Zwartjassen in België: wie zijn ze, wat doen ze en
waarom? Het had de openingszin voor een reportage van human
interestpionier Paul Jambers kunnen zijn. Zou die toch nog met
terugwerkende kracht geïnteresseerd zijn, was de Ancienne Belgique
deze week geen slecht vertrekpunt om enkele overjaarse exemplaren
aan de haak te slaan. Zij kwamen er genieten van dertig jaar
prachtige teringherrie, samengebald in een exclusieve tweedaagse.
Dat dit alvast een ambitieus idee is, hoef je Blixa Bargeld en zijn
Duitse kameraden hoogstwaarschijnlijk niet te vertellen. Dat het
ook heel wat enthousiastelingen zou doen uitkijken naar een koude
week in november staat eveneens buiten kijf. Maar voor minder doen
Einstürzende Neubauten het deze tour nu eenmaal niet.
Op donderdag 18 november kregen jonge en al iets oudere fans van
deze founding fathers van het Europese Industrialgebeuren
de unieke kans om in een intieme setting – lees: de ABbox – te
luisteren naar enkele weinig tot nooit eerder gespeelde nummers,
evenals bekendere die voor de gelegenheid in een nieuw dwangbuisje
werden gestoken. ‘Seele Brennt’ klonk nooit eerder zo
huiveringwekkend. Maar ook het fenomenale ‘Grundstück’ werd
gesmaakt door de toehoorders. Na nog geen uurtje was het dan ook
een spijtig afscheid.
Gelukkig hadden de Neubauten verder nog twee andere performances
voorzien. Die maakten lang niet eenzelfde indruk, maar waren
niettemin het bekijken waard, zelfs voor zij die minder vertrouwd
zijn met de band – al was het maar om eens te zien waar die vreemde
kerels zo nog al mee bezig zijn. Eerste in rij was een moderne
dansvoorstelling van de hand van Abraham Hurtado, met een
soundtrack van gitarist Jochen Arbeit. Denk aan mannen met leren
handschoenen en een zwarte sok over hun hoofd, die pseudopoëtische
teksten over een gebrek aan identiteit debiteren, terwijl zij
zorgvuldig georkestreerde bewegingen uitvoeren, op flarden gitaar
en elektronica. Daarna mocht een flink deel van het publiek zelf
actief meedoen in ‘Beating The Drum’, waarbij zij onder leiding van
drummer N.U. Unruh drumstokken in de handen werden geduwd. Als dit
alles u een recept voor een geslaagde avond lijkt, heeft u zeker
gelijk. Later dan gewoonlijk en met hoge verwachtingen voor wat nog
komen zou, keerde ik dan ook huiswaarts.
De dag erop werd een iets gewoner concert beloofd. Dat dit ons meer
dan twee uur zoet zou houden, daar was niemand rouwig om. Vandaag
was het ook tijd voor de iets bekendere songs. Dit leverde een
onwezenlijke aaneenschakeling van hoogtepunten op. Openen deden de
heren met ‘The Garden’, met vlak daarna een straffe versie van ‘Die
Befindlichkeit Des Landes’. Ook het recente ‘Nagorny Karabach’
sneed door merg en been, en zorgde daarbij zelfs voor kippenvel. Na
dit en zoveel ander lekkers viel het afscheid dit keer nog
zwaarder. Met zowaar een glimlach op mijn gezicht – toch geen
evidente blijk van de emoties die je als toeschouwer op je bord
kreeg – verliet ik de zaal.
Over twee dagen gespreid werd het publiek vergast op muzikale en
visuele hoogstandjes, geschikt voor zowel zij die er al van in het
begin bij waren, als complete leken. Voor die laatste categorie
waren de bizarre slagwerk- en podiumstukken als vanouds de
voornaamste blikvangers. Dat bij dit alles licht en geluid piekfijn
in orde waren – niet altijd een simpele opgave bij deze act, me
dunkt – gaven mee vorm aan het grootse geheel. En compleet
conform de Neubauten do-it-yourself-ethiek kregen
geïnteresseerden ook nog eens de kans om de optredens van beide
dagen op USB-stick te kopen. What’s not to like?
Meer afbeeldingen
HIER