Journalist DIRK STEENHAUT snijdt zich wekelijks aan de scherpste kantjes van de rockmuziek.
Meisjes zijn het niet echt, maar dat willen we voor één keer door de vingers zien. Het is tenslotte Kerstmis. Girls is wél een duo uit San Francisco dat zich vorig jaar in gunstige zin deed opmerken met zijn debuutplaat Album. Op die cd serveerden zanger-gitarist Christopher Owens en bassist-producer Chet White een nagenoeg perfecte synthese van een halve eeuw rock-’n-roll. Hun songs waren bestoven door The Beach Boys, The Everly Brothers, de girl groups uit de Phil Spectorstal, maar ook door new wave, lofi-punk en zonnige westcoastpop. Retro, zij het dan met het stempel van de eenentwintigste eeuw. Intussen is Girls opgezwollen tot een vijfkoppige band die veel heeft getoerd en dat valt goed te horen op zijn nieuwe kortspeler, de zes tracks tellende en zo’n dertig minuten durende Broken Dreams Club EP. Owens, die opgroeide in een losgeslagen religieuze sekte waar hij zich enkel door middel van een nogal gul drugsdieet aan wist te ontworstelen, is niet alleen gegroeid als songwriter, maar ook als ambachtsman.
Tegelijk met de plaat verspreidde de groep een communiqué waarin ze haar dankbaarheid uitdrukt jegens de fans die ervoor hebben gezorgd dat ze met haar muziek wist te overleven. Owens omschrijft Broken Dreams Club voorts als een ‘intentieverklaring’ en een ‘snapshot van de horizon’. Met andere woorden: de cd moet duidelijk maken waar het met Girls in de nabije toekomst naartoe moet. En naar de nieuwe songs te oordelen, beschikken de heren over een betrouwbaar kompas: nog méér dan op Album tonen ze zich bezielde dromers, die de kunst verstaan tristesse, melancholie en de druilerigheid van het bestaan in iets moois en warms te transformeren.
De met blazers versierde opener “The Oh So Protective One”, een ode aan een tienermeisje met een laag zelfbeeld, klinkt als een ouderwetse Sam Cooke-song (zelf moesten we aan “Cupid” denken), terwijl de in countrysferen verwijlende titeltrack opvalt door zijn strompelende ritme en zijn huilende pedalsteel. Radiomakers kunnen hun voordeel doen met het puntige “Heartbreaker” en het veerkrachtige “Alright”, een song waarin de jaren tachtig van R.E.M. en The Smiths doorklinken. In “Substance” zingt Christopher Owens openhartig over het type pijnstillers waar hij wel eens zijn toevlucht toe zoekt wanneer het stormt in zijn hoofd, maar het échte hoogtepunt van de plaat en de interessantste wegwijzer naar de toekomst is ongetwijfeld “Carolina”: een uitgesponnen shoegazetrack die ons door een psychedelische nevel tegemoet lijkt te komen.
Broken Dreams Club is meer dan zomaar een tussendoortje. Het is een plaat die bulkt van vitaliteit en hartstocht en waarmee de groep aantoont dat ze stilaan haar eigen gezicht begint te ontdekken. Nog een voordeel: met deze Girls kun je je helemaal laten gaan, zonder meteen van overspel te worden beschuldigd.
Onlangs viel een van onze favoriete Noorse bands, The Low Frequency in Stereo, nog live te bewonderen in de Brusselse AB. De groep heeft net een lange rustpauze aangekondigd en dat was voor bassist Per Steinar Lie en drummer Ørjan Haaland het signaal om een oud hobbyproject van onder het stof te halen. Enkele jaren geleden woonden de twee een poosje in Kopenhagen, waar ze, samen met Erik J. Bringsvor van Hypertext, begonnen te rotzooien met gitaarriffs uit het boekje van Dick Dale en een Hammondorgel met een ingebouwde ritmebox. Ze noemden zich The Gin and Tonic Youth! (jep, met uitroepteken, want die Noren lusten best wel een glaasje) en gebruikten die formule om zich af te reageren op momenten dat hun werk met The Low Frequency een beetje te serieus werd. Onlangs werd de groep nieuw leven in geblazen en dat resulteerde inmiddels in de cd New Times.
De muziek klinkt wat nonchalanter en luchtiger dan die van hun reguliere band, maar daarmee willen we geenszins suggereren dat er niet te genieten valt. Integendeel: bij iedere draaibeurt bekoort de plaat ons wat méér en komt een overvloed aan vertrouwde ingrediënten naar boven. Onze favoriete tracks zijn het stuiterende “Hands Filled With Glue”, met knagende gitaren uit de Sonic Youthcatalogus, en “Music From Outer Space”, een catchy lofi-rocker die rammelt zoals de jonge Pavement destijds. De single “White Tight Tights” is een gedreven popsong die op menig feestje zal worden meegebruld, terwijl in de titeltrack en “The Cut” nog eens wordt gedemonstreerd waarom Steinar Lie en Haaland tot de beste ritmesecties van Noorwegen behoren.
Wie dacht aan de hand van de al genoemde tracks The Gin and Tonic Youth! te kunnen definiëren, zal echter bedrogen uitkomen. Want zoals we al aangaven, speelt op hun debuut-cd ook een wild bubbelend orgeltje een prominente rol. Dat is al zo in de frivole opener “Spectrum”, waar een in gospel gedrenkte zanglijn verdwaald raakt op de kermis, in de dromerige instrumental “… Men er det Djaes?” en het epische psychedelische dubnummer “It Takes a Trip Inside the Tank (reggi)”: tien bezwerende minuten waarin The Doors en Stereolab zowat de alfa en omega zijn.
{image}
Toegegeven, de groepsnaam klinkt aanvankelijk weinig uitnodigend, maar zodra je enkele dagen met New Times hebt geleefd, zul je daar beslist niet langer over struikelen. Tijdens concerten wordt The Gin and Tonic Youth! bovendien aangevuld met twee extra krachten, onder wie gitarist Njal Clementsen van The Low Frequency in Stereo én The Megaphonic Thrift. Die combinatie sloeg al gensters tijdens het jongste By:larm festival. Hopelijk gebeurt dat binnenkort ook bij ons.
Uit dat zelfde Noorwegen komt Kim Hiorthøy, een grafische kunstenaar die bekend staat om zijn knappe hoesontwerpen voor de labels Rune Grammofon en Smalltown Supersound. De man is echter ook actief als folktronicamuzikant en was met Hei tien jaar geleden al verantwoordelijk voor een fraaie plaat waarop hij loops, breakbeats en repetitieve gitaarpatronen combineerde met gevonden geluiden. In het najaar van 2007 werkte hij in Stockholm, samen met een Finse en twee Zweedse vrouwen, aan de soundtrack voor The Potato Country, een dansvoorstelling van choreografe Gunilla Heiborn. Hiorthøy voelde zich zo tevreden over het resultaat dat hij besloot zijn tijdelijke alliantie met Louise Peterhoff, Lisa Österberg en Kristiina Viiala ook daarna nog voort te zetten. Het viertal noemde zich Drivan en begon twee jaar geleden te knutselen aan Disko, een langspeler die, voor alle duidelijkheid, volstrekt niets te maken heeft met het gelijknamige dansgenre.
De meeste songs vertrekken van een loop van Hiorthøy, waar de anderen systematisch nieuwe ingrediënten aan toevoegen. Dat leidt tot in het Zweeds gezongen, folky liedjes die drijven op akoestische gitaren, piano en, in het geval van “Shamshalam, Shimshalim”, een wolk strijkers en scratchings. Doorgaans dienen triphopbeats en flarden schrapende elektronica als fundament, wat in het geval van “Som en Läderlapp” en het dubby “Lat det va” zeer aardig uitpakt. Ook het met technokleuren opgeleukte “Det gör ingenting” valt op onze iPod niet uit de toon. De teneur is dromerig, charmant en aangenaam, maar al bij al klinken de nummers van Drivan net iets te braaf, te eenvormig en te weinig dynamisch om de luisteraar een cd lang bij het nekvel te grijpen. Disko werkt perfect als achtergrondmuziek: je kunt er rustig een boek bij lezen of een fijn gesprek bij voeren. Moet kunnen, al hebben we onze muziek zelf toch liever wat minder vrijblijvend.
- Girls :: Broken Dreams Club, Fantasy Trashcan. www.myspace.com/girls
- The Gin and Tonic Youth! :: New Times, Kleidermann Records. www.myspace.com/ginandtonicyouth
- Drivan :: Disko, Smalltown Supersound. www.myspace.com/drivanband
