Therapy?
De wisselvallige avond (vooral qua weer) begon met
‘The Knives’ van Therapy?, toepasselijk aangezien het ook de
openingstrack is van hun hitalbum ‘Troublegum’. En dat was ook nu
weer de voornaamste bron van setlist-materiaal. We werden onder
andere nog getrakteerd op erg degelijke versies van ‘Stop it you’re
killing me’, ‘Unbeliever’ ‘Die Laughing’ en uiteraard de hitsingles
‘Screamager’, ‘Isolation’ en ‘Nowhere’. Dat ongeveer een uurtje na
‘The Knives’ de set afsloot. Dat uur vloog voorbij, want Therapy?
is een band die het tempo hoog houdt en, zeker op festivals, het
publiek niet voor verrassende wendingen stelt. Tenzij dan een
impromptu versie van ‘Singing in the Rain’ is. Iedere keer dat er
gevraagd werd om meer ‘fucking noise’ te maken, de handen in de
lucht te zwieren of de regen te verwensen werden die orders
massaler opgevolgd. Het plein was misschien maar half vol, de
Noord-Ieren kregen het grootste gedeelte ervan wel op hun hand.
Daar zaten natuurlijk ook de songs voor iets tussen. Zo was het erg
aangenaam om ‘Epilepsy’ van ‘Infernal Love’ nog eens te horen naast
de hitsingles, ‘Stories’ en ‘Diane’ van dat album uiteraard. Het
nieuwste album ‘Crooked Timber‘ van
Therapy? kwam vorig jaar uit, de titeltrack daarvan zorgde bij mij
voor kippenvel. Ik vond het al een prachtig nummer en is sinds
voorbije maandag simpelweg één van mijn favoriete Therapy?-songs.
Hopelijk ruilen ze dit in de toekomst op de setlist niet in voor
een ander, nieuwer, nummer. ‘Exiles’ en ‘Enjoy the struggle’, beide
ook van het recentste album, werden eveneens overtuigend gebracht.
Zo overtuigend zelfs dat ze niet kunnen wegstoppen enthousiaster te
zijn over hun nieuwe nummers dan over de ‘gouwe ouwe’. Geen slecht
teken natuurlijk; toont aan dat de band nog vitaal is. Oudjes op de
setlist ‘Teethgrinder’ en ‘Potato Junkie’ deden wat ze moesten
doen: het publiek flink opjutten, al ik heb ze toch al krachtiger
gehoord.
Om samen te vatten, Therapy? Leverde een strakke, overtuigende maar
redelijk voorspelbare set af. Andy Cairns en co zijn nog vitaal
ondanks een paar kilootjes extra en wat problemen met de hogere
noten.
Mötley Crüe
‘The Crüe’ is een hardrockband met heel wat
kilometers op de teller en een indrukwekkende staat van dienst als
het op ‘extra-curriculaire’ activiteiten op aan komt. Maandagavond
zagen we in ieder geval een gefocuste band die nog niet aan
brugpensioen toe is. De set begon met ‘Kickstart my heart’ maar
buiten het vuurwerk maakte die song niet zo veel indruk. Het geluid
was te flauw en de microfoon van de zanger nog niet afgesteld op
zijn manier van zingen (halve woorden inslikkend). Het podium was
wel voorzien op de ontvangst van échte hard rocksterren. Een
reusachtige backdrop met wat decorstukken ervoor, pyro (en niet
alleen bij de opener) en een stuk of vijf microfoons om
rondzwervende bandleden te bedienen. Dan hebben we het natuurlijk
vooral over zanger (en occasioneel gitarist) Vince Neal en bassist
Nikki Sixx. Drummer Tommy Lee blijft uiteraard gewoon op zijn kruk
achter zijn (belachelijk) grote drumstel en gitarist Mick Mars is
een statische zonderling met Ozzy-allures maar hij weet verdorie
wel wat hij moet doen met zijn zes snaren. Nadat het geluid wat
bijgeregeld was, viel immers op hoe hard deze oude knakkers live
kunnen rocken. Ze hebben een gel(i)(a)kt uiterlijk, verzorgd door
designers, maar de muziek past beter bij de ruige levensstijl
waarvoor ze bekend zijn. ‘Live Wire’, ‘Saints of LA’ en natuurlijk
‘Shout at the Devil’ werden krachtig en overtuigend gebracht. Met
ondersteuning van vuurwerk en vlammenwerpers werd het Mötley
Crüe-optreden al snel een boeiend spektakel. In de frontrijen waren
nogal wat hevige aanhangers en aanbidsters te vinden. Die laatsten
niet zelden wat dunnetjes gekleed voor de belabberde weercondities
van die avond. Ze konden zich warmen aan het vuurwerk en de
gedachte dat de bandleden het beste met hen voorhebben. Getuige
hiervan de songs ‘Rattlesnake shake’, ‘Too fast for love’ of ‘Ten
seconds to love’. Is al die dubbelzinnig praat niet helemaal
duidelijk? Om het optreden af te sluiten resumeerden ze het zelf
even met hun grootste hit: ‘Girls girls girls’.
Een geslaagd optreden was het wel, de korte adempauzes nemen we
voor lief want tussenin was er genoeg spektakel te beleven. En
eerlijk gezegd, we kunnen die bizarre fanbende niet helemaal
ongelijk geven, The Crüe staat er nog steeds en heeft meer dan
genoeg catchy en krachtige hard rocksongs geschreven om een uur of
wat te boeien.
Golden Earring
Ouderdomsdekens van de avond en afsluiters waren de
noorderburen van Golden Earring. Hierover gaan we bondig blijven.
Na een nummer of vier zijn we immers afgedropen. Het was maandag,
werkweek bovendien en het druilweer wilde echt niet mee. Dat was
vervelend maar of het nu aan de band lag dan wel aan het feit dat
ze de laatste waren, er ging weinig opwindends van uit. De bompa’s
beperkten zich grotendeels tot veilige vertolkingen van nummers die
je misschien toch al iets te vaak gehoord hebt. Nu ja ik kan fout
zijn, misschien kwam het later allemaal nog goed en ‘Radar Love’
kan je gewoon niet verknoeien, maar om daar anderhalf uur op te
wachten….
