Stress en stressgerelateerde aandoeningen blijven hoog scoren in het lijstje van kwalen van de moderne, Westerse mens. Het aantal (zelf)hulpboeken om ermee om te gaan is dan ook niet te tellen. De Nederlandse cartoonist Han Hoogerbrugge heeft daar een eigen oplossing voor gevonden: de krantenstrip.
De kunstenaar-animator Hoogerbrugge debuteerde vorig jaar met de vreemde bundel Modern Living, dat een verzameling bevatte van allerlei werk dat hij doorheen de jaren gemaakt had met als min of meer enige constante dat hijzelf in geanimeerde versie deel uitmaakte van het door hem gecreëerde universum. Met Pro Stress blijft hij binnen diezelfde wereld hangen, zij het dat hij ditmaal voor het formaat van de krantengag gekozen heeft, waarbij hij in drie plaatjes telkens zijn visie op bepaalde feiten geeft.
Dit zorgt opnieuw voor vreemde en soms grappige momenten waarbij Hoogerbrugges uitzinnige humor volop mag schitteren. Op andere momenten is zijn visie echter zo absurd dat elke zin lijkt te ontbreken en met de beste wil van de wereld geen grap te ontwaren lijkt. Hoe absurd de gags ook mogen zijn, initieel waren ze wel aan een nieuwsbericht (of waan) van de dag gekoppeld. Dat het gros ervan toch op zichzelf staat, mag in belangrijke mate toegeschreven worden aan Hoogerbrugge, die ondanks alles een eigen logica volgt die wars staat van welke realiteit dan ook.
Het is echter maar de vraag in hoeverre Hoogerbrugge ook werkelijk het klassieke gegeven van een drieprentengrap wil nastreven en of hij het geheel niet gewoon als een vehikel gebruikt om lezers op het verkeerde been te zetten of geprezen cultuuruitingen en iconen te kijk te zetten. Vanuit die optiek mag het niet verbazen dat Hoogerbrugge naast zichzelf geregeld Quentin Tarantino en David Lynch opvoert als karakters. De twee geprezen cineasten worden meermaals te kijk gezet als weinig interessante cultuuraficionado’s wier postmoderne/ironische zelfreflectie een weinig verholen narcisme is.
Hoe dankbaar dat uitgangspunt ook mag zijn, toch weet Hoogerbrugge er te weinig mee aan te vangen. Met andere personages zoals Don Johnson, Ozzy Osbourne en in het bijzonder David “Ross Geller” Schwimmer en Dr. Phil weet hij veel meer een absurde toon te vinden die geregeld een grijns op het gezicht tovert. Naast deze schare aan beroemdheden duikt Hoogerbrugge uiteraard geregeld zelf op, waarbij de vreemdste plotwendingen geregeld met de clou aan de haal gaan. Het zijn de strips waarin hij het meest weet te schitteren. Zo zorgt de vraag hoe je veilig af kan raken van een voodoopop die op jezelf lijkt voor enkele rake grappen en krijgt Dr. Phil geregeld een veeg uit de pan.
Pro Stress #1 is een regulier werk in vergelijking met het collageachtige Modern Living; de teneur is duidelijk afgebakend, evenals het formaat. Daarmee is echter alles gezegd, want net zoals in het vorige werk is in het universum van Hoogerbrugge werkelijk alles mogelijk en vormt de meest banale gebeurtenis stof voor een van de pot gerukte reflectie. Dat niet alle grappen even geslaagd zijn doet niet eens ter zake. Hoogerbrugge heeft zijn eigen visie op de krantengag ontwikkeld, het is aan de lezer om hem daarin te volgen of niet.
