De vierde dag van Roadburn is maar een halve festivaldag: slechts
twee in plaats van vier podia en ook een aanzienlijk deel van het
publiek is al naar huis vertrokken. En toch mag het programma van
deze Afterburner, met zijn nadruk op stoner- en psychrock, niet
minderwaardig worden genoemd.

Spindrift opent de dag op het hoofdpodium en zorgt
voor een erg aangename verrassing. Het warme lenteweer buiten
wordt de zaal ingestraald van op het podium. Spindrift verwerkt
allerlei spaghettiwesternthema’s in hun muziek, die zeker in de
snellere momenten voortgedreven wordt door een pure rockabilly
gitaar. De geprojecteerde beelden van dorre landschappen en bizarre
cowboys passen daar vanzelfsprekend bij. De nummers bieden
voldoende afwisseling, ook al omdat er soms met één, dan weer met
twee en dan weer helemaal niet gezongen wordt. Naar het einde van
de set toe wordt de muziek precies wat psychedelischer en steviger,
wat we op Roadburn natuurlijk helemaal niet erg vinden. Erg
tekenend is echter dat dit optreden het enige dit weekend was,
waarvoor onze oordoppen in onze broekzak konden blijven.

Blood Farmers speelde donderdag al een set, en
mocht nu nog eens aantreden op het hoofdpodium. Het drietal speelt
erg klassiek aandoende stoner doom; trage fuzzy riffs, gloeiende
baslijnen en een drummer die niet toelaat dat we in slaap vallen.
Dat gebeurde ook niet maar heel erg boeiend kunnen we dit toch niet
noemen. De muzikanten lijken echter zichtbaar gelukkig dat ze hier
mogen spelen wat nogal afsteekt tegen de beelden van bloederige
slasher films die op de achtergrond worden geprojecteerd. Het zicht
wordt dus meer beloond dan het gehoor tijdens het halfuurtje dat we
erbij stonden.

Dragontears is net begonnen als we ons een weg in
de Green Room banen. Lorenzo Woodrose (zang en gitaar) heeft zijn
meest psychedelische smurfenshirt aangetrokken en kijkt met zijn
meest norse blik de zaal in. Daarover achteraf aan de toog
aangesproken, vertelde hij ons dat we ons daar niks van moeten
aantrekken. Op het podium beleeft hij zijn gelukkigste momenten.
Als je tijdens het optreden je ogen dichtknijpt ervaar je ook niets
dat die stelling kan tegenspreken. Dragontears speelt up tempo, erg
psychedelische rockmuziek die evenveel van sixties garage bands als
van Hawkwind heeft geleend. De band speelde met drie gitaristen en
volgens ons is minstens één ervan uitsluitend bedoeld om via
effect-pedalen de meest desoriënterende geluiden op het publiek af
te sturen. Die clashten dan ook steeds met de efficiënte riffs en
solo’s van de overige twee. Dragontears treedt niet zo vaak op,
omdat het meer een nevenproject is dan een hechte band en dat valt
op: niet alles klinkt even strak. Aan sfeer ontbreekt het echter
niet. Naar het einde toe worden de grooves steeds nadrukkelijker en
hier en daar durfde er al eens iemand een dansje te wagen. Ook wij
geven ons uiteindelijk over, zeker wanneer de groep van zijn
laatste minuten gebruik maakt om wild te jammen. Geslaagd
optreden.

De voornaamste reden om de noodkreten van ons afgepeigerde lijf te
negeren, en toch te blijven voor de Afterburner was Black
Pyramid. Pyramid, ja, niet Black
Mountain, dat tegelijkertijd speelt. Het debuutalbum van
deze Amerikanen blies ons twee jaar geleden van de sokken en is nog
steeds een welkome vluchtroute in nood voor wat degelijke
doom/stoner/metalriffs. De groep stelt ook in Tilburg niet teleur.
Het geluid van de Gibson en Orange-Amps is zwanger van grootsheid
en gepast gruizig. De stem van Andy Beresky klinkt soms een beetje
te ruw of onvast maar dat wordt minder erg naargelang het optreden
vordert. Black Pyramid heeft niet het soort overweldigende geluid
in huis dat een zaal onmiddellijk plat speelt, maar de collectieve
goedkeuring is toch af te leiden aan de gebalde vuisten in de lucht
en het instemmend gebrul. Van een nog op te nemen nieuw album
blijkt ‘Mercy’s Bane’ live een fameuze kraker. Hetzelfde geldt voor
Stormbringer dat niet op 7″ maar op 8″ werd uitgebracht. Beide
nieuwe nummers worden net als de rest erg strak gespeeld. Deze drie
muzikanten zijn duidelijk goed op elkaar ingespeeld, en wanneer de
band kort voor het verstrijken van de hen toegekende tijd het
podium wilden verlaten worden ze terug geroepen door het publiek.
Als toegift speelt Black Pyramid dan maar een ruwe versie van een
andere nieuwe track. Geen spijt dus van ons vermoeide lijf: Black
Pyramid vat perfect de voortvarende spirit van de oude heavy metal
en kleeft die als geen ander op een vette stonergroove, zodat het
resultaat wel een puur rock feestje moet zijn.

Dit Roadburn was ronduit perfect. Na de miserie die het festival
vorig jaar overviel, zagen we dit jaar zelfs nog geen gebroken
snaar en bijna alle groepen gaven het beste van zichzelf. En dat
bevestigden ze je desnoods zelf, want ook dat is zo’n bijzonder
Roadburnkenmerk: artiesten steken niet weg dat ze ook fans zijn, en
je kunt ze dus gemakkelijk tegen het lijf lopen onderweg van het
ene optreden naar het andere, of aan de toog. En dus past als slot
enkel maar de meest geciteerde zin van het weekend: “Thanks Walter
and Jurgen for making this possible.”

Dit verslag kwam tot stand in samenwerking met Goddeau.com