Er zijn bands op deze planeet die automatisch
gebundeld worden met adjectieven aangaande hun podiumprésence. De
Brusselse AB programmeerde op zaterdag 2 april twee gevestigde
waarden met een quasi onverzetbare livereputatie, een double
bill zoals je ze nog zelden op een affiche aantreft. Het was
ook de reputatie en de faam die mij naar de ABBox loerden; mijn
kennis van het rotsige posthardcorelandschap blijft namelijk
beperkt tot een angstvallige genegenheid jegens The Blood Brothers.
Er was natuurlijk wel Trail of Dead, die hun meest recente plaat
aan een aardig toegestroomd Brussels publiek zou voorstellen, maar
ook de naam Rival Schools wekte interesse, ook al bleef ik in mijn
ontdekkingstocht vooraf bedoeld oppervlakkig.
Bij het betreden van de zaal is Rival Schools net van start gegaan.
Dat je hier niet kon spreken van een voorprogramma wordt meteen
duidelijk bij het aanschouwen van de meute uitzinnige fans. Een
volgelopen zaal om 8 uur, wie had dat gedacht? Een verrassing is
het uiteindelijk niet; Rival Schools bevat heel wat licht iconisch
vlees uit de emo- en hardcorescenes uit vorige decennia. Wie een
groep met de spierballen rollende muzikanten verwachtte, kwam dan
ook amper bedrogen uit. Het probleem – en dit was voor mij een erg
onprettige ontdekking – lag hem in het materiaal zelf.
Toen ik voor het optreden nog even door de commentaarsectie van de
concertpagina bladerde, las ik nog zalvende woorden, want Rival
Schools zou niet simpelweg Quicksand in een nieuw jasje zijn.
Allemaal goed en wel, nieuwe creatieve impulsen mogen nooit
ontbreken in een project dat volgt op een geliefde formatie, maar
diezelfde avond kon ik me enkel afvragen of dat brave,
radiovriendelijke spul waar Rival Schools het toch van moet hebben
in feite niet gebaat zou zijn bij de grovere aanpak van Quicksand.
Enkele opzwepende momenten konden dit optreden niet redden, ook al
zat de sfeer goed en bleef de groep erg professioneel en kundig
zijn ding doen. Teleurstelling troef.
Dan maar geld inzetten op Trail of Dead, de controversiële Texanen
met het album ‘Tao of the Dead‘
onder de arm. De lui hebben een verworven livereputatie (er zou al
eens een instrument sneuvelen, maar niet op deze avond), en nieuw
materiaal dat rustig in het rijtje van roemrijke albums uit hun
discografie geplaatst mag worden, naast het eponieme debuut,
‘Madonna’ en ‘Source Tags and Codes‘.
De trouwe fans waren uiteraard op post en zorgden voor een
zinderend sfeertje. In feite zorgden ze vooral voor zweet, belegen
winden en niet te ontcijferen, van alcohol doordrenkt gejoel, maar
dat heft de bewering uit de vorige zin niet op.
De missie van Trail of Dead leek al vanaf de eerste minuten
duidelijk: eerst de nieuwe plaat afhandelen, dan het publiek
trakteren op de nodige carrièrehoogtepunten. Het zorgde voor een
knappe illustratie van de wijzigingen die Trail of Dead heeft
doorgemaakt, wijzigingen waar Conrad Keely (stichtend lid samen met
Jason Reece) het even moeilijk leek te hebben bij opener ‘Strange
News From Another Planet’. Blijkbaar waren de stembanden nog niet
goed opgewarmd, wat het enige minpunt van een voor het overige met
verve uitgevoerd nummer omvat. Toch valt meteen op dat Trail of
Dead het echt moet hebben van zijn kracht en de composities zelf;
muzikaal gezien laten de heren hier en daar toch overduidelijk
steken vallen. In ruil voor feilloze virtuositeit krijgt men echter
dat vuur waar ik bij Rival Schools zo naar zat te snakken. Niemand
die twijfelt aan de onderbuik van Trail of Dead; het gaat bij
momenten zelfs net iets te ver.
Nadat ze met ‘Ebb Away’ de laatste intense zangstonde op de setlist
hadden afgewerkt, besloot Trail of Dead de rest van het concert te
vullen met het zwaardere werk uit hun oeuvre. Tussen al dit gebeuk
door viel ook op hoe vreemd het duo Keely-Reece wel is. Terwijl
Keely geamuseerd staat te vertellen over zijn kunst en zijn te
gecompliceerde rij knoppen, loopt Reece de bezeten volksmenner te
wezen, gewapend met een arsenaal scheldwoorden. Het is echter een
winnende combinatie, een formule die zijn kookpunt bereikt terwijl
Reece zich een weg schreeuwt door ‘Fake Fake Eyes’. Want dat de
band schitterende nummers heeft geschreven, staat buiten kijf, maar
het enthousiasme waarmee ze op zaterdagavond hun creaties nieuw
leven schonken, was hoegenaamd aanstekelijk.
Wat begon als een optreden met een al dan niet toonvaste Keely op
zang en pogingen tot dartel gitaarspel eindigde in een totale
clusterfuck van gitaren, drums en keyboards, tempowissels
à volonté en een schreeuwende Keely. Traditionele afsluiter
‘Totally Natural’ kwam in salvo’s op de enthousiaste horde
ingebeukt, het orgelpunt van een succesvolle passage, de
bevestiging van alle beweringen. Trail of Dead heeft er een apostel
bij.
‘Tao of the Dead’ verscheen dit jaar via Supberball/EMI.
