerige opener, waarmee Big Nils zijn smerige intrede in de wereld doet. Geen idee waarvan de band meer wilt, en het doet er eigenlijk ook niet toe: de decibels spatten in het rond en duwen het gezelschap daarmee tijdens “Screamer” het territorium van Some Velvet Sidewalk binnen.
Daarbij valt natuurlijk de bemerking te maken dat alle nummers op deze plaat zo’n beetje op elkaar lijken. Of dat een positief punt is of net niet, is nog geen uitgemaakte zaak. Coherent klinkt het geheel alvast wel. En heftig. Zéér heftig: “I feel like I’m losing my mind” brult Moore in “Sen’s Watch” en dat klinkt alsof er geen woord van gelogen is. Op het podium kan dit nummer niet anders dan uitgroeien tot het dreigend hoogtepunt van de band, daarin alleen bedreigd door het vuige “Herpes”.
Is dit een band die de wereld gaat veranderen? Voorlopig is er niets dat daar op wijst. Maar wie af en toe nood heeft aan een flinke brok lawaai, is bij dit gezelschap aan het goede adres. Verwacht geen subtiliteit, reken evenmin op al te veel melodie. Gewoon, doen wat rebelse tieners ooit geacht werden te doen: lawaai maken en daarmee meer mensen op hun systeem werken dan je er plezier mee doet. Dat dat al lang niet meer rebels is, doet er eigenlijk weinig toe. Het is gewoon geinig.
Sibling is, heel modern, te beluisteren én verkrijgen via de bandcamp van Big Nils.
