We hebben altijd een soft spot voor Yevgueni gehad. Waar velen zich blindstaren op de kleinkunstige maniërismen en het lage rock ‘n’ roll-gehalte van Yevgueni, wijzen wij graag op de weerhaakjes, de zin voor avontuur en de muzikale link met allerhande indie- en britpoppers die met elke release meer op het voorplan kwamen.
Zo staat tegenover de geitenwollensokkenwals “Mama ik wil papa”, de postrock van “Stapels en lijstjes”. Als tegengif voor de brave romantiek van “Als ze lacht” is er de dreiging van “Het zal wel niet mogen”. En Delrue weet ook steevast midscheeps te raken in de teksten over zijn worsteling met het ‘echte leven’ en de steeds weer opborrelende heimwee naar het ongebonden nachtbraken uit de studententijd. Niet rock ‘n’ roll, maar dat zijn wij eerlijk gezegd ook niet meer. En vindt u Elbow dan zo rock ‘n’ roll?
Alles koek en ei tussen goddeau en Yevgueni dus, tot er die cover van Eels’ “Beautiful Freak” kwam. Een track die ook op Welkenraedt staat en onze luisterervaring dermate scheef trekt, dat we er even wat extra tijd aan besteden alvorens de rest van het album te bespreken. Het is duidelijk dat Yevgueni er een soort Waitsiaanse dronkenmanswals van wil maken. Een gewaagde verbouwing van een subtiel en breekbaar liefdesliedje, maar ze komen er grotendeels mee weg. Tot Jan De Wilde (nochtans ook voor ons een monument van het Vlaamse Lied) erbij komt en elke subtiliteit weg bralt, als de dronkenlap die “gaan we poep’n?” in het oor van uw date komt spuwen. Yevgueni wilde van dat lieve, verleidelijke liedje een wat gevaarlijke, het verkeerde pad op zwalpende puber maken, wat lukt tot De Wilde het brutaal komt verkrachten. Dat de man schijnbaar elk restje energie en lucht door zijn keel moet persen om er ‘zalige zot’ uit te krijgen, maakt het er niet beter op. We hebben het nummer vele kansen gegeven en hoe goed we de nobele bedoelingen ook zijn gaan zien, we zouden “Zalige Zot” graag met een welgemikte kras automatisch doen skippen op dit album.
Want verder is Welkenraedt dus absoluut te pruimen. Het is bij de eerste beluisteringen Yevgueni’s braafste, maar de weerhaakjes zijn vooral slimmer weggewerkt, meestal in de tweede helft van de nummers, nadat het meezingbare stuk al gepasseerd is. De plotse distortion-uitbarstingen in “Was er maar iemand” bijvoorbeeld. Of de lange progoutro van “Robbie en de aftocht” (dat verder wel suggereert dat de Robbie-saga wegens een gebrek aan nieuwe ideeën aan zijn einde toe is).
Yevgueni’s ambitie uit zich op Welkenraedt niet zozeer in de veelheid aan genres die ze verkennen (wat op het regelmatig met indie flirtende We zijn hier nu toch wel het geval was), maar door de arrangementen en verrassende accenten in de songstructuren. Yevgueni profileert zich voluit als een popgroep die graag de grenzen van het genre verkent. In het Nederlands, wat kritiek op hun teksten iets makkelijker maakt (al betekent dat waarschijnlijk vooral dat het Engels van die critici niet goed genoeg is om pakweg Customs of The Bony King of Nowhere, op hun teksten aan te pakken), maar het juk van de kleinkunst is alleszins definitief afgeworpen.
En er staan dus weer een paar prachtsongs op Welkenraedt. Het vrolijk van genre wisselende titelnummer, maar ook het prachtige “Veel te mooie dag”, dat een ontroerende mijmering bij het overlijden van Yasmine is. Of het stevige rockende “Lege Handen”. Verder horen we vooral Yevgueni zoals we hen al kenden, her en der aangevuld met fijne gastvocalen: Sarah Bettens op “Propere Ruiten” en Stef Kamil Carlens op “Elisa”. Niets wereldschokkends, maar ook geen makkelijk herkauwen van hun eerdere werk.
Welkenraedt is volgens Yevgueni zelf hun beste album. Een te verdedigen visie, maar voor ons zijn de scherpe kantjes net iets te subtiel verstopt en klinken de meeste songs iets teveel als een geperfectioneerde versie van iets wat we al op een vorig album hoorden. Maar dat betekent ook dat de band haar plek gevonden heeft en dat valt dan weer toe te juichen. Hopelijk is er op album vijf weer meer ruimte voor experiment en risico.
